To Pup
ทั่นประธานที่เคารพ(อุปโลกน์ให้ Pup เป็นประธานฯไปซะงั้น)

“กระพ้มของประท้วง ประเด็นที่ทั่นบอกว่า เวลาเหงาเพราะบรรยากาศพาไปแล้วเกิดคุยกับใครจนเถิดเลย(เอ๊ย เลยเถิด-ตบมุกหน่อยเซ่)จะทำให้ทั่นอาจจะเสพติดการคุยและมีอาการนอยด์เวลาที่ทางฟากคะโน้นเขาไม่อ่านหรือไม่ตอบ ท่านก็เลยต้องมาทบทวนใหม่”

“แฮ่ม กระพ้มคิดว่าอยากจะให้ทั่นมองยาวๆไปอีกแบบนะขอรับ...ทั่นน่ะทราบหรือไม่ว่าสิ่งที่ทั่นคิดและเขียนขึ้นมาน่ะไม่ได้เป็นประโยชน์หรือเป็นสาระ(รวมไร้สาระเข้าไปด้วยก็ได้-แถมให้)เฉพาะกับคนที่ทั่นติดต่อกับเขาโดยตรงเท่านั้น แต่มันกลายเป็นแง่คิด และมีคุณค่าต่อคนอื่นๆที่เข้ามาอ่านด้วยเสมอ แถมยังมองได้ว่าเป็นประโยชน์ต่อคนหมู่มากอีกต่างหาก”

“ทั่นคงรู้ดีว่า มนุษย์ที่ประสบความสำเร็จทั้งหลายในโลกนี้ไม่ได้ศึกษาข้อผิดพลาดจากของตนเองเท่านั้น แต่ยังได้ศึกษาจากข้อผิดพลาดของผู้อื่นด้วย เพื่อนำเอาข้อมูลทั้งหลายมาประมวลใช้กับชีวิตในทุกแง่ทุกมุม ไม่ว่าจะในด้านใดๆ โดยเฉพาะกับเรื่องของความรักนั้นยิ่งมีประโยชน์มากมาย”

(กระแอมเล็กน้อยเพราะสำลักน้ำลายหน่อยๆ) “แฮ่มๆๆๆ...กระพ้มเห็นว่าท่านไม่ควรน้อยใจหรือนอยด์ในประเด็นนี้ แม้ว่าอีกฝ่าย(ของท่าน ตามที่ท่านกล่าวอ้าง...เพื่อน หรือ ใครก็เถอะ)จะไม่เป็นไปตามที่ท่านคิด แต่ยังมีผู้อ่านอีกหลายโขยงที่ยังอยากอ่านและศึกษาแง่มุมต่างๆ(ตามบรรยายในย่อหน้าก่อน)อยู่เสมอ แม้พวกเขาจะไม่คอมเมนต์หรือสนับสนุนใดๆให้รับรู้แต่เขาก็เข้ามาอ่านโดยสังเกตได้จากยอดวิวของแต่ละกระทู้ ซึ่งยอดวิวนั้นจะไปรวมกันเป็นยอดรวมคะแนนของทั่นโดยอัตโนมือ(เอ๊ย-อัตโนมัติ-กรุณาช่วยตบมุกหรือตบมือเพื่อเป็นกำลังใจ)”

“ส่วนประเด็นที่ว่า..เปิดใจแต่พบว่ามันไม่ได้ และจะปล่อยให้ทุกคนทุกเรื่องเป็นไปตามที่มันควรเป็นนั้น ก็พอเข้าใจได้ขอรับ เพราะมันเป็นกฎเกณฑ์ของโลกที่เข้าหลัก อนัตตา – คือเราไม่อาจควบคุมโลกได้ รวมทั้งตัวเราเองด้วย....แต่กระพ้มเห็นว่าโลกนี้มีความยุติธรรมเสมอจึงได้มอบกฎธรรมชาติอีกกฎ(อย่าเพิ่งเบื่อจะอ่าน)ที่เรียกว่า “Law Of Attraction” ซึ่งทั่นเข้าใจดีกว่ากระพ้มเยอะแยะตามสายงานของท่าน นั่นหมายความว่า จิตใจที่ดีของทั่นรวมทั้งข้อคิดข้อเขียนตลอดจนอะไรๆที่มีประโยชน์ของท่านก็จะ “ดูดดึง” (เอ๊ย ดึงดูด) สิ่งดีๆที่หมายถึง คนดี และโอกาสดีๆมาสู่ชีวิตของทั่นประธานไม่วันใดก็วันหนึ่ง”

