เมื่อก่อนอดีตเคยคิด   ว่าคงอยู่ไม่ได้ถ้าต้องอยู่คนเดียว   สรุปมันก็ไม่จริง เพราะพอไม่มีใครเราก็อยู่ได้

ปัจจุบัน คิด               ว่าความรักสำคัญต้องการคนที่รักเเละเข้าใจ จะมีความสุข แต่พอไม่มีใครที่เข้าใจเราก็อยู่ได้

ตลอดมา คิด             ว่า เงินไม่สำคัญ    ซึ่งกลายเป็นว่าไม่จริง 

บทสรุป   เราเลยต้องกลายเป็นคนที่บริโภควัตถุ นิยม หาความสุข จากการ เสพวัตถุและอัตตา ดำรง อยู่ให้มีสุขทางใจคือการรับรู้ได้ทางกาย เริ่มกลายเป็นต้องหาให้มากขึ้น ความคิดเเละการตัดสินใจ ทุกอย่างกลายเป็นความสุขทางการเสพติดวัตถุที่ทำให้เราต้องดิ้นรนพยาม มีอุดมคติ มีความรู้สึกกับสิ่งที่มีความสุขตรงนี้ ณ จุดนี้ มากกว่าเหตุผลใดใดผมกำลังจะกลายเป็นเเบบนั้น

ณ จุดนี้  ขอบอกเลยว่า ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไม่เราต้องวุ่นวายมากมายไปทำไม  คงเพราะคิดว่า เราจะสุข มากกว่าทุกข์  

"การที่เราวิ่งตามหา อะไรบางอย่าง มันกลายเป็นการเสีย เวลาและ กลายเป็นว่า เราทุกข์มากขึ้นเพราะสุข ที่เหลือน้อยลงทุกที"