บางครั้งในชีวิต เราไม่ควรคาดหวังคนๆหนึ่งมากไป เพราะเราไม่รู้อะไรในตัวเขามากมายขนาดนั้น สิ่งที่เราเห็น อาจจะเป็นสิ่งที่เขาอยากให้เราเห็น ให้เรายอมรับได้ ในทางกลับกัน ถ้าวันหนึ่งเขาให้เราเห็นในสิ่งที่เราไม่เคยเห็น แล้วเรายอมรับมันไม่ได้ คนที่เสียใจคงไม่ใช่เพียงแค่เรา เขาเองก็อาจเสียใจด้วย ที่ต้องเห็นในสิ่งที่คุณรับไม่ได้ในตัวเขา ความจริงเราไม่ควรหวังอะไรมากเกินไปปล่อยให้มันเป็นไปตามวันเวลาที่เราได้รู้จัก ได้มีความสุขกันก็พอ...มนุษย์ทุกคนย่อมมีข้อบกพร่องเสมอ หากเราอยู่ด้วยกันด้วยการเฝ้ามอง แต่ข้อบกพร่องของกันและกัน มันก็เหมือนแผล ที่ยิ่งแกะ ยิ่งแคะ ก็มีแต่ความเจ็บปวด.... บางทีเรามองชีวิตคนอื่น เพียงในมุมมองของเรา และเราตัดสินคนอื่นด้วยมาตรฐานของเรา เราคาดหวังคนอื่นตามความต้อการของเรา จนเราลืมมองไปว่าคนเราที่มามันต่างกัน อย่าคิดแบบนั้นเลย เราได้มารักกัน เจอกัน ได้มีโอกาสเอื้ออาทรกัน ดูแลกัน ทำทุกๆอย่างให้กันและกัน มันไม่ใช่รื่องบังเอิญ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นความบังเอิญเพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา เป็นผลจากการกระทำของเราเองทั้งสิ้น ความผิดพลาดย่อมมีด้วยกันทุกคน ถ้าเราทำผิดก็ให้อภัยตัวเอง ถ้าเขาทำผิด ให้โอกาสเขาได้ปรับปรุงแก้ไข เพราะการให้โอกาสเขาได้แก้ไข คือการให้ที่มีค่าที่สุดของ..การให้เลยทีเดียว จงจำไว้เสมอว่า.....ถ้าวันนึงเราต้องสูญเสีย คนที่เรารัก ไม่ว่าคู่รัก คนในครอบครัว ก็ตาม..ความสูญเสียนั้นก็คือ....การกลับไปของบางสิ่ง...ซึ่งไม่ใช่ของเราตั้งแต่แรก...เราคิดได้แบบนี้ เราย่อมมีความสุขครับ