ขอบคุณรัก...ทุกครั้ง...ที่ได้รัก
ประสบการณ์...หลายหลาก...สอนให้แกร่ง
ดีทุกครั้ง...แม้ท้อแท้...สิ้นเรี่ยวแรง
บทเรียนแพง...หากปรับแต่ง...ให้หยัดยืน
รักมิได้...มิไว้...ให้ทำลาย
รักต่างหาก...ปลูกจิตใจ...ให้เข้มแข็ง
หากพลาดพลั้ง...ปลอบใจจิต...ไม่สิ้นแรง
กลับมาแกร่ง...สร้างพลังใจ...เพื่อให้เธอ
(Pete@copyright)
วันที่เราทั้งคู่ต่างก็เดินทางมาไกลขนาดนี้คงไม่มีอะไรอยากจะบอกนอกจาก “ความรู้สึกดีๆที่มีให้เธอ”...แม้เวลาจะผ่านมาคู่กาลเวลาจนถึงคราวที่เราต่างมีคำตอบให้แก่กันว่า “ควรจะเดินไปด้วยกันหรือไม่”...ฉันไม่เคยเสียดายเวลาแม้สักน้อย เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเราได้ทำอะไรต่อมิอะไรที่ต่างก็อยากคิดอยากทำแล้วทั้งหมด
สูดหายใจลึกๆ มองตากันและกัน บางทีลมหายใจของฉันที่เป่ารดแก้มเธออาจเป็นลมหายใจสุดท้ายเท่าที่ฉันจะให้เธอได้...และหยาดน้ำตาใสๆที่เธอมิอาจปิดบังได้นั้นอาจเป็นแค่สัญญาณสุดท้ายที่เธอให้ฉันได้...แต่ฉันไม่เคยเสียใจที่ได้รักเธอ...เราต่างก็มาไกลเกินคาดแล้ว
ลมพัดใบไม้แห้งรอบตัวจนเกิดเสียงประหลาด เธอยิ้มขึ้นมาได้ทั้งๆน้ำตา ฉันเผลอหายใจลึกจนเจ็บปอดทั้งสองข้างก่อนจะกลับมาพยายามหายใจให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้...บรรยากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยไอพิษจากสงครามนิวเคลียร์ที่เกาหลีเหนือเปิดฉากถล่มอเมริกาและยุโรปก่อนนั้นคือมหันตภัยชุดแรกที่สร้างหายนะให้กับโลกในอีกไม่กี่ชั่วโมงถัดมา จากนั้นโลกทั้งโลกก็วุ่นวาย ยุ่งเหยิง และทำให้ทุกชีวิตอยู่ไม่สุข
กัมมันตภาพรังสีและหายนะทั้งหลายปรากฏทั่วทุกจุดบนโลก....แต่ก็ยังช้ากว่าหัวใจรักที่ฉันบอกเธอไปแล้ว....โอกาสที่เราจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันลางเลือนไปหมด...แทบทุกชีวิตในโลกต่างก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับเราทั้งคู่....อีกไม่นานก็จะไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “มนุษย์”อีกต่อไปแล้ว
คงมีแต่ “รัก” ที่ฉันมีให้กับเธอที่น่าจะยังอยู่ต่อไปในใจของเธอ...แต่สำหรับฉัน และชีวิตของฉัน คงเดินตามวิถีของใบไม้แห้งรอบตัวเราตอนนี้...มันหลุดจากขั้ว ลอยไปในอากาศ และตกลงดินด้วยสภาพกรอบเกรียม เพียงลมพัดผ่านเบาๆมันก็แตกสลาย
“รักเธอ” ฉันคงพูดได้แค่นั้น....ขอให้มันอยู่ในใจเธอ...เมื่อฉันจากไปแล้ว....ขอให้รู้ว่าความรักนั้นคือสิ่งที่สวยงาม รักมีการให้อภัย และ รักยังหล่อเลี้ยงหัวใจของอีกชีวิตที่ยังมีลมหายใจอยู่
“รักษารักของฉันไว้ในลมหายใจเธอนะ...”ฉันพูดเบา ฉันอยากพูดอะไรอีกหลายอย่าง...แต่ไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว
ในพร่างพรายแห่งความพร่าเลือนในดวงตา....ฉันเห็นเธอร้องไห้...ฉันไม่อาจปลอบใจเธอได้อีกต่อไปแล้ว...ฉันพยายามเอ่ยคำว่า “รัก”อีกครั้งแต่มันเป็นความพยายามที่สูญเปล่า...
แม้ชีวิตดับสูญ--แต่รัก--ยังอยู่...ตรงนั้น; "กลางใจเธอ"
(Pete@copyright)