เรื่องของผู้ชาย2คน
ชาย1เกิดและเติบโตใน ก.ท.ม ในครอบครัวที่พร้อมทุกอย่าง
อบอุ่นมีธุระกิจการค้าของครอบครัว มีภูมิลำเนาที่อยู่ตรงนี้มา
นานหลายชั่วคน เกิดมาด้วยความรักเอาใจใส่ พ่อเป็นหัวหน้า
ครอบครัวที่ดี ขยันตั้งใจทำงาน ไม่นอกลู่นอกทาง
ชาย2เกิดและเติบโตใน ก.ท.ม ในครอบครัวที่ยากจนครอบครัว
เป็นเพียงคนต่างจังหวัดที่หนีความยากจนแแล้งแค้นมาหางานทำ
ไม่มีทรัพย์สมบัติ์อะไร เริ่มต้นจากศูนย์ มีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่ติด
ตัวมา ครอบครัวอยู่บนความขาดแคลน ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด
พ่อไม่ได้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี ติดเหล้า ติดผู้หญิง ติดการพนัน
ติดเมียน้อย ครอบครัวไม่มีความสุข
ชาย1ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี การกินการอยู่สุขสบาย มีของ
เล่นดีๆมากมายเอาใจ ได้ทุกอย่างที่ต้องการ จะถูกจะแพงได้หมด
ไม่เคยมีคำว่าไม่ได้ ไม่ต้องเก็บเงินตัวเองซื้อ
ชาย2เป็นเพียงเด็กที่ถูกเลี้ยงให้อยู่รอดไปวันต่อวัน ไม่เคยมีสิ่งใดใน
ชีวิตที่ได้มาง่าย ๆเลยแม้แต่อย่างเดียว ไม่มีสิ่งใดที่ไม่ได้เก็บเงินตัว
เองซื้อหรือมีส่วนซื้อเลย เป็นเพียงเด็กคนนึงที่เก็บของเล่นเก่า ๆตาม
กองขยะมาเล่น เก็บของใช้ที่คนอื่นไม่ต้องการ
ชาย1ได้รับการส่งเสริมทุกอย่างได้เข้าโรงเรียนที่ดี พ่อแม่มีความรู้
แนะนำแนวทางให้ได้ทุกอย่าง มีทุกอย่างรองรับ อยากเรียนอะไรก็ให้
ได้ทุกอย่าง เรียนพิเศษ เรียนดนตรี ไม่เคยมองเลยว่าการเรียนดนตรี
ของลูกเป็นเรื่องไร้สาระ ถ้าลูกต้องการ ก็เพียงจ้างครูมาสอนที่บ้าน
ได้อยู่ในสังคมที่ดี ทั้งที่โรงเรียนและบ้าน
ชาย2เริ่มต้นด้วยการเรียนโรงเรียนวัด ที่อยู่ห่างบ้าน แต่เพราะการได้
เรียนที่เรียกว่าเกือบฟรี แม้กะทั่งอาหาร ที่แม้จะห่วยแตกแค่ไหนก็ต้องกิน
พ่อแม่แนะนำอะไรไม่ได้มากไปกว่าสอนอ่านหนังสือ ไม่อาจจะแนะนำ
อะไรให้ได้เพราะพ่อแม่เรียนมาแค่ ป.4จากบ้านนอก ไม่มีสิ่งไหนมารอง
รับ แม้แต่ดินสอสี สีเทียนวาดภาพก็เก็บของทิ้งหรือยืมเพื่อนในห้องใช้
ไม่มีที่ปรึกษาอะไรได้ อยากเล่นดนตรีอยากเรียนก็ทำได้แค่ไปยืนดูเขา
อยากรู้อะไรก็ได้แต่ไปยืนอ่านหนังสือฟรีตามห้าง
ชาย1เข้าเรียนมหาลัยภาคปกติ ด้วยรถยนต์คันใหม่ที่พ่อแม่ให้ลูกจะได้
สะดวกสบาย กับมหาลัยเอกชนแห่งนึง กับความสุขที่วันหยุดไปท่องเที่ยว
ที่ต่าง ๆ กับกิจกรรมช่วงชีวิตมหาลัย ที่ชีวิตมีแต่เรียน ไม่ต้องห่วงอะไร
จบมาก็มีกิจการและธุรกิจค้าขายของครอบครัวรองรับ
ชาย2เข้าเรียนมหาลัยด้วยความทุลักทุเล กับมหาลัยของรัฐ ที่คาดหวัง
จะช่วยเรื่องค่าเทอมค่าใช้จ่ายน้อย กับการเรียนภาคสมทบหรือภาคค่ำ
กับชีวิตที่เหมือนเดิมกับการต้องการอะไรต้องออกไปหางานหาเงินเหมือน
เดิม ชีวิตกลางวันทำงาน เลิกงานไปเรียน ทำมาหมดตั้งแต่งานหนักแบก
หามยันงานเบา กับรถมอไซค์มือ2คันเก่าที่ซื้อมาสมัย ม.ต้น บางวันเลิก
งานช้าไปเรียนช้า วันไหนฝนตกลุยฝน ทั้งงานทั้งเรียน กับชีวิตที่รู้ตัวว่า
จบมาก็เป็นได้แค่ลูกจ้างมนุษย์เงินเดือนคนนึง กับชีวิตที่ไม่มีความแน่นอน
**ผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตของชาย2 เขาคิดว่าเขาเจอคนที่ใช่คนที่จะร่วม
ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไป แม้ชีวิตเขาจะมีไม่มากแต่เขาก็ทุ่มเทให้เท่าที่เขา
จะเป็นหรือทำได้ กับชีวิตที่กำลังเริ่มจะมีความสุข ทุกอย่างที่ชาย2เตรียม
เอาไว้ และกว่าที่ชาย2จะเอาชนะใจผู้หญิงคนนี้ได้ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรมา
กั้นขวางผู้หญิงคนนั้นก็พึงพอใจในชาย2ทุกอย่าง แต่ทุกอย่างมันก็เปลื่ยนไป
เมื่อชาย1เข้ามา แม้จะเวลาอันไม่นานเหมือนชาย2แม้จะไม่ได้ทุ่มเทอะไร
ให้มากมายแต่ผู้หญิงคนนั้นก็รับได้ นานวันทุกสิ่งทุกอย่างที่ชาย2เคยเป็นก็
หมดความหมาย รอยยิ้ม คำพูด เริ่มเปลื่ยน อยู่ด้วยกันก็เหมือนไม่ได้อยู่ด้วย
กันแม้แต่แววตาที่เคยบ่งบอกความประทับใจกัน ที่ที่เคยไปด้วยกันก็ไม่มีความ
รู้สึกว่าเธออยากจะมากับเราอีกแล้ว เพลงที่เคยเล่นกีต้าร์ให้เธอฟัง ที่เธอเคย
ชอบ ก็คงไม่อยากฟังมันอีกแล้ว มันคงเป็นเพียงเพลงกาก ๆเพลงนึงจากคน
ที่ไม่ได้ร่ำเรียนมา ที่ได้แค่ไปยืนอ่านเอาตามหนังสือ ที่แค่เล่นปลอบชีวิตตัวเอง
ที่ได้แค่เล่นแก้เหงา ที่ไม่อาจเทียบได้เลยกับเสียงเปียโนของชาย1ที่พ่อแม่ฟูม
ฟักร่ำเรียนมาแต่เด็ก ได้เล่นในโบสถ์คริสต์ มีคนชอบมีคนฟังมีคนชื่นชม กับ
ชีวิตที่มีพร้อมแม้จะทุ่มเททำอะไรไม่มากมาย ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยอะไรเท่ากับ
ชาย2แต่ชาย1ก็ทำได้แบบชาย2สบาย ๆ ในสุดท้าย ที่ต่อให้ชาย2ทำอะไรเท่าไหร่
ก็ไม่อาจเยื้อให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ได้อีกต่อไปแล้ว เขาไม่อยู่ร่วมทางกันอีกต่อไปแล้ว
วันพรุ่งนี้มีแต่ความว่างเปล่า สิ่งที่ใฝ่ฝัน สิ่งที่คิดจะทำ สิ่งที่เตรียมไว้สำหรับผู้หญิงคนนี้
มันหมดความหมายแล้ว เขาไม่อยู่รับมันอีกต่อไปแล้ว ชีวิตเขาไม่เคยจะคิดจะไป
แข่งขันแย่งชิงอะไรกับใคร ไม่เคยเป็นพิษภัยกับใคร แต่สิ่งที่เขารู้คือเขาไม่ต้องการ
แข่งกับใคร แต่เขาก็แพ้ เขาไม่ได้แพ้เพราะแค่เรื่องความรัก ไม่ได้แพ้ที่ใจ
แต่เขาแพ้มาตลอดชีวิต แพ้มาตั้งแต่เกิด แพ้แบบไม่มีทางสู้ แค่เกิดมาก็แพ้แล้ว
มันจะผิดมั๊ยถ้าเขาจะคิดว่าทุกอย่างมันลำเอียง ผิดมั๊ยที่เขาจะเกลียดวิธีคิดตัดสิน
แบบนี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่เขามาในชีวิตเขาแล้วใช้วิธีแบบนี้ตัดสินเขา ไม่ว่าผลจะออก
มาในด้านดีหรือลบ เขาก็เกลียดคนที่คิดตัดสินแบบนี้ ที่ต่อให้คนส่วนใหญ่ในสังคม
ตัดสินกันแบบนี้ เขาก็ไม่ยอมรับมัน ที่ต่อให้มันทำให้เขาไม่มีใคร ต้องโดดเดี่ยว
เขาก็จะทำ ความบอบช้ำในครั้งก่อนมันเปลื่ยนเขาไปแล้ว เพราะรักแท้หรือรักกัน
ด้วยตัวตนในบุคคล มันอาจไม่มีจริง และมันก็ไม่ผิดที่ใครจะเลือกคนที่ดีกว่า ที่ไม่ใช่
ดีกว่าเพราะนิสัยในตัวตน แต่ดีกว่าในเรื่องความเป็นอยู่ ดีกว่าในสถานะทางสังคม
กับคนที่คนในสังคมยอมรับมากกว่า เราผิดที่ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับสิ่งเหล่านี้ ที่มีแต่
ตัวเปล่า ผิดที่เราขาดโอกาสดีดี ผิดที่ไม่มีใครให้โอกาส เรื่องที่ดีที่สุดก็คงเป็นช่วงเวลา
นึงหรือครั้งนึงเราก็เคยเป็นคนที่เขาต้องการเป็นคนที่เขาพึงพอใจ  ดีแล้วที่ครั้งนึง
เราก็เคยมีเคยได้ทำสิ่งนี้ แล้วก็ดีแล้ว ที่ครั้งนึงเคยมีผู้หญิงคนนึงให้โอกาส