บนถนนสายความหวัง ฉันเดินทางไปตามแสงตะวัน

วันแล้ววันเล่าฉันเดินทางตามความฝัน อย่างมีความหวัง

..วันหนึ่งฉันเดินไปเจอเธอโดยบังเอิญ แต่นึกไม่ออกว่า

เราเคยรู้จักกันไหม แต่ฉันรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

เธอจูงมือฉันเดินกลับมา มาถึงทางสามแพ่งแห่งอนาคต

ซึ่งทางขวานั่นคือทางที่ฉันผ่านมา เป็นทางลาดยางที่คุ้นชิน

ฉันรู้สึกว่าฉันอยากไปทางขวา เพราะมีเรื่องอะไรต้องทำ

เธอเดินจูงมือฉันไปทางแยกซ้าย ซึ่งนั่นคือวิถีที่เธอจะทำ

ฉันเดินไปกับเธอเราเดินไปพร้อมกัน ไม่มีใครนำใครตาม

ถนนที่เธอเดินอยู่ปูด้วยพรม ข้างที่ฉันเดินเป็นทางกันดาร

เธอเริ่มเดินนำหน้าออกไป จนมือที่เราจูงกันนั้นถูกปล่อย

ฉันพยายามตามเธอให้ทัน แต่พวกโขดหินทำให้ฉันล่าช้า

เธอเดินห่างออก สักพักเธอหยุดและหันมากวักมือเรียก

ฉันรู้สึกเหนื่อยจังเลย จึงหยุดแล้วตะโกนบอกกับเธอไปว่า

ฉันจะต้องกลับไปทางเดิม และฉันจะไปทางแยกขวานั้น

เพราะฉันมีเรื่องบางอย่างต้องทำ เธอเงียบแล้วเดินต่อไป

ฉันยืนมองจนเธอเดินลับตาไป ฉันหันหลังเดินเพื่อกลับ

ระหว่างทางฉันแวะพักนั่งพิงใต้ต้นไม้ใหญ่...แต่ทันใดนั้น!!

มีอะไรบางอย่างเดินไต่ที่แขนขวาของฉัน....ฉันสะบัดมือ!

และรีบลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินไปเปิดสวิทไฟที่ผนังห้อง

มีแมงมุมใหญ่ตัวหนึ่ง วิ่งไต่กำแพงขึ้นไปบนเพดานห้อง

มันหยุดนิ่งที่บนฝ้านั่น และคงมองดูฉันอยู่อย่างไม่ขยับตัว

ฉันปิดสวิทไฟแล้วกลับมาล้มตัวลงบนทีนอนอันโดดเดี่ยว

ทุกอย่างยังคง"ว่างเปล่า" แล้วไงต่อล่ะ ง่วงจังเลย..zzzZZ

--------------------------------------------------------------

ปล...ความจริงแล้วฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรกับเส้นทางเดินนั่น

แต่...เพราะว่าเส้นทางขวานั้น มันเป็นวิถีของฉันต่างหาก

และมันเป็นทางที่เดินกลับไปบ้านที่คุ้นเคยของฉันนั่นเอง

กลับไปพักสักระยะ แล้ววันหนึ่งฉันจะออกเดินทางอีกครั้ง

ทุกคนมีวิถีของตน เธอเองก็เช่นกัน มันคงเปลี่ยนแปลงได้ยาก.

-------------------------------------------------------------------