I Shed My Teas When You Go..
รอฟแห่งริทาเนียคือเจ้าชายผู้สืบบัลลังค์ของริทาเนีย ซึ่งกำลังจะต้องรับตำแหน่งประมุขสูงสุดของรัฐ แต่ ต้องการใช้ช่วงเวลาแห่งความสนุกสนานหรือมีความสุขก่อนที่จะขึ้นครองบัลลังก์ ซึ่งจะหมดเวลาเที่ยวเล่นอีกต่อไปด้วยการเดินทางไปรอบโลก
รอฟเดินทางมาโดยทางเรือแห่งราชนาวีริทาเนีย และเทียบท่าตามจุดต่างๆเพื่อให้เจ้าชายได้ลงไปเที่ยวดูสิ่งที่ต้องการ และทุกเมืองที่ผ่านไปไม่มีอะไรพิสดารหรือพิเศษเกิดขึ้น
จนกระทั่ง...เมื่อเดินทางมาถึงเมืองไทยซึ่งเป็นเมืองสุดท้าย แต่แรกคิดว่าจะใช้เวลาเพียงแค่ 7 วันเท่านั้น แต่ด้วยความถูกใจ ชอบพอกับ "เจน" ไกด์สาวชาวไทยทำให้อยากยืดเวลาในเมืองไทยออกไปอย่างไม่มีกำหนด แต่ก็ไม่อาจทำได้ และจำต้องจากเมืองไทยไปในที่สุด
มูลเหตุที่รู้จักเมืองไทย มาจาก การพูดคุยกับแม่ครัวในวังที่สนิทกัน และเคยเล่าเรื่องเมืองไทยให้ฟังบ่อยๆ จนคิดว่าน่าจะจัดเมืองไทยไว้เป็นอันดับท้ายที่สุดเพื่อจะได้ชื่นชมหรือทำอะไรอย่างที่ต้องการจะทำ รวมทั้งซื้อของฝากด้วย(ด้วยการฟังจากปากแม่ครัว)
ที่จริง เจ้าชายเดินทางไปแทบทุกเมืองที่มีคนในวังซึ่งล้วนแล้วแต่มาจากเมืองต่างๆทั่วโลกเล่าให้ฟังว่าเมืองนั้นๆมีอะไรน่าสนใจบ้างและเจ้าชายก็ทำอย่างนั้นทุกเมือง จนกระทั่งเหลือเมืองไทยเป็นเมืองสุดท้าย
ที่เมืองไทย...รอฟ-เจ้าชายหนุ่มได้พบกับเจน(เจนนิสา) และประทับใจกันและกันเป็นอย่างมาก โดยที่เจนเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารอฟนั้นเป็นเจ้าชาย เนื่องจากการมาเมืองไทยของรอฟนั้นไม่ได้มาอย่างเป็นทางการ
รอฟ แอบหนีเที่ยวกับเจนกระทั่งเลยกำหนดเดินทางกลับประเทศ และเมื่อองครักษ์ตามหาเจ้าชายไม่พบ จึงจำเป็นต้องรายงานให้ทางสถานทูตที่เมืองไทยและที่ริทาเนียทราบ เรื่องจึงแดงขึ้นมาและทำให้ต้องขอความร่วมมือกับทางตำรวจช่วยตามหาตัวเจ้าชาย
ระหว่างที่รอฟออกเที่ยวกับเจนนั้น ก็ไม่เคยบอกให้เจนรู้ว่าตนเองเป็นใคร และมีความสำคัญขนาดไหน ระหว่างนั้นก็มีเหตุการณ์ต่างๆแทรกขึ้นมาเป็นระยะๆ เป็น การผจญภัย การถูกวัยรุ่นหาเรื่อง การที่ต้องพากันหนีภัยอันตราย จนกระทั่งเมื่อ....รอฟถูกนำตัวส่งกลับสถานทูตและได้รับการอารักขาอย่างดี
ทั้งสอง ต่างทำหน้าที่ของตน ... เจนกำลังอยู่บนรถทัวร์ทำหน้าที่พากษ์เรื่องราวสะเทือนใจบางอย่างของเมืองไทยอยู่พอดี เธอมองสบตาขึ้นไปที่รถนำขบวนที่ค่อยๆแล่นผ่านไปช้าๆ เธอเห็นรอฟมองมาที่เธอด้วยสายตาอาลัยรัก น้ำตาของเจนหลั่งไหลออกมาพร้อมสายฝนที่ราดรดไปทั่วบริเวณนั้น
มันเป็นการอำลาที่สะเทือนใจที่สุดฉากหนึ่งระหว่างคนทั้งสอง หนึ่งคือเจ้าชายผู้สูงศักดิ์จากยุโรป และอีกหนึ่งคือไกด์สาวจากกรุงเทพฯ
นิยายเรื่องนี้จบลงด้วยความรักที่ไม่มีวันตาย แต่ไม่มีวันบรรจบกันได้ในที่สุด
ทุกปี เจ้าชายจะส่งดอกไม้มาหาเจน และ มีการ์ดระบุว่า “แด่ เจนนิสา...เธอคือรักเดียวของฉัน...ตลอดไป”