สวัสดีค่ะวันนี้แนนจะมาเขียนอีกหนึ่งประสบการณ์ที่แนนเจอกับอดีตแฟนที่เราเคยคบที่เขียนในบทความแรกที่ได้เขียนไปในเว็ปนี้เมื่อ1-2วันที่แล้ว(ประมาณ1-2สค.61) (เรากับเค้าอยู่ไกลกันเค้าคนกทม.ส่วนเราอยู่ต่างจังหวัดซึ่งระยะทางก็มุีความสำคัญในการมีแฟนเหมือนกัน..เราเองก็กลัวใจเค้าจะเปลี่ยนไป) เค้าคุยเกี่ยวกับเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกของเราคือตัวของแฟนเค้าบอกกับเราว่าเราอ้วนไปให้ลดน้ำหนักลงให้เหลือ40-45กก.เค้าบอกว่าเค้าชอบ คนผอมหุ่นดี เวลาไปไหนเดินด้วยกันคนอื่นจะได้มอง แล้วเห็นแฟนสวยคนอื่นจะได้อิจฉา.(แต่เราก็ไม่ได้อ้วนมากนะเเค่เป็นแบบคนเจ้าเนื้อหน่อยๆน่ากอด^^")ซึ่งตอนนั้นในใจเราก็มีคำถามผุดขึ้นมาในหัวเยอะเเยะมากมาย?? ว่าถ้าเราไม่ลดน้ำหนักนี่ถ้าเราอ้วนเป็นตุ่มหนักเป็นร้อยกิโลนี่คุณคงจะไม่เลือกคบเราใช่มั้ย???..เค้าก็พูดเป็นแรงกระตุ้นเราบอกให้เราลดโดยการออกกำลังกาย (ถ้าเราทำได้เค้าจะพาเราไปเที่ยวจะจัดทริปให้เป็นรางวัล)...เราก็ตั้งใจทำซื้อรองเท้ากีฬาเพื่อไปวิ่งรอบสนามกีฬาหมู่บ้าน เราทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้เค้าพอใจเพราะเรารักเค้าเราอยากให้เค้ารักเราเลยตั้งใจลดน้ำหนักแบบจริงจังและควบคุมอาหาร(อดข้าวเย็น) เราก็รู้นะว่ามันลดยากนะกว่าจะลงได้ของแบบนี้มันต้องอาศัยเวลาและเราต้องเปลี่ยนพฤติกรรมการกินอาหาร(ตอนนั้นเราจริงจังมาก)ทำมาได้ประมาณฯ1-2อาทิตย์ ตอนนั้นเรารู้สึกเหนื่อยมากแต่ก็สู้ต่อไป...เเล้วเราก็ต้องไปอบรมต่ออายุบัตรนายหน้าฯที่กทม.(เมื่อไม่นานมานี้)เราดีใจมากที่จะได้เจอแฟนเรานับวันเวลาที่จะได้เจอกันก่อนไปเราคุยกับเค้าว่าจะให้เค้าพาไปเที่ยวนู่นนี่นั่นเต็มไปหมด อยากจะไปทุกที่ อยากให้เค้ามาหาพาเราไปกินอะไรอร่อยๆไปเที้ยวด้วยกันใช้เวลาอยู่ด้วยกัน...และวันที่เรารอก็มาถึงเราเดินทางโดยนั่งรถตู้ไปกทมฯวันนั้นทำงานครึ่งวันแล้วไป.พอถึงกทม.เราก็ไลทไปบอกว่าเราถึงแล้วตอนนั้นยังไม่ได้กินข้าวและวินาทีนั้นอยากให้เค้ามารับเราไปกินข้าวด้วยกัน ...แต่สิ่งที่ได้เค้าบอกเค้าเลิกงานแล้วกำลังนั่งรถกลับบ้านถึงอนุเสาวรียฯเราทะเลาะกับเค้าเพราะเรื่องเค้าไม่ยอมมาหาแล้วเค้าก็ขอเลิกกับเราเพราะเรื่องที่หาว่าเรางี่เง่าและบอกว่าเค้ามีหน้าที่หลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบ...คุณรู้ไหมว่าวันนั้นทั้งวันจนถึงเช้าเราไม่ได้กินข้าวและยังได้นอนแค่ไม่กี่ชม.