ฉันเดินทางมาไกล...เพื่อหวังจะเจอรักแท้...ใครสักคน...ที่รอการเดินทางมาของฉัน...ฉันเดินทางมาได้สักระยะ.. ก็หยุดพักเหนื่อยระหว่างทาง ...จริงๆ แล้วฉันยังพอมีแรงที่จะไปต่อได้อีก... แต่...ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างที่ทำให้ฉันต้องหยุด...พักที่นี้.."ดีจังเลย อยู่ตรงนี้... รู้สึกมีความสุขจัง"...ฉันคิดในใจ...งั้นฉันจะอยู่ตรงนี้แหละ...ไม่ไปไหน...สัญญาว่าจะมอบแต่สิ่งดีๆ ให้นะ ...ฉันสัญญา...!!! เย้!!! ฉันไม่เหงาอีกแล้ว..เวลาของการเดินทางฉันสิ้นสุดลงซะที!! สองมือของฉันจะจับมือเธอไว้ให้แน่นๆๆ .....(^ _ ^) แต่...เอ๊ะ!! ทำไมเธอจับมือฉันเพียงข้างเดียว...และ..อีกข้างละเธอเอาไว้ทำอะไร?? เวลาผ่านไป... ฉันก็ได้คำตอบ!!...ว่า...ทำไมเธอจับมือฉันเพียงข้างเดียว!!...เพราะอีกข้างหนึ่ง...เธอเอาไว้แบ่งปัน...ให้ใครอีกหลายๆ คน เดินเข้ามาสัมผัส ...หมุนเวียน...เปลี่ยนไป...คนแล้วคนเล่า...คนแล้วคนเล่า.... ปล่อยมือฉันเถอะนะ...มือเพียงข้างเดียวของเธอ ที่กุมมือฉันไว้....คงไม่มั่นคง และเพียงพอ หากวันข้างหน้า เราสองต้องเจอกับพายุ และลมฝน อาจพบปัญหาและอุปสรรคต่างๆ อีกมากมาย มันคงแข็งแรงไม่พอที่จะต้านทานได้!! สองมือของฉัน..ที่พยายามยึดเหนียวคงจะฉุดรั้งได้ไม่นาน...เพราะตอนนี้...ฉันเริ่มหมดเรี่ยวแรง !! ท้ายที่สุดก็ต้อง.. ปล่อยมือจากกัน... ไม่ช้าก็เร็ว... ฉันตัดสินใจแบกเป้ขึ้นบ่าอีกครั้ง...แล้ว..ออกเดินทาง..แต่...การเดินทางใหม่ครั้งนี้...ไม่เหมือนครั้งก่อน...ฉันเดินจากมาด้วยดวงตาและใบหน้าที่ปนเปื้อนไปด้วยน้ำตา...พร้อมบาดแผลที่ "ฉกรรจ์"