"นิจ ผมจะหย่า เขาไม่ซื่อสัตย์กับผม" ผมโทรคุยกับนิจใน วันหนึ่งเมื่อ 12 ปีก่อน ที่จริงผมไม่ควร จะโทรหานิจเลย แต่นาทีนั้นมันอึดอัดมากๆ ตอนนั้นนิจมีครอบครัว เล็กๆ เธอเพิ่งแต่งงาน ไปเมื่อปี 2540 และ มีลูกชายขวบเดียว ซึ่งตั้งแต่เธอแต่งงานผม ก็ไม่ได้ โทรหา เพราะ สามีเขาก็คือเพื่อนร่วมรุ่นผมเอง 

 

นั่นคือ ตอนที่ผมจะหย่า 

 

แล้วใครจะไปรู้ เมื่อปี 2550 เย็นวันหนึ่ง นิจก็โทรหาผม เช่นกัน ตอนนั้นเจ้าหมิว ม.1 แล้ว 

"นายจมื่นฉันจะหย่า กับนายหมู เพื่อนเธอ แล้ว เขามีเมียน้อย" 

เป็นอันดวงซวยทั้งคู่ หย่าทั้งคู่ หย่าด้วย เรื่อง มือที่สามทั้งคู่

เราสองคน เมื่อตอนมีครอบครัว ทุ่มเท ทุกอย่าง เพื่อครอบครัว กันทั้งคู่ บางครั้ง ผมทำงานยุ่งขับรถผ่าน บ้านตัวเองยังไม่ได้แม้แต่จะ แวะบ้าน 

แต่ชีวิตครอบครัวมันยิ่งกว่าเล่นหวยอีก มีแต่กิน มันพลาดไปแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน นิจก็หย่าขาดกับนายหมู สามีเธอ ทั้งที่ผมพยายาม คุยกับ นายหมู ว่าให้ เลิกกับเมียน้อยซะ ไปคืนดีกับนิจ ผมอยากเห็นนิจมีความสุข แต่มันไม่ใช่แล้วหมูหลง เมียน้อยซึ่งเป็นเด็กสาวอายุ แค่ 25 ปีขนาดว่า ไปซั่มกันในรถแคมรี่ที่ นิจเองก็ช่วยออกเงินซื้อให้ หมู 

เวลาผ่านไป 

"นิจ กินข้าวกัน" บ่ายวันหนึ่งที่คณะบริหาร ผมไปโรงงานพลาสติคแถวนั้นพอดี

 

"อืม พาฉันไปไหนล่ะวันนี้มีงานต้องทำแต่ไม่มีสอน" นิจเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารยุ่งๆ ของเธอ ก็เป็นทั้งอาจารย์เป็นทั้งที่ปรึกษาบริษัทระดับประเทศ และอีกหลายรายการ 

"ขับรถเล่นบ้านผมมีบ่อน้ำมันเพิ่งขุดเจอ" ผมคว้าข้อมือนิจ ดึงขึ้นมาเลย 

 

ผมขับรถ จาก มหาวิทยาลัยของเธอ ไปเรื่อยๆ เส้นรังสิตนครนายก คุยกันเรื่องไร้สาระไปเรื่อยๆ อากาศวันนั้นก็ดีจังเป็นหน้าฝน ครึ้มตลอด ชั่ว เคี้ยวหมากแหลก รถผมก็จอดหน้าร้านไก่ย่าง หน้า โรงเรียนนายร้อย จปร นครนายก ร้านนี้ขอบอกแม่ๆ นอกเรื่องหน่อยนะครับ ว่าเป็นร้านไก่ย่างที่อร่อยมากแต่เปิดสาย มาก เกือบเที่ยงโน่นเลย เสริฟข้าวเหนียวดำกับข้าวเหนียวขาว ไก่รสออกหวาน หรือไม่ก็เลยไปกินที่ ร้านสองสาว เขื่อนขุนด่านก็ได้ ผมกับนิจไปชิมมาหมดแล้ว ฮาาาาาาา

 

"ยังคิดถึงหมูอยู่ไหม" ผมถาม 

"ไม่ล่ะ มันจบไปแล้วฉันอโหสิให้หมดแล้ว เคยแค้น เคยโกรธ ฉันทำตามที่เธอว่าแล้วก็ จบพอตัดได้ ก็ไม่มีอะไร "เธอตอบ

"ผมก็ไม่คิดนะครับ ว่า จะได้ขับรถไกลๆ อย่างนี้กับนิจ 

"ฉันก็ไม่คิด ไกลมากเลย"

 

