เรามักจะถามหาความสุขเสมอในเวลาที่เราทุกข์รู้สึกโดเดี่ยวหรือเหงาหลายครั้งที่เวลาเป็นเป็นแบบนี้แล้วเราทำได้แค่เพ้อลอยๆไปเรื่อยผมก็คนหนึ่งที่เป็นแบบนั้นผมพยายามค้นหามาตลอดว่าทำยังไงตัวเองถึงจะไม่ต้องคิดอะไรมากมายกับปัญหาที่เป็นอยู่มีอยู่ครั้งหนึ่งเพื่อนผมได้ชวนผมไปที่บ้านเด็กกำพร้าในจังหวัดที่ผมอยู่ผมไปกับทีมงานหนึ่งซึ่งเรารวมตัวกันจากร้านกาแฟที่เราชอบไปนั่งกันบ่อยๆตัวผมเองเรียนด้านอาหารความสามารถในการทำก็พอมีเราเลยตัดสินใจไปเลี้ยงข้าวกลางวันเด็กและบริจาคของอีกเล็กน้อยตอนแรกผมก็ไปด้วยความรู้สึกสงสารที่เห็นพวกเขาไม่มีพ่อแม่แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีคือพวกเขาร้องเพลงขอบคุณพวกเราเขาร้องด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยคำขอบคุณนั้นเป็นสิ่งแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขนั้นคือความสุขจากการให้และได้สิ่งตอบแทนคือรอยยิ้มผมเริ่มรู้สึกว่าการได้ทำอะไรเพื่อใครสักคนหรือเพื่อนส่วนรวมมันรู้สึกมีความสุขนะถึงบางครั้งจะเล็กน้อยแต่ก็เป็นการทำสิ่งที่เล็กน้อยเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่ สุดท้ายผมก็ได้เขาใจว่าความสุขที่ผมค้นหามันนั้น มันอยู่ที่ตัวผมอยู่ที่ว่าผมเลือกที่จะทำหรือนั่งดูความสุขมันผ่านไป สุดท้ายจะสุขหรือทุกข์ขึ้นอยู่กับที่เราเลือก ความสุขของตัวเราเราสร้างมันเองไม่มีใครมาทำให้หรอก