...คุณเป็นคนน่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้ม ดูแลตัวเองได้ดี เสื้อผ้าหน้าผมดูเข้ากันกับทุกสถานการณ์ แต่คุณมักบอกผมว่าคุณ “แก่แล้ว” ทั้งๆที่คุณยังดูสาวอยู่แท้ๆ ถ้าคุณได้เป็นแม่คนคุณคงมีลูกอายุไม่น่าจะเกิน 10 ขวบ แต่น่าเสียดายที่คุณยังเป็นโสดจนถึงตอนนี้ บางทีคุณคงรักคนยากมากๆ จนลืมเรื่องชีวิตคู่ไปแล้ว...ผมคิดแบบนั้น
… คุณคุยเก่ง สามารถยกเรื่องราวแทบทุกอย่างในโลกมาคุยกับผมได้สบายๆ และเขินบ้างเมื่อคุยถึงเรื่องส่วนตัวของคุณเอง และผมพยายามไม่เจาะลึกลงไปถึงเรื่องที่คุณไม่อยากพูด บางที ตำแหน่งหน้าที่การงานของคุณทำให้คุณต้องระวังตัวมากๆ
... เป็นที่รู้กันว่าคุณน่าจะเป็นคนที่จีบยาก รวมทั้งน่าจะรักคนยากมากๆเหมือนที่ใครๆเขาพูดกัน คุณทุ่มเทเวลาให้กับการงานมาก รับผิดชอบงานดี จนทำให้ตำแหน่งหน้าที่ของคุณขึ้นไปถึงระดับสูง...น่าแปลกที่ผู้ชายหลายคนที่มีตำแหน่งหน้าที่การงานดีพยายามใช้ทุกช่องทางเพื่อสานต่อความคืบหน้ากับคุณ ซึ่งคุณก็คงรู้ว่าไม่ใช่แค่เรื่องงานแต่มีคำพูดบางคำ บางประโยคที่พวกเขาอยากให้คุณให้โอกาสพวกเขาบ้าง แต่คุณมีวิธีรับมือกับสถานการณ์ทั้งหลายในรูปแบบของคุณ นั่นคือไม่เปิดทางให้ใครมาสานสัมพันธ์ที่นอกเหนือจากงานกับคุณได้
... ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ว่าสาวใหญ่ที่ดูดี ร่าเริง และมีความสุข อย่างคุณจะเป็นโสดได้ถึงวันนี้ บางทีผมเองก็แทบไม่แตกต่างจากผู้ชายคนอื่นๆที่เห็นคุณ ได้คุยกับคุณ ฟังเสียงคุณ และรับรู้ถึงความสุขจากวิธีดำเนินชีวิตหรือการแก้ปัญหาของคุณแล้วก็ต้องทึ่งตามไปด้วย...ผมนิยมชมชอบคุณมากๆ
... ถ้าไม่เพราะว่าคุณต้องติดต่อธุระบางอย่างกับผมๆคงไม่มีโอกาสได้คุยกับคุณเยอะแยะอย่างทุกวันนี้ ผมพยายามมองว่าทำไมผู้ชายคนอื่นถึง “เข้าถึง”คุณไม่ได้ ไม่ใช่เพราะพวกเขาขาดคุณสมบัติอย่างที่คุณต้องการ แต่เป็นเพราะคุณไม่ได้มองอะไรตรงนั้นเลยมากกว่า คุณน่าจะมองบางสิ่งบางอย่างอยู่...และผมก็ไม่รู้เสียด้วยว่ามันคืออะไร พอๆกับผู้ชายคนอื่นๆที่มืดแปดด้าน
... ผมแค่รู้ว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผม “ไม่ต้องการ” อยากได้อะไรจากคุณ ไม่ว่าจะเป็นสัมพันธภาพ ความสนใจ หรือพยายามทำตัวเด่นให้คุณมองเพราะรู้ว่าทั้งหมดนั้นคุณคงไม่สนใจ แต่ผมต้องการ “ให้” คุณมากกว่า ...นับแต่นั้นเป็นต้นมา ผม “ไม่อยากได้อะไรจากคุณ หากแต่ ต้องการจะให้ทุกอย่างกับคุณ” จนทำให้ผมรู้สึกมีความสุขที่เป็น “ผู้ให้” มากกว่าจะเป็น “ผู้ได้” หรือ “ผู้เรียกร้องความสนใจ”จากคุณ
