ทำไงดีนะกับใจที่ไม่เชื่อฟัง....เมื่อเราเลิ่มคุยกับใครสักคนจนมาถึงขั้นระยะหนึ่ง...จากเคยคุยเคยถามเขาก็เลิ่มตอบนอ้ยลงและอา้งว่างานเยอะ...ผู้หญิ่งนะเขาก็เลิ่มรู้แล้วแหละว่าเขาไม่สำคัญแล้ว...แต่ที่เขายังดันทุรันทักทายไปหาเพราะแค่อยากจะรู้เหตุผลว่าเพราะอะไรและที่สำคันก็อยากได้ยินจากปากคนที่เขาเคยคุยดว้ยก็เท่านั้นเอง...ไม่รักไม่ชอบตรงไหนก็แค่บอกกันตรงๆได้....ให้เจ็บแค่ไหนก็ยังดีกว่ามานั้งหวังนั่งรอคอยคิดถึงเธอ...ในเมื่อใจมันคิดถึงไปแล้ว...และสถานะการก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่สนใจ เจ้าของใจก็เข้าใจ และก็กำลังสั่งหักหา้มใจตัวเองอยู่ว่าเลิกเจ็บได้แล้วนะกลับมาสะไม่เป็นไหรหลอก แต่นางใจบ้าๆก็ยังจะตามเก็บภาพเขาเข้ามานึกคิดนึกถึงทำไมก็ไม่รู้..จึงอยากจะถามใจตกลงจะเป็นใจของใครกันแน่ถ้ายังไม่เชื่อฟังฉันที่เป็นเจ้าของหัวและใจ....ถ้ายังจะดันทุลังฉันจะตัดใจทิ้งสะจะได้เป็นคนที่ไม่มีใจ...เอมาคิดอีกทีถ้าขาดใจไปแล้วฉันก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้สิก็แสดงว่าฉันก็คล้ายๆตอ้งยอมตายทั้งเป็น...งั้นตกลงว่าใจเป็นเจ้านายฉันหรือฉันแน่ที่เป็นเจ้านายใจ...ถ้าไม่มีฉันก็ไม่มีใจถ้ามีแค่ใจแต่ไม่มีฉันก็ไม่ได้อีกแหละ...ดังนั้นคนทุกคนมีใจ ใจมีค่าและความหมายสำหรับเขา....ก็ถ้าไม่คิดที่จะมีใจก็อย่ามาทำร้ายกันเลยนะ...ยาวไหมไม่ยาวหลอกกำลังพอดี....แต่คงจะงงแล้วละใจเขาใจเราใจเธอใจฉันใจใครใครก็รักรักแล้วรักเลยเลยรักไม่เป็นเป็นรักตัวเองเองทำช้ำเองเองตอ้งทำใจ...เลิ่มต้นจากใจยังไงก็จบที่ใจ...