คนหนึ่งพยายามที่จะลืม...แต่ยิ่งตัดก็ยิ่งลืมไม่ได้  พอใกล้จะทำใจได้อีกคนก็เข้ามาทำให้หวั่นไหวจนเกิดความลังเลอีกครั้ง  พยายามลืมมาแทบตาย  พอมาเจอกันแค่ไม่กี่วินาทีความพยายามทั้งหมดที่ทำมาต้องกลับไปเริ่มนับหนึ่งลืมใหม่...ถ้าอ่านใจฝั่งตรงข้ามได้คงไม่ต้องมานั่งอมทุกข์กันหรอก  ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง  บางครั้งการปั้นหน้านิ่งอาจเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราไม่เผลอหลุดแสดงความรู้สึกออกไป  แต่พอมาคิดดูอีกทีก็น่าขันอยู่เหมือนกัน...ทำไมคนเราถึงได้ชอบคนที่ทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเอง  คนที่อยู่ด้วยแล้วทำให้รู้สึกเจ็บปวดตลอดเวลาที่เจอกัน  คนที่ทำให้สายตาของเราไม่สามารถแสดงความรู้สึกอย่างอื่นออกมาได้เลยนอกจากความเย็นชา...บางทีก็อยากเจอใครสักคนที่สามารถทำให้เราอยู่ด้วยแล้วเราสามารถแสดงความรู้สึกต่างๆ ได้โดยไม่ต้องทนปั้นหน้านิ่งเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าข้างในรู้สึกอย่างไร

      เคยเป็นไหม?  ทุกครั้งที่พยายามจะลืมเราก็กลับมาจำอีกครั้ง...จำว่าเราเคยมีความรู้สึกชอบคนบางคนมานานถึงสามปีจนกระทั่งทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกอยู่  แม้จะพยายามตัดแค่ไหนแต่หัวใจมันก็ไม่เคยเหลียวมองใครใหม่ได้เลย