"ใช่ชีวิตเราเดินมาไกลกันทั้งคู่แล้วนะ จาก ปี 2530 ที่เราเลิกเป็นแฟนกัน เราผ่านอะไรกันมาเยอะมากเลยนะ ผมไม่นึกนะครับว่าเราจะได้ วนกลับมาเจอกันแบบนี้ ณ ที่ตรงนี้ ยี่สิบกว่าปีก่อน ผมอยากสอบเข้า รร นายร้อย ผมขอพรจาก ร.5 ที่หน้าหอประชุมกิติขจร ให้สอบเข้าได้ แต่นิจ ไปไหว้พระรูปทรงม้าให้ผมสอบไม่ได้ ผมแพ้นิจชนะ นิจอยากให้ผมเรียนหอการค้า ผม จะเรียนรามคำแหง แต่ทุกเสาร์ผมก็ไปหานิจที่หอหลังเลิกเรียน รด นิจขยันเรียน เรียนจบ ก็ไปต่อปริญญาโท เลย แต่ผม ขี้เกียจ ผมอยากเก่ง ผมเป็นพนักงานบริษัท เลยและทำงานของตัวเอง แล้วเราก็ผ่านเรื่องดีและร้ายมาเยอะ จนมายืนคุยกันตรงนี้ มานั่งกินข้าวกันอีกครั้ง ในรอบยี่สิบปี " ผมร่ายยาว

 

"มันเป็นดวงนะ เขาให้เราเดินเราก็ต้องเดิน ฉันก็จำได้หมดทุกอย่างที่เธอเล่า เชื่อไหม น้ำหอม จดหมายที่เขียนหากันยังอยู่ที่บ้านเก่าฉันเลย ไม่มีใครรู้ว่า มันอยู่ที่ไหนฉันเก็บไว้มิดชิดเลย "

ผมตกใจเหมือนกัน น้ำหอมขวดนั้นผมให้เธอตอน ม.4 มันยังอยู่หรือ ผมรู้ ข่าวคราวของมันครั้งสุดท้ายตอนเรียน ปี2 ว่า นิจยังเก็บไว้แล้วมันก็ ถูกเก็บไว้จนวันนี้สามสิบปีแล้ว

"เธอมีใครไหมตอนนี้ ฉันคิดบ่อยๆ นะถ้าเราไม่เลิกกันตอนนั้น เราแต่งงานกันป่านนี้............. "นิจพูดไปคิดไป

"คงได้หย่ากันไปแต่ ปีแรก เพราะโดนเธออัดเอาซิ"

"บ้า..........."

 

"มันเป็นไปไม่ได้หรอก นิจ แม้วันนี้จะให้เริ่มต้นใหม่ ฐานะเราต่างกันหมดเลย ความคิดอ่านก็ต่างกัน เพราะ เราเป็นผู้ใหญ่กันมากแล้ว เราต่างคนต่างมีความเป็นผู้นำ เชื่อมั่นในตัวเองกันทั้งคู่ แต่ที่แน่ๆ ตลอดเวลามา ตลอดชีวิต ผมไม่เคยเจอใครดีเหมือนนิจ  ลูกเราสองคนก็เพื่อนกัน ลูกชายกำลังหวงแม่ ลูกสาวก็หวงพ่อ ผมอยากให้ เธอเป็นอานิจ ที่ สวยงามของหลานสาวมากกว่า"

 

แล้วเราก็คุยกัน อีกยืดยาว จากร้าน ไก่ย่าง เรื่อยมาจนถึงสันเขื่อนขุนด่านฯ

 

คุณแม่ๆ รู้ไหมครับ มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อมากสำหรับผมกับนิจ ชีวิตที่น่าจะกลับมาเป็นแฟนกันอีก ทั้งที่ผม และเธอหวงกันมากๆ แต่เราเป็นไม่ได้เลย เพราะอะไรนะหรือ

 

หน้าที่การงานเธอเป็นข้าราชการ เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยมั่นคง มากแล้ว จวนแล้วเหรียญจักรพรรดิมาลา จะมาถึงเธอแล้ว มั่นคงในหน้าที่การงาน(เพราะสมัครงานไหนใครไม่รับแล้ว) 5555

ผมเป็นคนเขียนโปรแกรม เป็นครู มีกิจการงานของตัวเองที่ชลบุรีที่ทิ้งไม่ได้ เลยต้องทำงานบางครั้งเดินทางไกลขับรถจากชลบุรีไปหาดใหญ่ ไปนครสวรรค์ โคราชไกลมาก

 

เรามีลูก ที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นเราสองคนทำงาน สู้ได้ทุกอย่าง แต่เราจะไม่ทำร้ายจิตใจเด็กๆ ครอบครัวที่หย่าร้าง พ่อมีแม่ใหม่ แม่มีพ่อใหม่ มันเจ็บปวด หัวใจลูกของเราสองคนเราไม่ทำร้ายเด็ดขาด ผมอยากเป็น คุณลุงของ ลูกชายเธอ นิจก็อยากเป็น อานิจของเจ้าหมิวที่เจ้าหมิวรักและกอดได้แบบสนิทใจ

