เราพึ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมา 1ปี 2เดือน ตอนแรกที่คบกัน เขาเหมือนเป็นผู้ชายอบอุ่นคอยดูแลเอาใจใส่ บอกรักเราไม่เคยยอมให้เราอดข้าวเลยแม้แต่วันเดียว ถึงแม้เราจะอ้วนก็ตาม พอผ่านมาสัก 4-6เดือน เขาเริ่มเปลี่ยนไป ก้าวร้าว ด่าเราหยาบคาย ไม่แคร์ความรู้สึกเรา เราร้องไห้เขายังไม่แคร์ยังนั่งเล่นเกมส์ต่อได้เหมือนไม่รู้สึกอะไร เราก็ทำได้แค่ถาม เพราะอะไรทำไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้ เขาก็ว่าเรางี่เง่า ไม่เป็นผู้ใหญ่ไม่มีความคิด เขาอายุ 31 เราอายุ 28 เราทะเลาะกันบ่อยเขาไม่เคยขอโทษ ไม่เคยง้อ โทรมาก็ต่อว่า ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้ จนตอนนี้โรคซึมเศร้ากลับมากินชีวิตเราอีกครั้ง เรารู้สึกว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว ทำไมเขาคุยกับคนอื่นดีๆได้ แต่ทำไมกับเราเขาต้องตะคอกเสียงดัง รำคาณเราตลอดเวลา อย่างเช่น วันนี้ไก่มันร้องเหมือนหมากระดูกติดคอ เราก็ถามว่าเสียงอะไร เขาก็บก็บอก เสียงไก่ จะคอยถามอะไรทำไมสงสัยไปทุกเรื่อง ไม่เคยได้ยินเสียงไก่หรือไง ตอนเย็นเราก็ปรึกษาเรื่องสมัครบัตรเครดิต เพราะเราอยากมีไว้ใช้คอยหมุน ที่นี่ค่าแรงขั้นต่ำแค่ 310.- มันไม่พอ เขาก็ด่า ตะคอกใส่ เงินเดือนแค่นี้ ไม่มีใครให้มึงทำหรอก เราก็พูดดีๆ จะขึ้นมึงขึ้นกูทำไม ก็แค่ปรึกษา เราทนอยู่กับการดูถูก เราแค่คิดว่าเขาจะกลับมาดีกับเราเหมือนเดิม แทบทุกคืนที่เราต้องนอนร้องไห้ วันเกิดเขาเราก็บังคับให้เขามาหาเพื่อที่จะได้ไปไหว้พระกัน แต่พอวันเกิดเราเขาบอกแค่ว่าตามใจ แต่พอคุยเรื่องจองตั๋วก็โมโหโวยวาย เราไม่เข้าใจ ตอนเราใช้ชีวิตคนเดียวเรามีความสุขดี ทำไมพอเขาเข้ามาเราคิดว่า เราจะมีคงามสุขมากกว่าเดิม เราคิดไปถึงการมีลูก การค้าขาย สร้าฃครอบครัวไปกับเขา แต่ตัวเขายังเล่นเกมส์ ไม่เคยคุยอะไรดีๆกับเรา เลิกงานมาไม่อาบน้ำ เล่นเกมส์ถึฃตี1ตี2 เรานอนไม่เคยบอกฝันดี เขาถามว่าเราต้องการอะไร เราบอก เราต้องการคนที่รักและเอาใจใส่เราบ้าง คำตอบเราไม่เคยมีความหมายกับเขาเลย เขาเลือกที่จะด่าเราว่า งี่เง่า ทั้งๆที่เรายอมเขามาตลอด พอมาวันนี้ทะเลาะกันเรื่องงานเรื่องเงิน เขาก็พูดประมาณ กูไม่น่าคบคนอย่างมึงเลย เราเลยตัดสินใจ อืมงั้นพี่ก็ดูแลตัวเองดีๆละกัน ไม่ต้อฃโทรมาถามว่าแน่ใจนะว่าจะเลิกกัน ตัดคือต่างคนต่างเงียบไปเลย ตั้งแต่ 6โมงเย็น จนถึงตอนนี้ เราก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีก เราคิดว่า เออทนเจ็บเอาละกัน เรารักเขาให้เขาถึงที่สุดแล้วให้ทุกอย่างที่เราจะให้ได้ พาเข้าบ้านแนะนำกับแม่แล้ว ถ้ามันจะจบก็ปล่อยไปเถอะ ทนอยู่ต่อไปชีงิตก็คงไม่ดีไปกว่านี้ บางทีอยู่คนเดียว เดินคนเดียว อาจทำให้เรายิ้มได้ฝนสักวันก็เป็นไปได้ #ขอโทษสำหรับข้อความที่ยาว เราแค่อยากระบาย เราบอกแม่ไปแล้ว แต่ไม่กล้าอธิบายเหตุผล ไม่รู้จะกรึกษาใคร ถ้าใครเข้ถ้าใครเข้ามอ่านแล้วรำคาณเราขอโทษด้วยนะคะ