ไม่มีใครปล่อยคนที่คุยทุกวัน หายไปง่าย ๆ หรอก ใคร ๆ ก็รู้สึกไม่ดีถ้าใครคนนั้นหายไปโดยไม่บอกอะไร เมื่อใครนั้นหายไป เราจึงพยายามหาคำตอบของสิ่งที่เป็น พยายามวิ่งไปเรื่อย ๆ จนเหนื่อย จนท้อ และเกิดความทุกข์ในที่สุด หรือแท้ที่สิ่งที่กำลังวิ่งตามหามันอาจเป็นสิ่งที่เรารู้คำตอบอยู่แล้ว การหายไปของแต่ละคนมันมีเหตุผลเสมอ แต่เหตุหลักๆหนึ่งในนั้น คือ "เขาอาจหมดรักเรา หรือ สิ่งที่ทำเคยทำอยู่มันรู้สึกไม่เหมือนเดิม เหมือน ตอนแรก" ก็แค่นั้น
บางคนเลือกที่จะถอยห่างเพื่อจะพิสูจน์ว่า ระยะของความคิดถึง ทำให้เราสองคนต้องการกันจริง ๆ หรือเปล่า ? แต่บางคนเลือกที่จะถอยห่างเพื่อจะไปหาความหวังใหม่ที่อยู่กับอีกคนหนึ่ง..
ไม่มีใครผิดจากความรักแต่ละครั้ง น้ำแก้วหนึ่งเมื่อใส่มันเต็มแล้วหากเราพยายามใส่เพิ่มมันก็ดันทุรังสุดท้ายน้ำมันก็ล้นออก มันก็เหมือนความรู้สึกของคนเมื่อเจออะไรมาก เจอสิ่งที่รับไม่ได้เรามักพยายามสร้างระบบปกป้องตัวเองได้หลายวิธี หนึ่งในนั้นคือการถอยออกมากจากจุดนั้น แต่ถ้าเรามองจุดเดิมที่ยืนอยู่ ถ้าเรารักเขาจริง ๆ น้ำที่เต็มแก้วมันไม่มีทางทำให้เลิกเต็มได้หรอกนอกจากเราหาแก้วใหม่มาใส่ เติมจนเต็มไปเรื่อย ๆ เปลี่ยนไปบ่อย ๆ จนถึงวันหนึ่งที่เราคิดว่าเราไม่ต้องหาแก้วเติมแล้ว วันนั้นแหละคือวันที่เราสองคนยอมรับซึ่งกันและกันได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรอีกแล้ว....