 

คุณแม่ทั้งหลายคงรู้ดี ว่ารักกับเซ็กส์มันคนละเรื่อง เรื่องรัก มันจบไปแล้วเราคือเพื่อนกัน เรื่องเซ็กส์เป็นเรื่องที่ผมต้องระวังตัวมาก ในระยะแรกเพราะผู้ชาย มีอะไรกับหญิงสาว ผู้ชายนะมันไม่คิดอะไรหรอก เสร็จแล้วก็คือ เสร็จ เผลอๆ บางคนคิดอีกว่า 

เรื่องแค่นี้ไง ต้องการคุมเราทุกอย่างวะ

แต่ผู้หญิงไม่ใช่ผู้หญิง จะเริ่มมีความผูกพันหึงหวง ผู้ชาย 

บางครั้งที่โรงแรมริมทะเล ลูกชายเธอกับเจ้าหมิววิ่งเล่นกัน เหมือนพี่น้อง ผม กับนิจยืนดู อยู่บนระเบียงโรงแรม เราคือเพื่อนกัน เล่าให้ใครฟังคงไม่เชื่อว่า ผมไม่เคยแม้จะล่วงเกินเธอเลย ผมกอดนิจครั้งสุดท้าย เมื่อวันที่เธอรู้ว่า สามีมีเมียน้อย ที่เธอมาหาผมที่ชลบุรี เราเป็นเพื่อนกัน

เกียรติยศศักดิ์ ศรี หน้าที่แม่ของเธอต้องคงอยู่ 

รู้ไหมครับ มิตรภาพที่ดี ต่อกันนานเท่าไรก็ยังคงเหมือนเดิม นิจเองไม่มีใครอื่นเลย เธอบอกว่าพอแค่นี้ เพราะเธอ ไม่อยากเจ็บช้ำอีก มันเหมือนเธอโดนตบหน้าแรงๆ ส่วนผม เองเป็นผู้ชาย เป็นคนสนุกสนานเฮฮา นิจมักจะเป็นห่วงเสมอ กลัวว่าผมจะโดน ใครหลอกเรื่องเงิน เพราะ ผมใจดีตลอด 

"ไม่ว่าจะคบใครต้องพาให้ฉันเห็นหน้าให้หมดทุกคนฉันจะได้ช่วยดู ถ้าไม่ดี เธอเลิกเลย"

 

"ยัยนี่นะ ฉันว่าหลอกตังค์เธอแน่"

"ไปซั่มกันมาแล้วซิ"

"คนนี้แววตาเขาหลุกหลิกนะ พูดไม่มองตาคน ใช้ไม่ได้หรอก"

"ฉันเอาดวงเธอไปดูแล้ว เขาว่า ปี 55-56 จะเจอเนื้อคู่แบบคู่แท้ ใครยะดวงตกขนาดนั้น"

 

สารพัดที่เธอจะบอก ผมก็เล่าหมด ว่าไปไหนซนอะไร มีเรื่องเม้าท์แตก เม้าท์มอยกันหมด 

 

มันเป็นความสุขที่ ยากจะอธิบาย ผมมีความรู้สึกเหมือนเด็กซนๆ ที่มี ผู้หญิงคนหนึ่งยืนดูอยู่ห่างๆ คอยเตือนคอยแนะนำ ส่วนนิจก็เหมือน คนที่ผมห่วงใยเสมอ บางที เธอป่วย ผมขับรถ จากชลบุรี เพียงเพื่อเอาผลไม้ ตะกร้าหนึ่ง นั่งเฝ้าเธอที่บ้าน ชั่วโมงเดียว แล้วก็กลับ 

บางที เราก็โทรหากันแอบหนี ลูกไปเที่ยวกันไปเช้าเย็นกลับ หรือไม่ก็ ส้มตำข้างมหาวิทยาลัยนั่นแหละ 

บางครั้งเธอมาชลบุรี ผมมักชอบไปนั่งร้านบ้านต้นเค๊ก เลี่ยงหนองมน มีเด็กๆ วิ่งถ่ายรูปกันสนุก ผมกับนิจก็นั่งเอกเขนกกลางสนามหญ้าในร้าน 

 

ผมเป็นสมุดพก ของนิจ เพื่อนในรุ่น ใครอยากรู้เรื่องนิจ ต้องโทรถามผม เพราะนิจไม่ให้เบอร์ส่วนตัวใครง่ายๆ 

 

นี่แหละครับ รักแท้อาจจะไม่ต้องจบที่การแต่งงาน แต่อาจจะอยู่ที่สุดขอบฟ้า ก็ได้