มันเป็นแค่ความคิดถึงที่ดังอยู่ในใจ แต่เขาไม่มีวันที่จะอยากได้ยินถึงจะบอกไปแล้วแต่เขาก็ยังไม่อยากรับรู้ถึงมัน

ถึงจะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ถึงจะบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเขาไม่มีวันสนใจเรา แต่ความคิดถึงนี้มันก็มักยอ้ยกลับมาซ้ำจำเติมความเจ็บที่ใจเสมอว่า ก็ยังคงคิดถึง อยู่ในใจแม้จะพยายามกดให้ลึกจนถึงที่สุด แต่เพราะยิ่งพยายามก็ยิ่งทำให้รู้ว่าจะไม่มีวันสำเร็จได้เลยเพราะในใจก็ยังเก็บความคิดถึงนี้ใว้เสมอไม่เคยลืม..เวลาไม่อาจจะชว่ยเยียวยารักษาใจคนบางคนได้เสมอไปบางเวลายิ่งยาวนานยิ่งทำให้ใจเจ็บและทรมานมากขึ้นขึ้นทุกวัน

เคยเชื่อว่าหากเรามีความหวังสักวันเราจะสมหวัง แต่บางทีก็ไม่อยากหวังอะไรเลยนอกจากขอให้มันเป็นจริงเลยละกันได้ไหม เพราะการรอคอยแบบนี้มันไม่ใช่แค่เหงาแต่ทรมานมากเกินจะทนนานไปละนะ

คนบางคนมีคู่เลิกกันเเล้วก็มีใหม่เลยได้ คนบางคนยังไม่ทันได้เลิกกับคนเก่าก็มีใหม่สะละ คนบางคนก็แค่คบๆพอแค่ให้ไม่ตอ้งอยู่คนเดียว คนบองคนเหล่านี้เขากลับดูมีความสุขดีจัง แต่แตกต่างกันคนบางคนรอเพื่อที่จะพบเจอใครสักคนเดียวที่สำคัณและรอเพื่อให้เขาเป็นคนพิเศษเหนือกว่าใครๆ แต่แล้วทำไมเขาตอ้งรอนานจังนานจนบางที่ทำให้รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลย ที่ตอ้งมารอนานจนเกินไปละนะ...บางคนเขามีคู่เปลี่ยนคู่กันไปกี่คนได้ละ...แต่ตัวเราแค่คนคนเดียวยังไม่มีกับเขาเลยสักที.....เป็นเพราะ????? 

เจ้าสาวขี้กลัวหรือว่าเจ้าสาวที่ไม่มีเจ้าบ่าววะหะ....จบนิทานในวันนี้สอนให้รู้ว่า...บ่นไรนักหนาเมื่อถึงเวลาละก็ถึงเวลาเองแหละ....บางคนรอครึ่งชีวิตถึงจะได้เจอบางคนรอทั้งชีวิตก็ยังไม่เจอก็ยังมี....บางคนไม่ตอ้งรอไรเลยเจอเอาเจอเอา...(แต่น่าเป็นหว่งพี่เขานะเจอเราละไม่ยักจะ....????)

แต่ถ้าเจอคนที่ใช่นะจะขอตบหัวทีหนึ่งโทษของการปลอ่ยให้เรารอนาน...คิดอีกทีน่าจะกราบเท้าทีหนึ่งขอบพระคุณที่มีตัวตนอยู่จริงกิกิขำๆแค่มาระบายสะบายใจละอย่างนอ้ยก็ยังมีคนให้เราได้คิดถึงอยู่นะ.......