... ดูเหมือนมันจะเวิร์คนะ ใครต่อใครเรียกคุณว่า “สาวหยิ่ง” ที่คุยสนุกเฉพาะในขอบเขตที่คุณเป็นคนควบคุมเท่านั้น แต่กับผม คุณกลับรู้สึกพอใจที่จะเล่าทุกเรื่องให้ผมรู้ และด้วยความที่ผมไม่ต้องการอะไรจากคุณ ทำให้ผม “กล้า”คุยกับคุณหลายเรื่องอย่างสนุกสนาน ผมได้เห็นแง่มุมต่างๆในตัวคุณมากขึ้น รู้สึกอบอุ่นขึ้น และหัวเราะมากยิ่งขึ้น
... คุณเป็นฝ่ายโทรมาหาผมบ่อยมาก (เพื่อนๆคุณบอกผมว่าก่อนหน้านั้นคุณไม่เคยให้โอกาสใครเลย และไม่โทรหาใครก่อนด้วย) ทุกครั้งผมทำให้คุณหัวเราะ และกล้าเล่าเรื่องที่คุณไม่เคยเล่าให้ใครฟัง(ตามที่คุณบอกผม) อย่างน่ารัก ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มรู้ว่าคุณไว้ใจผมและสนิทกับผมมากเหลือเกิน
... อย่างที่บอก คุณเป็นคนน่ารัก เก่ง และมีงานที่ต้องออกไปบรรยายที่ต่างประเทศหรือต่างจังหวัดบ่อยๆ บางทีก็ไปตรวจงานและคุณมักจะขับรถไปคนเดียว บางคราว...ก่อนกลับที่พักคุณจะแวะจอดที่ปั๊มน้ำมันแล้วโทรหาผม ซึ่งผมมักจะเตือนว่าให้กลับที่พักก่อนแล้วค่อยโทรก็ได้ แต่คุณบอกว่าถ้ากลับที่พักแล้วจะต้องรีบทำรายงาน เตรียมงาน หรือเตรียมอะไรๆสำหรับวันรุ่งขึ้นเป็นประจำจึงต้องโทรหากันเสียในตอนนั้น
... แม้คุณไม่บอกความรู้สึก ผมก็รู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไร กระทั่งตัวผมเองก็มั่นใจว่าเริ่มรู้สึกล้ำลึกกับคุณแล้ว เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยปากออกไปตรงๆเท่านั้น ดูเหมือนเราผูกพันกันมากขึ้นเรื่อยๆ
... วันที่คุณบอกว่าต้องขับรถคนเดียวไกลๆ เพราะต้องดูงานหลายจังหวัดนั้น ผมรู้สึกเป็นห่วงมาก แต่ก็เชื่อมั่นในความเป็นหญิงเก่งของคุณที่ทำอะไรเด็ดเดี่ยวและรอบคอบเสมอ ... กระทั่ง......
... คุณเงียบหายไป....คุณไม่โทรมา...และผมรู้ทีหลังว่า ...... มาถึงตรงนี้ผมไม่อยากเขียนเลย...มือไม้มันอ่อนไปหมด ... น้ำตาหลายหยดที่รดบนคีย์บอร์ดบอกให้รู้ว่าผมเสียใจที่คุณต้องจากโลกนี้ไป พร้อมกับความรักของคุณในอุบัติเหตุหนักหน่วง.....
... ผมอยากพูดคำว่า “รัก” ให้คุณได้ยิน... แต่ไม่มีโอกาสแล้ว....
Pete@(hand)somewhere