ชื่อเรื่อง; กำลังคิด สถานะ; แต่งเอง นามปากกา; ไพรพณา ปลายเดือน พฤจิกายน 2523 สายลมหนาวพัดผ่านเรือนร่างเล่าทหารหารทั้ง15นายที่กำลังนั่งพักเพื่อรับประทานอาหารมื้อเย็น ด้วยความหิวเนื่องจากยังไม่มีอะตกถึงท้องตั้งแต่เช้า เพราะรบหนักมาตั้งแต่ประมาณเวลา ตีห้าเศษ จนกระทั้งตะวันลับขอบฟ้า การสู้รบก้อเริ่มจะส่างสาลง ทุกคนก้อแยกย้ายกันรับประทานอาหาร "เฮ้อวันนี้ก้อเนื้อย่างแห้งๆ ตั้งแต่เมื่อหวานอีกแล้วซิ๊น่ะ เฮ้อ.." "ไอ้ห่ามึงก้อบ่นอยู่ได้ ไฟสักกองจะจุดก้อไม่ได้ป๊ะเดี๊ยวพ่อมึงก้อเอาลูกคอ ตอกกระบานมึงหรอก" มีเสียงคุยกันระหว่างพวกพลทหารเบาๆทันใดนั้นไม่ทันจะสิ้นเสียง การพูดจา ก็มีเสียงปืนระดมยิงเข้ามายังกลุ่มของพวกพลทหาร " ปังๆๆๆๆๆๆๆ บล๊อก..บรึ้ม.. " เสียงห่ากระสุนขนาดหนักดังกึกก้อง ทั่วทั้งเนินเขาลูกนั้น "ปังๆๆๆๆบรึ้มๆๆๆๆ" "ผู้กองเอาไงดี" เสียงใครคนหนึ่งตะโกนถามขึ้นอย่างระคลตื่นตระหนก "ผู้กองไอ้เม้งโดนห่ากระสุนเข้าอีกแล้ว"นายทหารนายหนึ่งเอยขึ้นอย่างร้อนรน ขณะเดียวกันเสียงอาวุธหนักก้อเรื่อมเบาบางลง และค่อยๆหายไปโดยทิ้งไว้เพียงความหายณะ "จ่า"เสียงร้อยเอก พณา ชาติเชื่อ เอ่ยขึ้นตำ่ๆ "ครับผู้กอง" "คนของเราร้อดตายกี่คน" สิ้นเสียงคำถามนั้น จ่าสิบเอก รุ่งโรจ ทุ่งนาไทย ก็ออกสำรวจทันที คล้อยหลังได้ 15 นาที จ่ารุ่งโรจก้อกลับมารายงานอย่างกระหืดกระหอบทำหน้าเหมือนกับจะร้องให้ แล้วก้อรายงานไปว่า "ทุกคนตายหมดครับผู้กอง" สิ้นเสียงรายงานนายทหารยศร้อยเอก ถึงกับนำ้ตาคลอเบ้า "โธ้ นี้ผมพาทุกคนมาตายหรอนี้"ทันใดนั้นก้อมีเสียงลูกปืนใหญ่ลอยมาตกบริเวณตีนเขา ที่มีการปะทะเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา ในความเงี้ยบเช่นนี้ จะมีอะไรที่หน้าสะพรึ่งกลัว"สัตว์นรก นี้มันนรกชัดๆ" เสียงสบดด่าอะไรต่อมิอะไรของจ่า