สวัสดีตัวเอง ( เพราะยังไม่รู้จักใคร ) 

ช่วงนี้มรสุมเข้า น้ำในเขื่อนก็เริ่มจะล้นสปริงเวย์ ยังไงก็ดูแลรักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะครับ ผมแค่มาเล่าเรื่องในอดีตไล่ๆมาเรื่อย ตามสไตลคนไม่ค่อยมีอะไรทำ มากนัก นั่งพิมพ์อยู่ในห้อง 4 เหลี่ยมใกล้ๆจะพักเที่ยง อารัมภบท มาเยอะแล้ว เรื่องนี้ที่ผมเขียนขึ้นมา ผมถือว่าเป็นบันทึก ส่วนตัวแล้วกันครับ ส่วนท่านใดอ่าน อยากคอมเม้นต์อะไรก็เชิญเลยเต็มที่ .

เรื่องมันมีอยู่ว่า .....

ตอนนั้นผมน่าจะอายุ 18 ปี และแน่นอนครับ ผมเกิดในสลัมคลองเตย ดินแดนสนธยา ที่ใครๆก็รังเกียจนั่นแหละครับ แต่สำหรับผมมันเป็นบ้านแดนสวรรค์เลยที่เดียว ผมก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป แหละครับ เที่ยวเล่น ไปวันๆ งานการไม่มีทำ มีอย่างเดียวคือความหล่อ (มั้ง) 55 เหตุมันเกิดขึ้น เพราะว่าผมและเดอะแก๊งไปเดินสะพานพุทธ ขากลับ เพื่อนผมตะโกนว่า มิงไปขอเบอร์หญิงให้หน่อย ผมก็ถามเพื่อนไป ใหนวะหญิง เค้าอยู่ตรงไหน ....

เพื่อนๆว่าอยู่ตรงไหนครับ.....ผมบอกได้เลยว่าเกินกว่าที่เพื่อนๆจะจินตนาการได้.... ผู้หญิงคนนั้นอยู่บนรถเมลล์ ครับ ซึ่ง ออกไปแล้ว เพื่อนผมตาไวมั้ย ผมก็รีบบึ่งรถตามไปโชคดีมากๆ รถเมลล์จอดติดไฟแดงพอดี ผมนี่เดินขึ้นไปบนรถเมลล์แบบหลิวเต๋อหัว เลยครับ มีสโลว์โมชั่น พอเจอเธอปุ๊บ ผมรีบขอเบอร์ พร้อมชื่ออย่่างเร็วไว เพราะ มอไซค์จอดอยู่ข้างๆรถเมลล์ แต่ก็มีพูดคุยกันบ้าง 2-3 คำถาม ชื่ออะไร / จะไปไหน / สรุปว่าเธอชื่อดา ครับ แล้วดา ถามว่า ผมมาขอเองเหรอ ผมก็เลยบอกว่าปล่าว มาขอให้เพื่อน เฉยๆ หลังจากได้เบอร์ก็แยกย้าย เพราะอย่างที่บอก รถจอดติดไฟแดงอยู่ครับ .

แล้วผ่านไปวัน หรือ สองวัน ผมจำเวลาไม่ได้ชัดเจน มีเบอร์แปลกๆโทรมา ผมก็รับสาย ถามไถ่ว่า คนปลายสายคือใคร สรุปว่า คือดานั่นเอง ผมก็เลยตกใจมาก อ้าวเฮ้ย ทำไมโทรหากูวะ เบอร์ได้มายังไง คำถามผุดมาเยอะแยะไปหมด อ้าวแล้วเพื่อนผมจะว่ายังไง พอตั้งสติได้ ก็ถามกลับไป ว่า เธอเอาเบอร์เรามาจากไหน ดาก็ตอบว่า เอามาจากเพื่อนผมนั่นแหละ ผมก็เลยตอบ อ่อๆ อืมๆไป เพราะยัง งงๆ อยู่ ก็เลยรีบวางสายไป แล้วต้้งใจว่า เดี่ยวไปเคลียร์กับเพื่อนก่อน ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไม ดา ถึงโทรมาหาผม และก็จะได้ไม่ผิดใจกลับเพื่อนด้วย .

จบไปก่อนนะครับเดี่ยวมีเวลาค่อยมาต่อ  EP.1  รักให้ตายสุดท้ายก็แพ้เงิน

" รักไม่ใช่รางวัลตอบแทนความดี "