วันนี้บังเอิญไปอ่านนิยายมาเรื่องหนึ่ง ตัวเอกมีความฝันตั้งแต่เด็กอยากเป็นพ่อ แล้วก็ได้เป็นหมอสมใจ เรื่องราวมันควรจะจบที่เขาภูมิใจกับงาน กับสิ่งที่เขาฝันใช่ไหม แต่เปล่า ชีวิตที่ทำแต่งานของเขาผ่านไป จนวันหนึ่งที่ทุกอย่างมันว่างเปล่า เขายังทำงานทุกวันอย่างเต็มที่ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ไฟชีวิตของเขามอดลง ด้วยความเป็นนิยายมันก็เลยมีทางลงให้กับตัวเองโดยที่พ่อที่เป็น ผอ.โรงพยาบาลออกใบลาพักร้อนให้ลูก 2 อาทิตย์ (ได้หรอวะ โคตรน่าอิจฉา) พ่อบอกให้ตัวเอกออกเดินทางออกตามหาความหมายของชีวิต ตอนออกเดินทางก็เจอกับพระเอกที่เคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อน คือสองคนนี้เจอกันมาก่อนแบบผิวเผิน พระเอกเห็นแววตาของตัวเอกก็รู้ว่าอาการน่าเป็นห่วง เลยบอกว่าเขาเองเนี่ยก็ออกเดินทางเพื่อตามหาบางอย่างเหมือนกัน นั่นคือความสุข... นิยายก็คือนิยาย อ่านมาถึงตรงนี้ก็เดาได้ว่าสุดท้ายสองคนนี้เขาก็รัก นายเอกคือความสุขของพระเอก พระเอกเลิกออกเดินทางไปทั่วโลก นายเอกกลับไปเป็นหมอแล้วก็ยังคงเป็นหมอ แต่เป็นหมอที่มีความสุขกับชีวิตที่เมื่อเจอความหนักเหนื่อยจากการทำงาน เขายังมีคนรออยู่ที่บ้าน มีคนที่เขารัก 

           แต่เราที่อ่านกลับสะกิดใจ เพราะเราเองก็เป็นคนนึงที่ก้มหน้าก้มตาทำงานด้วยพลังงานกาย พลังจิตใจ เพื่อแลกกับเงินที่เราคิดว่าเรายอมรับได้กันทั้งสองฝ่าย มันเป็นข้อตกลงของเรากับเจ้านายว่า เขาให้เราเท่านี้ กับงานเท่านี้ เราเคยบอกรุ่นน้องเราที่มาบ่นเรื่องความไม่เท่าเทียมบลาๆโน่นนี่นั่นว่า "การทำงานอะ มันก็เหมือนข้อตกลงระหว่างเรากับนาย เขาอีกผลลัพธ์ที่อยากได้ให้เราทำ กับเงินตอบแทน และข้อเสนอสวัสดิการตามนี้ ถ้ารับได้ก็ไปกันต่อได้ แต่ถ้ารับไม่ได้ ก็ต้องแยกกันไปคนละทางเท่านั้น"  แต่นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่อ่านนิยายเรื่องนี้จบแล้วเรามานั่งคิดว่า งานที่เราทำอยู่ทุกวัน ชีวิตทุกวันที่เราเป็น มันคุ้มค่าแล้วหรือยัง มันไม่ใช่ว่าเขาจ่ายเราไม่พอ แต่... เราไม่รู้ว่าความคุ้มค่ามันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ถ้าเราไม่มีความสุขกับการเป็นตัวเอง