มันนานเท่าไหร่แล้วที่ขาดคนคอยโทหา มันนานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีคัยคุยด้วยทั้งวัน มันนานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีคนไปไหนมาไหนด้วย มันนานแค่ไหนแล้วที่เวลากินข้าวไม่รุ้จะถ่ายรูปอวดคัย มันนานแค่ไหนแล้วที่ทำอะไรไม่มีคัยให้รายงาน คิดถึงเวลาที่ทุกๆชม.จะมีไลน์ดังตลอด คิดถึงเวลากลับจากที่ทำงานแล้วมีคนมารอรับ คิดถึงเวลาที่ไปซื้อของด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน คิดถึงเวลาที่ก่อนไปทำงาน ก่อนนอนต้องบอกเราเสมอๆ คิดถึงเวลาที่เล่นกัน หัวเราะ ขำไปด้วยกัน ...พูดละก็เศร้าเนาะ..