สี่โมงเย็นแล้ว...ผมเดินเล่นบนชายหาดทรายละเอียด เม็ดทรายแต่ละเม็ดเล่าเรื่องราวของมันใต้ฝ่าเท้าของผมด้วยลีลาที่แตกต่างกันออกไป บ้างกระเด็นหวือในจังหวะย่ำ บางเม็ดปลิวว่อนตอนสะบัดเท้าเดิน และอีกจำนวนมากยังคงติดอยู่ใต้เท้าและหลังเท้า บางส่วนกระจายกันอยู่ตามข้อเท้า

คลื่นซัดเข้าชายหาดเหมือนไม่รู้เหนื่อย ฟองสีขาวๆของมันดูสดชื่นและเป็นประโยชน์กับสัตว์ทะเลและผืนทราย ..สีขาวเหล่านั้นสร้างเอกลักษณ์เฉพาะตัวให้กับท้องทะเล ผมมองออกไปไกลๆก็ยังเห็นสีขาวอยู่บนยอดคลื่นลิบๆคล้ายคนมากมายที่เดินอยู่ในเมืองใหญ่ที่ผมจากมาหลายวันแล้ว

เสียงคลื่นดังสม่ำเสมอไม่หยุดนิ่ง...คล้ายลมหายใจน่ารักๆของใครคนหนึ่งที่ยังนอนยิ้มอยู่บนที่นอนในบ้านพัก ผมอยากให้เธอจมอยู่กับความสุข การพักผ่อน ความอิ่มเอม และจินตนาการที่พาเธอลอยไปไหนต่อไหนในฝันของเธอ  ที่จริง...เธอปลีกตัวมาอยู่กับผมได้ขนาดนี้ก็ยากเย็นมากแล้ว งานเธอยุ่งวุ่นวายพอๆกับผม และเราสัญญากันว่ามาถึงที่นี่แล้วขอเป็นอิสระจากระบบการสื่อสารทั้งหมดสักพัก และจะใช้มันเท่าที่จำเป็นเท่านั้น และเราก็ทำอย่างนั้นจริงๆ

เธอไม่ใช่สาววัยทีน ผมเองก็เหลือความหนุ่มอยู่น้อยเต็มที แต่จินตนาการของเรากลับแข็งแรง ความสุขยิ่งแข็งแกร่งมากล้น และอีกหลายสิ่งที่เป็นแบ็คอัพชั้นดีที่บอกเราว่าไม่น่าจะมีอะไรต้องห่วงอีกแล้วในชีวิต แต่ สิ่งที่ทำให้เราทั้งคู่คิดตรงกันก็คือ เราไม่อาจเอาชนะความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติได้...มีได้ก็ต้องมีเสีย....มีสมหวังก็ต้องมีผิดหวัง...ฯลฯ...ธรรมชาติคือสัจธรรมที่นำบางสิ่งมาให้เราและพาสิ่งนั้นไปจากเราได้ตามความเหมาะสมเสมอ...นี่คงเป็นเหตุสำคัญที่ทำให้เราแลกลมหายใจกันที่นี่ราวกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีกแล้ว

ก่อนออกจากห้อง  ผมก้มลงหอมแก้มเธอ คงหอมแก้มได้ข้างเดียวเพราะเธอนอนตะแคง เลยเลื่อนไปจูบที่หน้าผากแทนที่... มือวางไปตามแนวแขนเธอเหมือนเป็นสัญญาณว่าแม้เธอจะหลับไป ถ้าผมทำได้ผมจะลูบไล้เนื้อตัวเธอ ไม่ใช่เพราะต้องการสร้างบทพิสวาสบทใหม่...แต่เป็น “สัมผัสรับรู้ถึงการมีเธอ มีกันและกัน” และผมตั้งใจว่าแม้ในคืนที่เธอหลับไปนานแล้ว สิ่งที่ผมพอทำได้และคงทำให้เธอด้วยก็คือ การสัมผัสการแตะไปทั่วตัวเธอคล้ายๆ “พี่มาแล้วนะ” และบางทีผมอาจจะไปเขียนงานอะไรต่อให้จบหลังจากนั้...อย่างน้อยก็ได้แตะต้องตัวเธอและรับรู้การมาของผมแล้ว

