ตั้งแต่เกิด จนเราเริ่มมีความรัก จำได้่วารักนั้นมันยิ่งใหญ่มากมายเหลือเกิน คือรักของพ่อแม่ พอเริ่มโตมาอีกหน่อยเริ่มเข้าเรียน ความรักเริ่มเพิ่มขึ้น นั่่นคือเรารับรู้ว่าเรารักพี่น้อง การที่เราเริ่มรู้ว่าความรักมันเป็นยังไง นั่นแหละ เราเริ่มมีความสุข ความรักที่เรารับรู้ในตอนนั้น มันมีแต่ความสุข มีแต่ความอิ่มเอิบใจ เพราะเรารู้ว่า รักนั้นมีแต่สิ่งดี ไม่เคยเลยที่จะเป็นทุกข์ที่เราได้รัก เวลาล่วงเลยมา จนเราเรื่มรักคนอื่น ที่ไม่ใช่คนในครอบครัว มันเป็นความรักอีกแบบ เป็นความรักที่สนุก เป็นความรักที่เพลิดเพลิน น่าหลงไหล เหมือนกับว่า เราไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนในชีวิต การใช้ความรักของเราช่วงนี้ดูฟุ่มเฟือยมาก ดูแล้วมันเหมือนรักง่าย เหมือนรักที่อยากเป็นเจ้าของ ความรักในช่วงนี้ดูสวยงามไปหมด จนลืมคิดว่าเราเริ่มปล่อยมือจากความรักที่ได้รับในวัยที่ผ่านมา เริ่มถอยห่างจากความรักที่มีค่า เพราะหลงในรักครั้งใหม่ ได้รับรู้ ได้สัมผัส ได้เพลินเพลิน จนถึงช่วงที่รักฉาบฉวยนั้นจบลง เราก็หันมาให้ความสำคัญกับรักที่ไม่เคยทำร้ายให้เราเจ็บให้เราผิดหวัง พ่อแม่/พี่น้องทำให้เรากลับมาเห็นคุณค่าของความรักอีกครั้ง ว่ารักจริงๆเป็นเช่นไร แต่เมื่อเวลาผ่านไป เหตุการณ์ความรักเดิมๆวนเวียนกลับมาใหม่ เราก็กลับไปเหมือนเดิมอีกครั้ง เป็นแบบนี้ไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าเราจะเจอรักแท้จากใครสักคนรองจากครอบครัวพ่อแม่พี่น้อง คนเราช่างแปลก เมื่อมีอยู่เราไม่เห็นค่าของสิ่งนั้นๆ แต่พอกำลังจะเสียมันไปเรากลับโหยหา อยากบอกว่าโดยส่วนตัวเคยเป็น แต่เป็นคนโชคดีที่ไม่เคยลืมรักที่ยิ่งใหย่จากพ่อแม่พี่น้อง ไม่ว่ารักอื่นเข้ามาจะสำคัญกับชีวิตเรายังไง เรายังโชคดี ที่เรายังมีจิตใจมั่นคงในรักของพ่อแม่ ตอนนี้เพื่อนๆหลายคนอาจะยังไม่คิด แต่อยากบอกว่า ท่านอยู่กับเราได้อีกนานแค่ไหน ชีวิตเราจะมีความสุขมากแค่ไหน ถ้ายังมีพ่อแม่อยู่ เรายังโชคดี ใครหลายคนยังมีโอกาสได้รักได้ดูแลพ่อแม่ ได้ให้ความรัก ได้ดูแลยามท่านทั้ง2แก่เฒ่า ได้มีโอกาสรัก มีโอกาสรับใช้ ตอบแทนบุญคุณ มีเวลาอยากให้ไปหา ไปเยี่ยม วันนึงเราโทรหาใครต่อใครได้มากมากมาย ขอแค่วันนึงสักไม่กี่นาที โทรหาท่าน กี่วันที่ว่าง ไปหาท่านไกล้ชิดกับพ่อแม่ มีโอกาสพาพ่อแม่ไปเที่ยว มีโอกาสใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ให้มากกว่าคนอื่น เพราะเรายิ่งห่าง เรายิ่งหมดโอกาส แล้ววันนึงจะมาเสียใจ ว่าทำไมเราไม่ทำตั้งแต่พ่อแม่ยังอยู่ อยากบอกเหลือเกินว่า คนที่ยังมีพ่อแม่อยู่ในตอนนี้ คือของขวัญอันลำ้ค่าในชีวิต อย่าให้ต้องบอกเลยว่ลูกที่ดีสมควรทำยังไง คนที่ยังมีพ่อแม่ไม่สามารถเข้าใจได้หรอกว่า พอสูญเสียไปจริงๆ จะมีคำถามากมายในสมองเราว่า....ทำไม/ทำไมและ ทำไม ตอนนั้นเราไม่ทำอย่างนั้น ไม่ทำอย่างนี้ คนที่สูญเสียพ่อแม่ย่อมรู้ดีที่สุดครับ....รักใครก็รักเถอะ ชอบใครก็ชอบเถอะให้เวลากับใครก็ให้เถอะ แต่อย่าลืมแบ่งเวลานั้นให้พ่อแม่เราบ้างนะ..ท่านคงอยู่กับเราได้ไม่นานหรอกครับ