กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บนเกาะแห่งหนึ่งเป็นที่รวบรวมความรู้สึกทั้งหลายประกอบไปด้วย ความสุข ความเศร้า ความเห็นแก่ตัว ความรวย ความรู้ และความรู้สึกอื่นๆ รวมถึงความรัก อาศัยอยู่ร่วมกันบนเกาะแห่งนี้ 

           อยู่มาวันหนึ่งมีมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหลายว่าเกาะกำลังจะจมลงในไม่ช้า ความรู้สึกทั้งหมดจึงได้ตัดสินใจและตระเตรียมที่จะอพยพออกจากเกาะ มีเพียงความรักเท่านั้นที่อยากจะอยู่บนเกาะจนวินาทีสุดท้าย

           จนเมื่อเกาะเกือบจะจมลง ความรักเริ่มเปียกไปด้วยน้ำ...ความรักจึงได้ตัดสินใจร้องขอความช่วยเหลือจากบรรดาความรู้สึกต่างๆ

เมื่อความรวยแล่นเรือผ่านมา ความรักจึงตะโกนออกไปว่า 

           "ความรวย ฉันไปด้วยคนสิ"

ความรวยมองดูความรัก มองดูเรือของตัวเอง แล้วตอบกลับความรักว่า 

            "ไม่ได้หรอกความรัก เรือของฉันหนะ เต็มไปด้วยเงินและทอง มันไม่มีที่ว่างสำหรับคุณแล้ว"

ในขณะนั้นเองความเห็นแก่ตัว ก็แล่นเรือผ่านมาด้วยเช่นกัน ความรักจึงตะโกนออกไปเช่นเดิม 

              "เฮ้ ความเห็นแก่ตัว ฉันขอติดไปด้วยคนสิ"

ความเห็นแก่ตัว มองดูความรักที่ตัวเปียกไปด้วยน้ำ และตอบกลับในทันใดว่า

              "ความรัก ฉันให้คุณไปด้วยไม่ได้หรอก ตัวคุณหนะเปียกไปด้วยน้ำ มันจะทำให้เรือของฉันเปียกไปด้วย"

ระหว่างนั้นความเศร้าพายเรือเข้ามาใกล้ ความรักจึงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

              "ความเศร้าฉันไปด้วยคนสิ"

ความเศร้าเงยหน้าขึ้นมองดูความรักอย่างช้าๆ พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

              "โอ้ ความรัก ตอนนี้ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการที่จะอยู่คนเดียว ขอโทษด้วยนะ"

ไม่นานความสุขก็แล่นเรือผ่านมา ความรักก็ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเหมือนเช่นเคย ความสุขไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของความรัก...เพราะกำลังมัวแต่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรู้สึกมีความสุข

ในขณะที่ความรักเริ่มรู้สึกถอดใจและหมดหวัง ทันใดนั้นเองมีเสียงที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นตะโกนขึ้นมาว่า

"มาทางนี้เถอะความรัก ขึ้นเรือของฉัน ฉันจะรับคุณไปเอง"

ความรักรู้สึกดีใจ เป็นอย่างมาก จึงรีบกระโดดขึ้นเรือ และเรือได้แล่นพาเหล่าความรู้สึกต่างๆ มายังแผ่นดินที่แห้ง หลังจากนั้นเหล่าความรู้สึกก็เริ่มแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง

ระหว่างนั้นเอง ความรัก นึกขึ้นได้ว่าลืมถามชื่อ ผู้ที่ช่วยตนออกจากเกาะที่กำลังจะจม จึงพยายามสอบถามเหล่าความรู้สึกต่างๆ ซึ่งก็ไม่ได้รับคำตอบ ทันใดนั้นเอง ความรัก เหลือบไปเห็นความรู้ที่กำลังจะผ่านไป จึงรีบตรงเข้าไปถามความรู้ ว่าใครเป็นผู้ช่วยเหลือตนจากเกาะที่กำลังจะจม

ความรู้ ยิ้มให้ความรักและตอบกลับว่า "เวลา" ไงหละ

ความรัก ยิ่งเกิดความสงสัยจึงได้ถามต่อว่า "ทำไมเวลาจึงช่วยฉันหละ"

ความรู้ อมยิ้ม(ในความรอบรู้ของตัวเอง) พร้อมตอบกลับว่า

"ก็เพราะมีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจ..ว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน"