กาลครั้งหนึ่ง..มีเกาะแห่งหนึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของบรรดาความรู้สึกต่างๆ

ได้แก่ความรัก ความสุข ความเศร้า ความรวย ความรู้ และอื่นๆอีกมากมาย 

วันหนึ่งมีประกาศว่าเกาะกำลังจะจม 
ทั้งหมดจึงตระเตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ เพื่อเอาชีวิตรอด
มีเพียงความรักเท่านั้นที่ยังคงอยู่บนเกาะ เพราะความรักต้องการที่จะอยู่บนเกาะจนกระทั่งวินาทีสุดท้าย 

และเมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว ความรักจึงตัดสินใจร้องขอความช่วยเหลือ… 

ความรวยซึ่งแล่นเรือผ่านมา ความรวย ตอบกลับความรักว่า 

"ไม่ได้หรอกความรัก.. ฉันรับเธอไปด้วยไม่ได้..เพราะเรือของฉันเต็มไปด้วยเงินและทองแล้ว มันไม่มีเหลือพอสำหรับคุณ " 

ความรักตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วย 

"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย " ความเห็นแก่ตัวจึงตอบกลับความรักว่า

"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอกความรัก ตัวคุณหนะเปียก! อาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย" 

ความเศร้าได้พายเรือใกล้เข้ามาความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก 
"ความเศร้าขอให้ฉันติดเรือคุณไปด้วยนะ "

ความเศร้าตอบกลับด้วยสีหน้าอมทุกข์
"โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยู่คนเดียวขอโทษนะ" 

ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน 
แต่เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรัก เพราะมัวแต่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับสุขของที่ตัวเอง

เมื่อเกาะเกือบจะจมลงทั้งหมด  มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา 

"มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง " 

เสียงนั้นเป็นเสียงของชายชราที่ดูอบอุ่น
ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก 
จนลืมถามชื่อชายชราผู้นั้น

เมื่อเรือแล่นมาถึงเกาะแห่งใหม่ ชายชราผู้ให้ความช่วยเหลือความรัก และความรู้สึกอื่นๆต่างจากไปตามทางของตัวเอง

ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายชราผู้นั้น
ความรักจึงเที่ยวสอบถามความรู้สึกต่างๆว่าใครเป็นผู้ช่วยเหลือตน แต่ก็ไม่มีใครรู้ 

ความรักจึงสอบถามไปยังความรู้ ซึ่งเดินผ่านมาพอดี

ความรู้ อมยิ้มพร้อมกับตอบว่า " เวลา " 

ความรักรู้สึกสงสัยจึงถามต่อว่า "ทำไมเวลาจึงช่วยฉันละ " 

ความรู้อมยิ้ม..ในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วจึงตอบกลับความรักว่า

"ก็เพราะมีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจ.....ว่าเธอ(ความรัก)ยิ่งใหญ่แค่ไหน..."