ความรู้สึกเป็นเรื่องที่อธิบาย?ได้ยากที่สุด... มันเป็นความอึดอัด ไม่ถึงกับทุกข์ แต่ให้ความรู้สึก จิ๊ดๆ ให้ทรมาน มันเหมือนกับหมองจางๆ ภาพเบลอๆ ทำยังไงก็มองไม่ชัดเจน ความรู้สึกนี้คนสายตาสั้น?น่าจะเข้าใจดี (คุณลองถอดแว่นดูซิ) ยิ่งโตขึ้น ยิ่งทำให้ "ความเหงา" มันชัดเจน ความรู้สึกต่างๆ มันบอก พูด อธิบายได้ลดลง "อย่างชัดเจน" เราต้องคิดให้มาก แสดงออกให้น้อย "เราเหนื่อยกับมันบางมั้ยว่ะ" เรา... คิดถึงตอนเป็นเด็ก คิดอะไรก็พูด เจ็บก็ร้อง ชอบก็หัวเราะ แอบชอบใครก็เขียนบอกส่งจดหมายรักฉบับน้อย ไม่ชอบก็แค่ไม่เล่นด้วย ... เราแค่คิดถึงมันบ่อยๆ มากขึ้นเรื่อยๆ..... เราแค่คิดถึงนะ แต่คงไม่อยากย้อนไปหรอก กว่าจะโตมาได้ขนาดนี้ เจ็บมาเท่าไหร่ เหนื่อยตั้งเท่าไหร่ ทนอะไรมาก็เยอะ ผ่านอะไรมาตั้งมากมาย แต่บางที.. ก็แอบมองย้อนไปว่า ทำไมเราคนนั้นในอดีตเก่งจังเลย ผ่านอะไรมาตั้งมากมาย แต่ทำไมตอนนี้ ฉันคนนี้ ดูเหมือนไม่ใช่ใครคนนั้นเลย เคยได้ยินมาว่า เราอยู่ได้เพราะความคาดหวัง แต่เหมือนตอนนี้ความหวัง ค่อยๆ จากลง เหมือนพลังงานที่มีลดลงเรื่อยๆ ไม่มีป้าหมาย ไม่มีสิ่งที่ยึดเหนี่ยว ไม่มีคนที่คอยพยุง เหมือนฝุ่นที่ลอยเคว้งคว้างในบรรยากาศ จนบางที่นึกอยากจะมีสักคนที่คอยพยุง รึอย่างน้อยๆ คอยยืนดูแล้วเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ หรือมีอะไรสักอย่างเป็นหลัก เป็นเป้าหมายที่ให้มีพลังงานที่จะเดินต่อ รึบางทีเราอจจะต้องการ ที่ชาร์จ ในวันที่ "เคว้ง" เท่านั้นเอง รึเราควรจะจัดการกับความรูสึกนี้ยังไงดี??? #ฉันยังคงรอคำตอบ