ณ.ดินแดนอันไกลโพ้น แม่นางหลี่ซาน(เรียกหลี่ละกัน) หญิงสาวผู้ปราดเปรียว.สวยสดใส..ถึงแม้จะไม่ใช่สาวรุ่นแต่หุ่นนางดุจสาวน้อย.อ้อยควั่นเพราะฝึกวิทยายุทธท่าสคว็อตและซิตอัพบ่อยๆด้วยความสดใสขี้เล่นของนางหลังจบหลักสูตรวิชากระบี่ไร้รัก.จากสำนักเดียวดายมาหลายปี.ก็ออกท่องเที่ยวไปตามยุทธจักรต่างๆ ค่ำๆก็กลับสำนัก เดินผ่านผู้คนในเมือง หยิบหมั่นโถวกินตามทาง บางทีก็เจอจอมยุทธ์ต่างสำนักทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ หยุดทักทายนางเป็นครั้งคราว แต่นางแค่ยิ้มให้แล้วเดินผ่านเลยไป มีอยู่2-3คนที่ท้าประลองยุทธ์ แต่ขึ้นยกแรกยังไม่ทันไร ก็เผ่นหนีกันหมดเพราะฝ่ายชายพลั้งฝีมือไปมากบาดเจ็บตามๆกันแต่นางมีแผลนิดหน่อยที่หลัง แทบไม่รู้สึกระคาย##ไม่นานเดินเลี่ยงออกมา..ถึงชายป่าใหญ่ ด้วยความสงสัยและซุกซน.ก็.เหาะบ้าง เดินเร็วๆบ้าง วิ่งบ้าง แล้ว..ตีลังกาพาโล(ท่ายิมนาสติกหรือพอๆกับเกียรติศักดิ์..เสนาเมือง หลังซัลโวลูกฟุตบอลตุงตาข่าย)หลายตลบพัลวันไปตามแนวสุมทุมพุ่มไม้..บางที วิ่งขึ้นต้นไม้ เฟี้ยว!ฟ้าว!ไวปานฟ้าแลบ จากต้นนั้นดีดตัวไปต้นนี้ เหมือนเมาคลีกลางป่า..ตามประสานิสัยนาง...พอบ่ายคล้อยแก่ๆ..แดดร่มลมตก ไปถึงที่แห่งหนึ่งนั่งพักเหนื่อยเอาหลังพิงโขดหินใต้ต้นไม้ใหญ่ มองไปรอบๆช่างสวยสดงดงามร่มรื่น ชื่นใจ...ดอกไม้นานาพันธุ์หลากสี ผีเสื้อดอมดม ชมกลิ่นหอมเกษรมาลี..ว้าว..เสียงน้ำตกไหลริน ลงแอ่งน้ำขนาดใหญ่ใสสะอาด บรรยากาศถ้าได้ลงเล่นน้ำคงสดใส แต่เดี๋ยวก่อน ว่าแล้วก็ล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ .. จก! เอ๊ย! ล้วง..อะไรบางอย่างออกมา มันคือหนังสือบทกวีที่นางชอบของตงเซินกวีคนโปรด(เดา.เอาชื่อคนที่ไม่มีใครรู้จักจะได้ไม่ถามหา.แฮ่ร.).นางแอบเขียนอะไรบางอย่างที่ปกในด้านหลัง..ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ซึมซับการอ่านผ่านไป3ยามกว่าๆ บิดตัวด้วยความเมื่อยล้า แล้วก็พาร่างอันขาวอวบ..อรชรอ้อนแอ้น ผุดผ่อง ยองใย ไหลลงล่องในนทีสีทันดร.อุปมาปลากระดี่น้อยลอยน้ำ..พลิกคว่ำพลิกหงายแหวกว่ายธาราตามประสา..อำเภอใจ สนุกเพลิดเพลินจนลืมอาการแสบแผลนิดหน่อยที่แผ่นหลัง.(ช่วงนี้มุมกล้องน่าจะใช้โดมถ่ายจากที่สูง no close up อิอิ)..แต่ก็มิวายวางดาบไว้ใกล้มือ พร้อมใช้งานตามสัญชาตญาณ..บางทีก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้เฮ้อ..กลับสำนักดีกว่า.(นางคิด).suddenly!!.. พอจะขึ้นจากน้ำ ฮ่วย!เสื้อผ้าข้อยหายไปไส.?????.แต่ดาบยังอยูนี่! คว้าดาบมาถือไว้ทันที!! หมุนตัวไปรอบๆในน้ำระวังภัยเต็มที่ ปากก็ตะโกน..ออกมานะ!