เหตุการณ์เกิดขึ้นในเวปนี้ละค่ะ เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงและอยากนำมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง ปีที่แล้ว ได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งในเวปนี้ แรกๆก็ส่งข้อความหากันทักทายธรรมดา แต่ไม่นานก็@ไลน์ แล้วก็คุยกันบ่อยขึ้น จนในมี่สุดก็โทรหาไม่ได้คุยกันทุกวัน แต่ก็สม่ำเสมอ เขาเป็นคยไม่ค่อยพูดเวลาเขาโทรมา(เราจะไม่โทรไปก่อน) เราจะเป็นคนพูดเล่าเรื่องราวต่างๆให้เขาฟัง เขาบอกว่าเขาชอบฟังมากกว่าพูด มีอยู่ช่วงนึงเขาหายไป เราก็แปลกใจติดต่อไม่ได้ ส่งข้อความไปก็เปิดอ่านแต่ไม่ตอบ เป็นอาทิตย์ก็ทักมาสักครั้งนึง เราถามว่าทำไม เขาบอกงานเยอะ เราก็ผ่านไปไม่คิดอะไร จนในที่สุดเราคิดว่าคงไม่ใช่แล้วล่ะ เราก็ห่างออกมาบ้าง จนในที่สุดต่างคนต่างไม่ติดต่อกัน จนเราแทบจะลืม แต่ถามว่าเนาลืมไหม ก็ไม่นะ ทุกเรื่องทร่เขาเล่าให้ฟังเรายังจำได้.....แต่เราก็ไม่เข้ามาในเวปนี้อีกเลย.... เวลาผ่านไป1ปี เราเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วลองเข้าเวป (เราลืมรหัสผ่าน) เครื่องมันยังบันทึกรหัสผ่านเราไว้เราเห็นข้อความ "บล็อกไลน์พี่เหรอ....พี่ทักไปไม่เห็นอ่าน ไม่ตอบกลับ" เรารีบปลดบล็อก ทั้งๆที่ผ่านมาแล้ว 1ปี ดีใจนะที่เห็นข้อความ พี่เขายังไม่ลืม เขาบอกว่าม่แปลกทั้งๆที่หายไปตั้งนาน เราบอกก็พี่หายไป จากนั้นเขาก็ขอเบอร์โทรเราคุยกันอีกครั้ง วันหนึ่งเขาก็บอกว่า "เรามาเป็นแฟนกันไหม" ถ้าถามเราว่ารู้สึกดีไหม รู้สึกดีมากแต่เมื่อเราถาม ว่าทำไมเขาถึงขอเราเป็นแฟน คำตอบคือ "พี่ไม่มีใคร" "พี่เหงา" "อยากมีคนอยู่ใกล้ๆ" เรารู้สึกเศร้านิดๆ เพราะมันไม่ใช่คำตอบที่เราอยากได้ยิน เราส่งข้อความไปถามเขา "เคยคิดถึงใครบางคน จนต้องค้นหาทุกอย่างที่จะเกี่ยวข้องกับเขาไหม อยากรู้ทุกเรื่อง อยากได้ยินเสียงทุกวัน เคยไหม เรารอคำตอบ......แต่มีแต่ความเงียบ ไม่มีคำตอบ เราเลยส่งข้อความกลับไปอีกครั้ง "นี่คือคำตอบ....ว่าทำไม น้องถึงปฏิเสธคำขอของพี่" ทั้งๆที่พี่เป็นคนดีคนหนึ่ง แต่พี่ไม่ได้รักน้อง......พี่แค่เหงา" อย่าหลอกตัวเองว่ารักใคร.....เพราะคำว่าเหงากับรัก มันคนล่ะเรื่องกัน....ถามใจตัวเองก่อนจะขอใครเป็นแฟนนะค่ะ