Once upon a time 555 เริ่มต้นเป็นนิทานแต่อ่านๆไปจะเป็นนิยาย จุดเริ่มต้นการเดินทางของฉันที่บอกว่าเปรียบดั่ง เจ้าหญิงราพันเซลนั้น มีอยู่ว่า ในทุกๆวันตอนเช้าฉันจะลงมาเปิดออฟฟิตทำงานตามปกติแบบคนอื่นทั่วไป ตกเย็นก็ขึ้นห้องนอน แต่ต่างจากคนอื่นคือฉันไม่ได้นอนที่บ้าน (ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ฟังดูแล้ว ดั่งเจ้าหญิงที่โดนแม่เลี้ยงใจร้ายกลั่นแกล้งให้ออกมาใช้ชีวิตข้างนอก) ฉันอยู่คนเดียวและใช้ชีวิตแบบมี google ้ป็นที่ปรึกษา มี youtube เป็นเพื่อนยามเหงา มีline กับfacebook ที่ได้คุยกับเพื่อนจริงๆบ้างแค่นั้น ชีวิตเหมือนถูกขังอยู่ใน"หอคอย"...แต่เป็นการขังด้วยตัวเอง!!! ก่อนหน้านี้ก็ไปไหนมาไหนกับเพื่อนแบบปกติเหมือนคนทั่วไป แต่หลังๆ เราก็เริ่มเกรงใจ เลยอยู่คนเดียวดีกว่า.... จนกระทั่ง! ฉันได้เจอกับคนๆนึงที่เข้ามาทักทายฉัน ผ่ายแอพลิเคชั่นที่ฉันได้แชร์เรื่องการท่องเที่ยวไว้ ^^ เขาชอบการเดินทางเหมือนกัน เราคุยกันถูกคอมาก เหมือนเจอคนที่รู้จัก ทุกครั้งที่คุยฉันรู้สึกมีคงความสุขอย่างบอกไม่ถูก มันตื้นตัน ปิติยังไงไม่รู้ :) จนถึงปนะโยคที่เขาชวนเราไปเที่ยว ด้วยเหตุเพราะเชาอยากไปเที่ยว "สถานตากอากาศบางปู"ซึ่งออฟฟิตเราก็อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ เลยตกลงจะไปเที่ยวด้วยกัน โดยที่ฉันเป็นคนจัดทำโปรแกรมการท่องเที่ยว(ฉันทำงานบริษัททัวร์) >>> และแล้ววันนัดก็มาถึงเขาขับรถจากพระราม 7 มาที่ปากน้ำ สมุทรปราการ จอดรถไว้ที่หน้าออฟฟิต แล้วเดินมาหาฉัน ซึ่งกำลังนั่งกินข้าวอยู่ มันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก มันตื้นเต้นมาก ที่จะมีเพื่อนเที่ยวด้วย เหมือนเขาพาฉันลงมาจาก"หอคอย" ที่เงียบเหงา มาพบความสดใสบนพื้นดิน^^ สถานที่ ที่เราไปก็มีพระสมุทรเจดีย์ ป้อมพระจุล และสถานตากอากาศบางปู เราเดินไปขึ้นเรือที่ท่าเรือตรงตลาดปากน้ำ ท้องฟ้าวันนี้สดใสมาก เมฆ เป็นก้อนปุยๆ กระจายเต็มไปหมด มองไปทางไหนก็ดูเหมือนถูกจัดฉาก แม้กระทั่งธรรมชาติยังดูสวย^^ ไหว้พระสมุทรเจดีเสร็จไปป้อมพระจุล เป็นการเดินทางครั้งแรกทั้งฉันและเขา ได้ถ่ายรูปด้วยกันได้เดินไปดูปู ดูปลาตีน ดูทะเล สนุกมาก ตอนขากลับนี่ วิ่งตามรถสองแถว เพราะนึกว่ารถสองแถวจะวนกลับมารับแต่ป่าว รถมันผ่านมาแล้วเลยไปเลย ระหว่างที่รอรถ ก็นั่งคุยถึงสิ่งที่ชอบและไม่ชอบ ภาพตอนนั้นมันดูสวยงามจัง ฉันกับเขานั่งกินไอติม บนชิงช้าใต้ร่มไม้ ดูเทพนิย๊ายยนิยาย แต่เป็นความทรงจำที่ดีที่สุดเท่าที่เคยเจอมา :) คุยไปเรื่อยๆจนคิดว่าคงอีกนาน เขาเลยเรียก ม้าขาว เอ้ยย แท็กซี่ กลับไปที่ท่าเรือ เพื่อที่จะไปสถานที่ต่อไป ระหว่างทางกลับ พูดคุยกันปกติ แต่แปลกที่ฉันกลับรู้สึกดีกับคนๆนี้อย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะมาคุยกัน ทำไมเรารู้สึกสนิท?? ทำไมรู้สึกคุ้นเคย?? ทำไมถึงมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่รู้ ^_^ พอข้ามเรือข้ามฟากจากฝั่งพระสมุทรเจดีย์มาฝั่งปากน้ำ ก็เดินกลับมาที่ออฟฟิตเพื่อที่จะมาเอารถขับไปที่สถานตากอากาศบางปู ...ก่อนไป ก็แวะไปทานก๋วยเตี๋ยวต้มยำ เติมพลังซักหน่อยย ตอนนั้นความรู้สึกเหมือนเวลากำลังจะหมดลง เย็นแล้วหรออออ?? ต้องแยกย้ายกันแล้วใช่ไหม??? ยังอยากอยู่ตรงนี้อยู่เลย :) แต่เวลาต้องหมุนไป ระหว่างทางก็พูกคุยกันปกติ ไปถ่ายรูปต่อที่สถานตากอากาศบางปู แต่อยู่ได้แปปเดียวเพราะเริ่มมืด รีบกลับ ขากลับเลยแวะมาทานผัดไทย นั่งคุยอีกสักพัก ก็กลับ เขาขับรถมาส่ง แยกย้ายกันกลับ ~~~ฉันกลับสู่ "หอคอย"เหมือนเดิม....แต่มันไม่เงียบเหงาเหมือนแต่ก่อนล่ะ เพราะฉันกำลังมีคนร่วมทางที่จะคอยพาฉันออกจาก "หอคอย" คนที่ทำให้ฉันเข้าใจในตัวละครของเทพนิยายว่า "ทำไมเจ้าหญิงถึงตกหลุมรักเจ้าชายได้ตั้งแต่แรกพบ" ^_^ ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่าน หรือว่ามาคอมเม้นท์ เรื่องที่แชร์อาจไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นประโยชน์ต่อใครมากนัก แต่หากชีวิตเรา อยู่ได้ด้วยความฝัน ความหวัง อยากให้ทุกคนมองสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นรอบๆตัว เป็นเรื่องที่"สวยงาม" ...แล้วเราจะค้นพบคำว่า"สุขจนล้นใจ"