เรื่อง_ยิ่งกว่าน้ำใจ
...คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน ขณะที่ดิฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่
...หญิงชราคนหนึ่งค่อย ๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถ แล้วเดินตรงมาทางที่ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า
"แม่หนู รถประจำทางคันต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ?" หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน
...ดิฉันจึงถามแกว่า "แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ ?"
...พอแกบอก ดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
"อ้าว! ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี้เองนี่คะ"
"เอ่อ..." หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอาย ๆ
"คือว่า...บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย ยายรู้ว่าถ้าคนแก่ ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ ๆ ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็...เอ่อ...รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู ?"
***...มือที่คว่ำด้วย...การแบ่งปัน
ดีกว่ามือที่แบ...ขอ...ผู้คนตลอดเวลา...***
...ขอบคุณเจ้าของบทความที่แบ่งปัน ... ฝันดีมีความสุขทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