จริงๆคนทุกคนอ่อนแอ.ไม่มีใครอยากอยู่คนเดียว..แม้บางครั้งที่เราท้อแท้และสิ้นหวังใน.สิ่งที่เราคาดหวัง.และตอนนั้นเราอยากอยู่คนเดียว.แต่เชื่อเถอะในลึกๆเราเองอยากมีคนที่เข้าใจและรับรู้ถึงความรู้สึกเราตอนนั้นอยู่ข้างๆเสมอ.แม้ตอนั้นเราอยู่คนเดียว เราก็จะหาเหตุผล108พัน9มีรองรับความคิดของเราว่า.ทำไมต้องเป็นแบบนั้น แบบนี้.ทำไมไม่เป็นอย่างนี้อย่างนั้น. เพราะตอนน้นเราสับสนจนขาดสติ.เขาบอกไว้ว่า ชีวิตที่ขาดสตางค์ยังไม่พังเท่ากับชีวิตที่ขาดสติ..ทุกครั้งที่เราเหนื่อย สิ้นหวัง.อับจนหนทางแก้ไข.เรามักคิดถึงใคร..พ่อแม่.ใช่ถูกต้อง เพราะในสามัญสำนึกของมนุษย์ทุกคน รู้ว่านั่นคือความรัก ความหวังสุดท้ายที่เราไม่เหลือใคร.นอกจากพ่อแม่..เคยไหมเวลาไปไหนที่คนเยอะๆๆ..แล้วมีเด็กหลงทางกับพ่อแม่..เด็กๆเฝ้าคอยแต่ร้องไห้.เรียกหาพ่อแม่.ไม่ว่าใครจะมาปลอบเท่าไหร่ก็ไม่สน.เพราะเด็กคงยึดติดกับความรักความปลอดภัยเมื่ออยู่กับพ่อแม่.ใครก็ไม่เอา..ไม่สนใจนอกจากร้องไห้อย่างเดียว.หาพ่อแม่.แต่พอวันนึงเราโตขึ้น ได้เห็นโลกกว้างขึ้น ได้สร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเอง ว่าเราสามารถยึดหยัด ต่อสู้ในโลกนี้ได้ด้วยตัวเอง..แต่ท้ายที่สุดแล้วพอถึงจุดๆนึงเราก็จะหันกลับมาหาพ่อแม่.เพราะสังคมทุกวันนี้มันสอนให้เรารู้ว่าคนที่รักเราจริงและไม่เคยหมดรักเราเลยไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะไหนคือ..พ่อแม่..ถึงคนทุกคนที่ตอนนี้ยังเข้มแข็งยังร่าเริงยังสนุก.ยังไม่ผิดหวัง.ยังไม่ท้อแท้.ยังไม่ถูกทอดทิ้ง.อย่าลืมพ่อแม่ที่อยู่ข้าหลังเรานะ.ถ้าท่านยังอยู่กับเรา..เพราะเชื่อแน่ว่าวันนึงเราไม่ได่มีความสุขแบบนี้เสมอไปเราก็ต้องกลับมาหาท่านทั้ง2แน่นอน..รักใครชอบใครไม่ว่ากัน.สำคัญรักตัวเองและพ่อแม่...แน่นอนที่สุดครับ...ไม่ได้ห้ามรักัน.แต่ให้เผื่อใจไว้ว่าหากผืดหวัง.หากเสียใจ..อย่าทำอะไรที่ไม่ดีลงไป.เรายังมีพ่อแม่ครับ..ที่คอยการกลับมาของเราเสมอ.....