ผมเลือกที่นั่งเหมาะๆในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง พลางมองผ่านกระจกบานใหญ่ที่ทำหน้าที่เป็นทั้งผนังและหน้าต่างให้มองเห็นทิวทัศน์โดยรอบตามเจตนาของคนออกแบบ ตอนนั้น...สายฝนเริ่มโปรยปรายแล้ว ...หยดน้ำฝนที่เกาะกระจกนั้นชวนให้คิดอะไรได้เรื่อยเปื่อย

กาแฟที่พร่องไปครึ่งแก้วขุดเอาความรู้สึกกระปรื้กระเปร่าให้พลุ่งพล่านไปทั่วตัว แต่นั่นไม่เท่ากับความงดงามหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมเห็นอยู่เบื้องหน้า

.....ที่ริมฟุตปาท ผมเห็นชายคนหนึ่งกำลังรอข้ามถนน ในมือถือร่มด้วยท่าทางทะมัดมะแมง ไม่ถึงเสี้ยวนาทีมีคุณแม่ยังสาวคนหนึ่งรีบจูงลูกสาววัยอนุบาลมาเตรียมข้ามถนนเช่นกันและทั้งสองคนไม่มีอะไรป้องกันฝน...ชายหนุ่มคนนั้นไม่ลังเลจะเรียกแม่ลูกคู่นั้นเข้าไปอยู่ในร่มด้วยกัน แต่พื้นที่ร่มนั้นไม่พอสำหรับคนทั้งสาม...ชายหนุ่มพยักหน้ากับเด็กน้อยแล้วอุ้มเธอทันทีทำให้สามคนอยู่ในร่มขณะกำลังเดินข้ามถนนไปด้วยกันก่อนที่เขาจะเดินไปส่งสองสาวต่างวัยที่ฝั่งตรงข้าม

.....ท่าทางฝนจะตกอีกนาน ในร้านกาแฟเล็กๆนั้นเริ่มแออัดมาขึ้นคงเพราะใครๆต่างก็ต้องการฆ่าเวลาด้วยการหาเครื่องดื่มอุ่นๆเพื่อคลายหนาว...ผมเห็นหญิงสาว 2 คนเรียกเด็กสาวมอปลายอีกสองคนให้นั่งตรงที่ว่างฝั่งตรงข้ามกับพวกเธอ...ด้วยน้ำใจเล็กๆน้อยๆนั้นทำให้เด็กมอปลายสองคนนั้นสามารถนั่งทำการบ้านและสั่งเครื่องดื่มมาดื่มได้อย่างมีความสุขในขณะที่ฝนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้น

.....ฝรั่งสองคนผัวเมียในร้านกำลังปรึกษากันถึงเส้นทางไปที่ไหนสักแห่ง...แต่คงถามคนในร้านหลายคนหากแต่สื่อความกันไม่ได้...สาวน้อยมหาวิทยาลัยคนหนึ่งอาสาช่วยเหลือกระทั่งฝรั่งคู่นั้นจนพอใจและตั้งใจไปให้ถึงที่หมายทั้งๆฝนตก สองฝรั่งออกจากร้านไปโดยไม่รู้ว่าลืมกระเป๋ากล้องราคาแพงไว้ที่เก้าอี้อีกตัวหนึ่งและทำให้สาวน้อยคนสวยชาวไทยนั้นหันมาเห็นเข้าจึงรีบคว้ากระเป๋ากล้องวิ่งไปให้ฝรั่งที่กำลังเรียกแท็กซี่ทั้งๆฝนตก ... ฝรั่งได้ของคืนท่ามกลางความดีใจของทุกฝ่าย..

ภาพฝรั่งตัวเปียกฝนและสาวน้อยวัยมหาวิทยาลัยที่เปียกไปทั่วตัวไม่ต่างกันทำให้ผมอดปลื้มตามไปด้วยไม่ได้

.....ทุกภาพที่ผมเห็นวันนั้น ล้วนสะท้อน “ความงดงามในจิตใจ” ที่ไม่จำเป็นต้องขึ้นไปอยู่บนสวรรค์จึงจะเห็นและรู้สึกถึงภาพเหล่านั้นได้ ผมเห็นภาพเหล่านั้นในสังคมของเรานี่เอง และเป็นสิ่งที่เราทำกันได้ขอเพียงมีใจอยากจะทำเท่านั้น

.....ผมเห็นภาพตัวเองเดินออกจากร้านกาแฟไปสั่งไก่ทอดจากร้านแฟรนไชน์ชื่อดังแห่งหนึ่งให้ไปส่งที่ออฟฟิซ หวังว่าพนักงานในออฟฟิซเล็กๆของผมคงมีความสุขเล็กๆน้อยๆกับของว่างที่ใครก็ไม่รู้สั่งให้ไปส่งที่นั่น ผมจำได้ว่าเมื่อพนักงานร้านไก่ทอดถามผมว่าให้บอกว่าใครส่งไปให้ครับ  ผมบอกสั้นๆเพียงว่า “บอกว่าลูกค้าคนหนึ่งก็พอ”

.....บางทีผู้ชายก็มีความสุขทั้งๆที่น้ำตาคลอได้เหมือนกัน

Pete@(hand)somewhere