ผมปล่อยใจคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ในมือถือสมุดบันทึกที่เป็นปกเดิม โดยเปลี่ยนเล่มข้างในตามการหมดอายุของมัน ผมใช้สมุดบันทึกเปลืองมาก --- เธอเคยพูดเช่นนั้น ...แต่ยังใช้ปกเดิมเมื่อหลายปีก่อนที่ปกหนังนั้นมีรอยกร่อนไปตามเวลาและการใช้งานหนักหน่วง  วันนี้มันมีเม็ดทรายเกาะติดอยู่บ้าง แต่ผมกลับชอบที่มันเป็นอย่างนั้น และมันกำลังทำหน้าที่เป็นบันทึกทางกายภาพชั่วขณะก่อนที่ผมจะปัดทรายทิ้งไปในตอนหลัง

ผมถ่ายภาพต่างๆด้วยกล้องมือถือที่ทุกวันนี้มันมีประสิทธิภาพสูงจนน่าตกใจ แน่นอนว่าผมปลื้มมันมากๆ แต่ก็นั่นแหละเวลาที่ไม่มีเธออยู่ในเฟรมมันก็รู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้ ผมไม่ได้ถ่ายภาพตัวเองเพื่อส่งขึ้นเน็ตหรือเซลฟี่บอกรสนิยมตัวเองไปไหนเพราะคิดตั้งแต่แรกแล้วว่าจะไม่ยุ่งอะไรกับโซเชียลเน็ตเวอร์คช่วงอยู่บนเกาะ...ดังนั้นเดต้าทั้งหมดของโทรศัพท์คงทำหน้าที่แค่เก็บภาพต้นไม้ ทะเล ฟองคลื่น หอยเสฉวน ภูเขา เปลือกไม้ เศษไม้ลอยน้ำ...และบางที...อาจเป็นหัวใจเปี่ยมสุขของใครสักคนที่ทำหน้าที่บันทึกภาพนั้นอยู่

ผมปูผ้าผืนใหญ่ที่ติดมาด้วยกับร่มเงาใต้ต้นไม้ใหญ่...ลมทะเลเอื่อยๆ  ใบไม้สีเขียวๆที่ปลิวล้อลม หรือใบไม้หมดอายุที่ปลิดจากขั้วแล้วม้วนตัวสวยงามพร้อมร่อนไปไกลเพราะความเบาและเหลี่ยมมุมลงสู่พื้นทราย เสียงคลื่นสาดซัดเบาๆทำให้ผมผ่อนคลาย...ลมหายใจเริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ และผมคงหลับไปตอนไหนไม่รู้

นานพอดู...บางสิ่งเดินขยุกขยิกที่อกผม คาดว่าน่าจะเป็นมดหรือปูไต่ ผมอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นแต่ก็คว้าสิ่งที่ไต่ขยุกขยิกนั้น และเมื่อลืมตาขึ้นมาเต็มที่ก็เห็นมือขาวๆของคนที่นอนอยู่ทางขวามือของผม เธอคนนั้นไม่พูดไม่จา แต่ยิ้มสดใสน้อยๆ  แววตาขี้เล่นของเธอมีคำถามนับล้านอยู่ในประกายวาววับ พอรู้ว่าผมจ้องตาเธอก็ซบหน้ากับแผงอกพูดอะไรงึมงำ

“น้องจะบอกอะไรพี่”ผมสงสัย

แววตาคู่สวยมองช้อนขึ้นมา เราสบตานิ่ง แล้วเธอก็ก้มหน้าพูดอะไรต่อไปบนอกผม

“อะไรครับ?”ผมถามเพราะเห็นเธอขยับปากพูดด้วยประโยคยาวๆที่ผมเดาไม่ถูก

เธอหัวเราะชอบใจ คงดีใจที่ทำให้ผมสงสัยอะไรได้บ้าง และเธอคงไม่รู้ตัวว่าที่ยังคงใส่เสื้อเชิร์ตของผมอยู่นั้นมันอาจผลักเราทั้งคู่ไปอยู่ในสถานการณ์ขั้นวิกฤตได้ทุกเมื่อ และดูท่าจะล่อแหลมเข้าทุกทีเมื่อลมทะเลพัดแรงๆขึ้นจนสิ่งที่เธอซ่อนอยู่ในเสื้อของผมโผล่มาให้เห็นวับๆแวมๆ

