ผมเป็นสามีที่ดีคนหนึ่ง... มีความซื่อสัตย์ต่อภรรยามาตลอดที่อยู่ด้วยกัน แม้ตอนนี้จะแยกทางกันแล้วก็ตาม แรก ๆ ของการมีครอบครัว ก่อนการมีบุตรด้วยกันเรายังหวานชื่น พูดคุยภาษาดอกไม้กันได้ตลอด พอมีลูกคนแรกเราเริ่มมีความขัดแย้งทางความคิด แต่ผมเป็นคนขยัน อดทน ทำงานทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่ว่าหนักเบา เราสู้ไม่ถอย มีหงุดหงิดบ้าง เวลาที่เราเหนื่อยล้า... พอมีลูกคนที่สองยิ่งหนักเข้าไปกันใหญ่.. ภาระเพิ่มมากขึ้นต้องทำงานหนักมากขึ้นเราไม่มีเวลาจะคุยกันเลย สามีก็ทำงานตลอด ภรรยาก็ทำงานตลอด เวลาที่จะมาดูแลกันไม่มีต่างคนต่างดูแลตัวเองและลูก ๆ ที่หนักมากยิ่งกว่า คือความหวาดระแวงซึ่งกันและกันของสามีภรรยา สิ่งที่ตามมาคือมือที่สามที่เข้ามาเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวง หลัง ๆ มาเราแทบจะคุยกันไม่ได้เลย คุยทีไรทะเลาะกันทุกทีไม่ว่าจะเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็ก หาเรื่องทะเลาะกันได้ตลอด ( แต่ผมว่าดีนะ...ที่ยังทะเลาะกันอยู่...ยังอยู่กันได้อีกนาน ) หนักเข้า ๆ ๆ เราไม่พูดกันเลย ต่างคนต่างเฉยเมย เข้าหากัน สุดท้ายบทสรุป....เราสองคนต้องแยกทางกัน.... คนที่รับบทหนักที่สุดน่าจะเป็นลูก ๆ ของเราสองคนมากกว่า....
คุญเชื่อไหม....ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง...ที่เกิดขึ้นกับชีวิตคนปัจจุบัน...
โปรดติดตามตอน 2.....3...