ใครเอาเสื้อผ้าข้าไปออกมา!! จับได้แม่จะเจี๋ยนให้เป็ดกิน.!!(จะขึ้นมาได้อย่างไรล่ะคุณผู้ช้มมม!!!ผีสางนางไม้แถวนั้น ได้หัวใจวาย.) เงียบ!!.ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์แต่มีดุ้นไม้แห้งๆท่อนหนึ่งยื่นเสื้อผ้าส่งให้ ไม่มีเวลาจะสนใจใครแล้ว.. นางคว้าเสื้อผ้าแล้วรีบดำมุดน้ำลงไปใต้น้ำลึกใกล้ซอกหลืบหินเป็นที่กำบัง..พลางใช้จินตการสอดใส่เสื้อผ้าชุดจีนโบราณยาวรุงรังใต้น้ำ ไม่รู้อันไหนแขน อันไหนขา คลำๆเอา..เสร็จชิ้นในใส่ตัวนอก..เฮ้อออ...เสร็จเสียที ส่วนจะกลับข้างในออกข้างนอกป่าวช่างหัวมันก่อน ตอนนี้จะกลับขึ้นไปต่อกลอนกับไอ้คนที่มาถ้ำมอง ขโมยเสื้อผ้า หนอยแน่ะ !!ริอ่านมาแหย่หนวดแมว แกตายแน่!!! พอถลันถีบตัวขึ้นสูง มีอะไรตึงๆดึงรั้ง..ชายผ้า..เอาไว้ ครั้นพอพุ่งทะลึ่งตัวขึ้นอีกที มีแรงกระชากกลับจนหัวไปชนไถลกับโขดหิน อนิจา..ทิงเจอร์ ร่างอ่อนระทวยลงใต้น้ำ จากนั้น..ท้องน้ำมืดมิด..... แท้ที่จริงนางหมดพลังเพราะช่วงที่นางประลองยุทธได้ถูกปลายดาบอาบยาพิษของจอมยุทธ์นิรนามเฉี่ยวเข้าที่แผ่นหลัง..พิษนั้นจะออกฤทธิ์ภายใน7ก้านธูป....######และแล้ว..ตื่นขึ้นอีกที.(ฉากนี้มีคนเขียนไว้แล้วอายจัง อิอิ )นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวตื่นขี้นมามีกองไฟให้ความอบอุ่น.ในที่แห่งหนึ่ง...รู้สึกปวดหัวมากแต่.สิ่งแรกที่สำรวจคือเสื้อผ้าตามสัญชาตญาณหญิง..มีเสียงคุ้นๆโผล่หน้ามาเป็นชายรูปร่างไม่สูงนักและหน้าเหลี่ยมๆนิดนึง จมูกคมเป็นแมนแฮนด์ซั่มทีเดียวสายตาคมมีประกายเจ้าเล่ห์นิดๆขี้เล่นและอารมณ์ดี...ทักมา "เจ้าหลับไป2ยามอย่าพึ่งลุก" 2-3วันที่คอยดูแลอาจเพราะรู้สึกว่าเป็นความผิดของเขาส่วนหนึ่งหรือด้วยคุณธรรมของจอมยุทธ์จึงต้องทำเช่นนี้และชวนคุยแม้จะช่างพูด แต่เขาไม่ได้แนะนำตัวเองกับคนแปลกหน้าตามแบบฉบับของเขาที่คุ้นชิน.. นำอาหารกับยาและเสื้อผ้าใหม่มาให้ เป็นชุดหลวมๆใหญ่ๆตัวโคร่งของผู้ชาย(คุ้นๆน่ะ) นางพึมพำเบาๆ "ใส่ชุดนี้ ข้าได้เป็นจอหงวนแน่"..แต่ก็รับมา#############เหตุการณ์ผ่านไปไวเหมือนโกหก.(อิอิ เดาได้อีกแล้ว ) ด้วยเหตุว่า แม่นางหลี่ยังไม่แข็งแรงพอ ก็จำต้องอยู่ในยุทธจักรนี้นานหน่อย.. บางครั้งแม่นางหลี่..รู้สึกคิดถึงสำนักเก่าของนาง..อยากจะกลับออกไปจากที่นี่เพราะห่างหายมาหลายวัน และมีครั้งหนึ่งนางพยายามจะหนีกลับออกไปทั้งที่อาการยังไม่ดีนัก แต่มีเสียงหนึ่งเรียกไว้เป็นจอมยุทธ์จารชนนั่น## กระทั่งนางอยู่ที่นี่มาเกือบเดือน สัมพันธภาพที่เริ่มก่อตัว กลายเป็นความคุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็น กลิ่นน้ำชาที่เคยดื่มด้วยกัน การวิ่งเล่น หยอกล้อ..