“จะบอกว่า.....”ผมชี้นำ

“น้องบอกไปหมดแล้วค่ะ”เธอเปิดปากพูดเป็นครั้งแรกตั้งแต่มานอนที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยกัน

ผมย้ำว่าไม่ได้ยินอะไรสักอย่างเพราะเธอแค่อ้าปากแล้วก็ขยับพูดโดยไม่มีเสียง แล้วแบบนั้นใครจะไปรู้ว่าเธอพูดอะไร แต่เธอวางนิ้วที่ปากผมเป็นสัญญาณให้หยุดถามสักขณะ

“พี่ได้ยินเสียงทะเลมั้ยคะ...พี่เห็นเม็ดทรายมั้ยมันพูดอะไรกับพี่...พี่ว่าใบไม้มันสื่ออะไรกับชีวิต...ตอนที่พี่มองท้องฟ้าพี่คิดอะไร...พี่เห็นความเงียบบนเกาะนี้ว่าแตกต่างจากที่เมืองใหญ่ขนาดไหน...และ...พี่เขียนบันทึกสารพัดลงในสมุดบันทึกของพี่หลังจากพี่เห็นอะไรบ้าง.....คราวนี้รู้หรือยังว่าน้องกระซิบอะไรที่อกพี่” เธอพูดความรู้สึกที่ย้อนเข้าเสียบอกผมรุนแรงเหลือเกิน

ผู้หญิงพูดจากความรู้สึกได้ชัดถ้อยชัดคำเสมอ...แม้ไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกมา แต่เธอเห็นและคิดว่าคนที่เธอมีใจให้น่าจะเห็นมิตินั้นด้วย  ....

ร่างเล็กๆนั้นทาบทับร่างแกร่งบนผืนทราย เธอคนนั้นส่งเสียงพูดบางอย่างผ่านริมฝีปากอ่อนนุ่ม...แต่ละคำส่งสัญญาณไปนั้นมีผลระดับสั่นระฆังในหัวใจให้สะท้านไหว เธอรุนรานด้วยจูบสไตล์ของเธอนุ่มนวล น่ารัก ชวนวาบหวิว และชัดถ้อยชัดคำในความรู้สึกน่าหลงใหล

สักพัก...ผมคิดว่าได้เวลากลับที่พักแล้ว เราต่างลุกขึ้น แต่เจ้ากรรม ตอนที่เธอช่วยหยิบบันทึกให้ผมนั้นเธอทำปากการ่วงจากสมุดลงบนหน้าท้องผมที่กึ่งเอนตัวชันศอกอยู่ และปากกานั้นกลิ้งลงไปในกางเกงและคงไปกองอยู่ใกล้จุดสำคัญของผม

เรามองตากัน เธอจ้องสบตาผมนิ่งพร้อมสอดมือลงไปควานหาปากกาในจุดที่คิดว่ามันต้องอยู่แถวนั้นโดยไม่ละสายตาจากตาของผม...และตอนนั้น แม้จะหาปากกาอยู่นานแต่ยังไม่พบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

“น้องหาปากกาพี่ไม่พบ”เธอจ้องตาผมนิ่ง แต่ผมนั้นเริ่มหายใจติดขัดแล้ว

“พี่เกรงว่าน้องเจอปากกาของพี่แล้วละ...เพียงแต่มันเป็นปากกาคนละเวอร์ชั่น”ผมพูดตะกุกตะกัก หายใจติดๆขัดๆ

“!!!!!!???????@@@@**#!!????????#****??”

………………

Pete@(hand)somewhere