ได้มีโอกาสอ่านหนังสือเล่มนึง มันรู้สึกแทงใจดำตัวเองดี

การเยียวยาหัวใจ แบบตรงข้ามกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่ไม่รู้มันจะช่วยซ้ำเติม หรือ ดีขึ้น กันแน่

แต่อ่านแล้วสะเทือนใจดี....

( ปล. มันอาจจะยาวหน่อย แต่สำหรับคนบางคนถ้าเข้าถึงมันมีข้อคิดบางอย่างหากเราพบเจอบุคคลประเภทนี้

ที่เป็นคนใกล้ตัวเรา คนที่มีความอ่อนไหวเปราะบางกับเรื่องราวของความรัก ทุกเสี้ยววินาทีอาจเกิดอะไรขึ้น

แบบไม่คาดคิดภายในช่วงเวลาไม่กี่นาที... อาการ "คิดสั้น" )

โลกจิต (วิทยา) ของร้อยโท โธมัส กลาห์น

ร้อยโทโธมัส กลาห์น  ชายหนุ่มวัยสามสิบผู้ปลีกตัวเองจากความศิวิไลซ์
มาอาศัยอย่างสันโดษในกระท่อมกลางป่าไพรแถบนอร์ดแลนด์
เขาเป็นเผ่าพันธุ์โรแมนติกอีกคนหนึ่งอย่างไม่น่าสงสัย เขารู้จักตัวเองดี
โดยเฉพาะในด้านอ่อนไหวและดิบเถื่อนของเขา ซึ่งเป็นอันตรายต่อตนเองและผู้อื่น
เขาหนีจากเมืองไปอยู่ในป่า ปลดเปลื้องตนเองอย่างเปล่าเปลือย
ในตำแหน่งแห่งที่ที่เหมาะสมกับเขา เขาอยู่ได้โดยลำพัง
จนเมื่อเอ็ดวาร์ดาปรากฏตัวขึ้น  นับแต่นั้นเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง
ถูกกระตุ้นให้มีพฤติกรรมยากเข้าใจในการทำสิ่ง “ตรงข้าม” กับที่ตัวเองต้องการ
ผลกระทบนั้นผลักดันเขาไปถึงปากประตูโศกนาฏกรรม
ซึ่งสุดท้ายเข้าต้องชดใช้มันด้วยความตายของตัวเอง

“เธอพูดถูก  ฉันมันไม่เอาไหนเรื่องพูดคุยกับคน 
แต่อย่าเพิ่งด่วนตำหนิฉันเลย เธอยังไม่เข้าใจฉัน
ฉันชอบอยู่ในป่ามากกว่าอยู่กับคน นี่คือความสุขของฉัน 
ในป่าเงียบสงบ ฉันสามารถเป็นอย่างที่ฉันเป็นได้ โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน 
แต่พอฉันอยู่กับคนอื่น ฉันกลับต้องคอยพยายามทำตัวเป็นคนอื่น
เป็นคนที่ฉัน ‘ควรจะ’ เป็น...”

กลาห์นไม่เพียงปากอย่างใจอย่างกับเอ็ดวาร์ดา แต่กับข้อเขียนของเขา
ด้วยการบันทึกอย่างเอกเขนกสบายๆ  หากพิจาณาอย่างลึกซึ้ง
จะพบว่าแรงผลักดันที่ทำให้เขาจับปากกาเขียนเรื่องขึ้นก็มาจากการได้รับ (ได้คืน)
ขนนกสีเขียวสองอัน ซึ่งเป็นของที่ระลึกทางความรักและผูกพันระหว่างเขากับเอ็ดวาร์ดา
ทว่าวิธีที่เขาบันทึก / บอกผู้อ่านกลับเป็นดังนี้

“สองสามวันก่อน ผมได้รับขนนกจากดินแดนไกล
คนที่ส่งมาไม่ได้มีความจำเป็นอันใด ให้ต้องส่งขนนกสองอันนี้มาให้ผมเลย
เห็นขนนกนี้แล้วผมอิ่มเอมใจล้นเหลือ เพราะมันเขียวล้ำลึกเหลือเกิน
ไม่มีเรื่องใดให้เดือดเนื้อร้อนใจอีก...”

จากนั้นเขากำกับทุกช่วงตอนของเหตุการณ์ในข้อเขียนและพฤติกรรมของเขา
โดยใช้คำว่า “ทำเล่นๆ” “เพื่อฆ่าเวลา” “ไม่มีผลอะไรกับผม” 
และ “ไม่มีเรื่องใดให้ต้องสำนึกเสียใจ” ตลอดเวลา
แต่เมื่ออ่านเพิ่มขึ้นลึกขึ้น จนได้ภาพเต็มจะพบว่า มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เพื่อความรื่นรมย์
และไม่มีผลอะไรกับกลาห์นอย่างที่เขาบอก หากเป็นเรื่องสาหัสส่งผลสะเทือนใจรุนแรงต่อเขา
จนต้องเขียนเรื่องเพื่อสำนึกเสียใจและเยียวยาตัวเอง 
กลาห์นโรแมนติกเพราะเขาอยาก “บอก” บางสิ่ง แต่ “พูด” อีกอย่าง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่มา
วรรณกรรม : เรื่อง แพน : เทพแห่งไพร, เขียนโดย คนุท แฮมซุน, แปลโดย รัชยาเรืองศรี
บทวิจารณ์ : หนังสือรวมบทความวรรณกรรม “คนชำรุดหรือมนุษย์โรแมนติก” เขียนโดย อุทิศ เหมะมูล