ปรกติทุกวันผมเป็นคนไปรับลูกที่โรงเรียนที่จริงก็ส่งลูกสาวที่โรงเรียนเช่นกัน ก่อนเลิกเรียนผมจะไปถึงก่อนประมาณ 15 นาทีแล้วนั่งรอลูกหน้าห้องเรียน อ่านหนังสือมั่งทำอะไรมั่งรอเวลาลูกเลิกเรียน ทำให้ได้รู้อะไรเกี่ยวกับการเรียนของเขาเสมอแล้วก็ทำให้ได้รู้สึกหงุดหงิดกับการศึกษาของเด็กสมัยนี้จังเลยว่า ทำไมการเรียนการสอนสมัยนี้จึงสอนแบบผิดๆ นี่เจอประจำ

ครูสอนหนังสือ ภาษาอังกฤษ bat แปลว่า ค้างคาว สังเกตุตรงกลาง a แบบนี้เขาเรียกว่า เอเล็กแต่โรงเรียนสอนเป็น เอ เขียนเล็กที่คล้ายกับตัวอัลฟา แล้วพอเลิกเรียนผมแย้งครูว่าทำไมเป็นแบบนี้ ครูบอกหน้าตาเฉย ว่า นี่คือโครงการนำร่องโรงเรียนเอามาสอนนักเรียน น่าเกลียดมาก นำลงท้องร่องหรือไง สอนอังกฤษแบบ เขียนตัวอักษรผสม ทั้งพิมพ์เล็ก และเขียนเล็กด้วยกัน แล้วบอกว่านำร่อง ผมเถียงแพ้ครู เพราะครูมีหนังสือเรียนมายัน แต่ หนังสืออังกฤษของผมพวก คู่มือ Visual foxpro ที่ใช้ทำงานวางอยู่ในรถซึ่งไกลกันเลยไม่มีเวลาไปเดินหยิบมาว่าตำราอังกฤษใช้ตัวนี้

การเรียนสมัยนี้ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสอนแต่ให้เด็กท่องจำอย่างเดียวไม่เอาอะไรในชีวิตประจำวันมาสอนกันเลย ครับ

เด็กชายใหม่รักหมู่ นี่เขาหายไปไหนหรือว่า เด็กชายใหม่โตเป็นนายใหม่ไปแล้ว ทั้งที่เป็นแบบเรียนวิชาหน้าที่พลเมืองที่ดี ไม่ใช่ให้มานั่ง ว่า หน้าที่ของคน หนึ่งคืออะไร สองคืออะไร แล้วใครจะมาจำ

นิทานร้อยบรรทัด หรือดอกสร้อยสุภาษิตตอนนี้ ก็หายไปจากชีวิตนักเรียน คุณครูบางโรงเรียนยังไม่รู้จักเลย ที่ว่า “เด็กเอ๋ยเด็กน้อยความรู้เรายังด้อย …..”

หรือ ที่ว่า “กาเหว่าไข่ให้แม่กาฟักแม่กาก็หลงรักคิดว่า บุตรในอุทร” แล้วครูก็ไม่รู้จะสอนอะไรว่า ใครดีใครเลวอีกหน่อยครูอาจจะสอนใหม่ว่า นี่แม่กาเหว่าฉลาดที่ไข่ให้แม่กาเลี้ยงได้ เพราะการทำลูกเป็นของสนุกยิ่งทำแล้วมีคนเลี้ยงได้นี่แหละประเสริฐ กระมังครับ

ความคิดผมอาจจะโบราณ เพราะเคยเรียนในโรงเรียนบ้านนอกที่ใช้ระบบรักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี แล้วก็ใช้ ไม้หวายเป็นเครื่องกำกับนักเรียนให้ได้เล่าเรียน นึกแล้วก็ถอนใจกับระบบเด็กสมัยหน้ารุ่นหลานผมเมื่อผมเป็นคุณปู่ คุณตา เขาคงไม่รู้ว่า ชาติของเราเป็นไทยอยู่ได้จนถึงตัวเราคนหนึ่งนี้ก็เพราะว่าบรรพบุรุษเอาเลือดเนื้อและชีวิตเข้าแลก ไว้”

ผมคงทำอะไรกับการศึกษาสมัยนี้ที่ผมไม่ศรัทธาไม่ได้เลยนอกจากท้อแท้แล้วก็คอยสอนสิ่งต่างๆ เอาเองเมื่อลูกกลับบ้าน เวลาที่จะใช้ทำงานให้ลูกคงน้อยลงเพราะต้องเจียดมาวันละชั่วโมงสองชั่วโมงเพื่อสอนหนังสือลูกอ่าน ดอกสร้อยสุภาษิตให้ลูกได้ฟัง เล่า เรื่อง ต้นตระกูลไทยให้ลูกได้รับรู้เอาเองว่า กว่าจะมีเราวันนี้ ปู่ย่าตายายต้องลำบากขนาดไหน แล้วก็ให้ลูกสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอน ระลึกถึงผู้มีพระคุณเอาเอง

สุดท้ายก่อนไปขอฝากบทท่องจำอันหนึ่งให้เพื่อนๆ และคุณพ่อลองเอาให้ลูกๆ ทั้งหลายนะครับ เป็นบทสวดที่ผมใช้เมื่อก่อนเลิกเรียนทุกวัน สมัยที่เรียนอยู่ที่โรงเรียนกลางป่า ณ.ศรีราชา

“ไหว้องค์พระทรงศักดิ์ เปี่ยมด้วยรัก และเมตตา

เรากราบโมทนา ที่คุ้มครอง ป้องภัยพาล

โปรดเอื้ออภิบาล ประเทศชาติ กษัตรา

อีกอวยพระพรแผ่ แด่พ่อแม่ และครูบา

เราผิดขอขมา โปรดรักษา ปกป้องเทอญ”