ตอนอยู่คนเดียวหรือโสด เราเคยเหงา แต่ไม่เคยร้องไห้ เคยนอนไม่หลับแต่ไม่เคยเผลอหลับไปทั้งน้ำตา เหงา อย่างมากก็อ่านหนังสือ ออกไปเดินเล่น ถ่ายรูป ดูซีรี่ย์ ฟังเพลง ดูหนัง ทำโน้นทำนี่ไป แต่พอตอนมีแฟน ทำไมมันทรมาน เหงาใน ณ ที่นี้ ไม่ได้แปลว่าต้องการมีเพศสัมพันธ์ แต่เหงา เหมือนถูกละเลย เหงาแบบเจ็บปวด เหงาแบบชั้นไม่ควรจะเหงา เราเสียดายเวลาโสดที่หายไปมาก เราถูกตะเราถูกตะคอก ถูกบอกน่าเบื่อ ถูกบอกเลิกแต่เขาก็ไม่เลิก เราเหมือนถูกทรมาน เราไม่ต้องการความสงสาร เราแค่อยากให้เขาทิ้งเราไปแล้วตัดขาดจากเราไป เราเคยหยุดการติดต่อจากเขา พอกลับมายอมรับสายเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้ำตาเราไม่มีความหมายอีกต่อไป ความรู้สึกเราตอนนี้มันพังมาก มากถึงขั้นร้องไห้ทุกวัน เพราะเขาไม่เคยดีกับเราเลย เราไม่รู้เลยว่า เราจะหยุดห่วง หยุดรักเขาได้วันไหน ตัวเขาเป็นทั้งความดัน ทั้งเบาหวาน เราไม่ได้อยู่ใกล้กัน ทั้งที่นานๆทีเจอกันเขาก็ยังไม่เคยคิดถึงเรา ตอนนี้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคบเราเพราะอะไร เรารู้แค่เรายังรัก เราเลยทนเจ็บกับความรู้สึกที่ถูกหยาบคายไม่ใยดี และหวังว่า สักวัน สักวันนึงเราจะเดินออกมาจากเขาได้เอง โดยที่ไม่หันไปมอง ไม่ห่วง ไม่อะไรอีกต่อไป เหงาโดยที่อีกคนรับรู้แต่ไม่สนใจ.