“อ้อ..หากทั่นอยากจะถามกระพ้มว่าทำไมยังยืนหยัดเขียนอะไรต่อมิอะไรที่นี่อยู่ได้...แหม ผมเขินที่จะบอกว่า...ผมคิดว่าคงมีใครสักคนในโลกนี้ที่มาอ่าน แอบอ่าน หรือจงใจอ่าน เพื่อเอาข้อมูลไปใช้ประโยชน์ ปรับแก้ไข หรือบางรายก็อ่านๆแล้วก็โยนมันทิ้งไปเสมอ แต่ข้อสำคัญ กระพ้มทำทุกอย่างด้วยความสุขขอรับ...และขอเป็นผู้ให้เท่านั้น...ส่วนใครจะมีคอมเมนต์ หรือไม่มีมาก็ไม่เป็นไรเพราะท้ายที่สุดแล้วผมก็มีความสุขที่พวกเขาทุกคนยังมีรอยยิ้มกันบ้าง”

“กระพ้มเขียนมายืดยาวไม่ใช่อยากจะเรียกยอดไลค์นะครับ...แต่จะบอกว่าอยากอ่านข้อเขียนดีๆ มีประโยชน์ และสร้างรอยยิ้มตามที่ทั่นบรรจุอารมณ์ขัน(บางทีก็คันจนต้องเกาข้างฝา - หรือ ตะกายฝาแกรกๆตามไปบ้าง)ไว้หลายช่วงหลายตอนหลายบทความตามแต่ท่านจะสะดวกขอรับ”

“สรุปแล้ว ผมขอยกมือให้ทั่นประธานครับ...ท่านเอาโหวตของผมไปแลกไอติมไม้แดงข้าง สำนักงานหลังมื้อกลางวันนี้ได้เลย กระพ้มรับประกัน เรื่องที่กระพ้มจะประท้วง – จะหนับหนุน (อ้าว สนับสนุนนี่นา) ท่านผสมผสานกันไปก็หมดวาระลงแค่นี้ครับ หวังว่าทั่นประธานคงสบายใจขึ้นบ้างแล้วนะขอรับ...ถ้าไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ(ของสภา)ผมจะต่อว่าทั่นเพราะตอนนี้มีปัญหาเรื่องห้องน้ำสภาอยู่ครับ(อิๆ ขอแขวะการเมืองเล็กๆ)”

เอวังนะครับ...หรือจะบีวังไปจนเอ๊กซ์วังก็ได้(เอ๊กซ์อาจจะไม่เหมาะมั้ง...ห้ามเสพเกินวันละ 3 ครั้งไม่งั้นไขข้อหมดก่อนวัยขอรับ) ไปละครับ

Pete@(hand)somewhere

เป็นคอมเมนต์ที่น่าจะเป็นเรืองเป็นราวได้ในหนังสือสักเล่มเชียวค่ะ.... ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่ดีเสมอมา? เมื่อก่อนเป็นคนที่ชอบระบายความรู้สึกผ่านตัวหนังสือค่ะ? ไดอารี่หลายเล่มถูกบันทึกและเก็บไว้เสมอ? จนวันนึงเราได้ย้อนมาอ่านมันเพื่อทบทวนว่า? ณ? วันนั้นๆ? มันเกิดอะไรหรือความรู้สึกเราเป็นอย่างไร? ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้นค่ะแต่เปลี่ยนมาพิมพ์ลงบนคอมพ์แทน? โดยผ่านเฟสบุ๊คที่มีการเตือนเสมอมาว่า? ความทรงจำของคุณในวันนี้? ทุกวันๆ? ทำให้ได้มองเห็นแล้วว่าทุกอย่างผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเป็นธรรมดา? จนวันนึงไม่มีการมานั่งเสียใจ? ไม่มีการมานั่งฟูมฟายในทุกๆ? ความรู้สึกแย่ๆ? อีกต่อไป? มีเพียงทบทวนและปล่อยวางเช่นเคย? แต่ก็ยังคงมีความรู้สึกและรู้ตัวว่ารู้สึก? และรู้ที่จะจัดการกับความรู้สึกนั้นๆ? แล้วค่ะ? ^_^