ก็ต้องตื่นมาอบรมต่อจนถึงเย็น.วันนั้นทั้งวันเราเหมือนซอมบี้คือตาบวมหน้าบวมจิตใจล่องลอยเราเครียดทั้งวันเลยโทรไลทไปปรับความเข้าใจกับเค้าแต่เค้าไม่รับตอนนั้นคือไม่รุ้จะทำอะไรแล้วเลยพิมพข้อความส่งSms ไปที่เบอรโทรเค้าบอกว่าให้ปรับความเข้าใจและเราจะรอให้เค้ามารับเราไปส่งขึ้นรถที่หมอชิตกลับบ้าน.หลังจากนั้นไม่ถึง10นาทีเค้าส่งไลทมาบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับให้พักผ่อน...วินาทีนั้นดีใจมากเหมือนเสียงสวรรคเรานอนหลับได้ และรอให้ถึงเช้าเร็วๆ^^ ..เเละพอเช้าเรารอเค้าให้มาหาเรา ซึ่งปรากฎว่าเค้ามาถึงช้ามาก11โมงกว่าเกือบถึงเวลาที่ต้องเช็คเอ้าทซึ่งตอนแรกเค้าบอกจะมาหาเราแต่เช้าเราเสียความรู้สึกมาก (ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม..ฝืนๆแปลกๆและใจหายมากๆ). ื #@##และนั่นอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เค้ามาส่งเราเราสองคนจากกันที่หมอชิต....และอนาคตเราไม่รู้เลยว่าเราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า???พอเรากลับมาบ้านได้2วันเค้าเริ่มเปลี่ยนไปไลทไม่ค่อยตอบไม่โทรไลทมา.ซึ่งปรกติจะคุยวิดิโอคอลกันตลอดเค้าเงียบไปเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเค้าอ้างว่าเครียดเรื่องงานและมีภาระหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบเเล้วเค้าบอกเค้าพยายามลืมแฟนเก่าแต่ทำยังไงก็ลืมไม่ได้..เราเสียใจมากที่เค้าตอบมาแบบนั้นเค้าบอกว่าไม่อยากจะหลอกเราหลอกตัวเองและเค้าบอกขอถอยคนละก้าว(ตอนนั้นเค้าหาข้ออ้างสารพัดจนเราถอดใจและยอมปล่อยมือ)... (จากวันนั้นจนถึงวันนี้เรามีคำถามมากมายที่อยู่ในใจที่มันค้างคาใจเรามากว่าเหตุผลจริงๆที่เค้าจากเราไปเป็นเพราะอะไร)..เป็นเพราะ1)เราอ้วนไปไม่ใช่สเป้กเค้าเค้าอายที่เดินข้างเรา หรือ 2)เค้าคืนดีกับแฟนหรือมีคนใหม่กันแน่...เราอยากรู้เเค่นี้..สรุปที่เราทุ่มเททำไปทุกอย่างเราคิดเองหวังลมๆเเล้งๆมโนเพ้อเจ้อไปวันๆจริงๆกับคนที่ไม่ได้รักเราเลยถึงยังเป็นแฟนกันอยู่แต่หัวใจเค้าก็ไม่ได้อยู่ที่เราแต่ใจ้เค้า..ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เรา....สุดท้ายนี้ถ้าเค้าได้มีโอกาสได้หลงเข้ามาเว็ปนี้และเข้ามาอ่านบทความบ้าๆบอๆของเราหน้านี้เราอยากจะบอกว่าขอให้เค้าโชคดีกับสิ่งที่เค้าเลือกเเละขอให้เจอคนที่รักเค้าให้ได้ครึ่งนึงของที่แนนรักเค้านะ..ขอให้มีความสุขมากๆ..ดูและตัวเองดีๆนะ...T..T