ท่าทางและคำพูดทะลึ่งทะเล้นของจอมยุทธ์หนุ่มทำให้หลีซานหายเร็วขึ้น แต่ในบางครั้งเขาก็สุขุมนิ่งเหมือนจะกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง ความสนิทสนมมากขึ้นทุวัน ทุกเย็นหลังฝึกวิทยายุทธเขาจะนั่งเขียนบทกวีส่งให้แม่นางหลี่อ่าน.บางวันนางก็จะดีดพิณร้องเพลงที่มีเนื้อหาถึงความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับ ความอ้างว้างเป็นที่มาของภาษาใจ.ทั้งคู่เขียนบทกวีแลกเปลี่ยนกัน บรรยายความคิดถึงซึ่งกันและกัน.ทุกวัน.เมื่อเห็นว่าแม่นางหลี่แข็งแรงมากแล้ว..วิชาการถ่ายทอดพลังลมปราณคืนพลังให้กับหลี่ซานก็เริ่มขึ้นตามตำราแห่งหุบเหลียงซานซึ่งวิชานี้ห่างหายมานานจนเจ้าสำนักไม่แน่ใจว่าจะจดจำได้แม่นยำหรือไม่ วธีการคือแผ่พลังภายในแบบเนื้อแนบเนื้อ ท่อนบนไม่เหลืออะไรเลยเผยดอกบัวเต่งตูม2ดอกเบ่งบาน ชูตั้ง สะพรั่งหอมส่งกลิ่นแปลกๆต้องใจภมรหนุ่ม..จนยากหักห้ามใจแล้วธรรมชาติก็ทำหน้าที่ดูแลทุกสรรพสิ่งบนโลกกว้าง..ในค่ำคืนฝนตกฟ้าแลบแปลบปลาบ ยุทธจักรเงียบงัน สวรรค์เปิดประตู..หมู่เทพพากันออกอุ้มสม..ลมหายใจแผ่วอุ่นๆ...หนุนแขนจอมยุทธ์หลับไหลทั้งคืน(คัท คัท คัท5555)..######รุ่งแจ้งแสงทองของวันใหม่ จอมยุทธ์จารชนคนสุนทรี กวีเจ้าคารม..ออกหาอาหารแต่เช้า แม่นางหลี่เดินทอดน่องไปรอบๆบ้าน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นห้องๆหนึ่งเปิดอยู่ เป็นลักษณะประตูกล..มีรหัสลับ แต่วันนั้นเปิดค้างไว้ แรกๆคิดว่าจะไม่เดินเข้าไป แต่ไม่รู้แรงดึงดูดใดหรือเพราะอยากสนใจในสิ่งรอบข้างของคนรักมิอาจทราบ .รู้ตัวอีกทีก็ไปยืนจดจ้องที่ป้ายแผ่นผ้าสีขาวมีตัวอักษรจีนสีดำ เต็มแผ่นผ้า เดินเข้าไปใกล้ๆเป็นบทกวีหวาน ลึกซึ้งกินใจ ใช้คำสละสลวย.หลายแผ่นเต็มผนัง.บอกเรื่องราว ความผูกพัน อาาา..บทกวีนี้ ถ้อยคำสำนวนนี้ คุ้นๆตา บางคำ บางข้อความเป็นภาษาเดียวกันกับที่เขาได้เขียนโต้ตอบกับหลี่ซาน.อ่านด้วยใจระทึก!!ใจเต้นไม่เป็นส่ำ..นี่!เขาเขียนถึงข้า..มากมายขนาดนี้เลยรึ? ความสุขและความยินดีแผ่ซ่านเต็มหัวใจ โอ้..จอมยุทธ์ของข้า.. แต่หัวใจแทบจะหยุดเต้น!!!เมื่อข้อความในเรื่องราวและบทกวีเหล่านั้น.เป็นบทเดียวกับที่เขาเขียนให้ แต่ไม่มีพื้นที่สลักชื่อหญิงสาวไว้แม่แต่คำเดียว แต่มีชื่ออื่นๆไว้.หลายนาง..หลายเหตุการณ์ไม่มีความหมายถึงชื่อ"หลี่ซาน"เลย....แต่เป็นบทกวีโต้ตอบที่ทำให้หลี่ซานน้ำตาคลอเบ้าและค่อยๆไหลรินเงียบๆสมองคิดอะไรบางอย่างกระเจิดกระเจิงพอๆกับวันที่ถ่ายทอดลมปราณ..."กลับมาแล้ว"เสียงหนึ่งดังมาจากข้างนอกปลุกให้ตื่นจากภวังค์หลี่ซานรีบปาดน้ำตา วิ่งหลบไปอีกทางและไปหยุดที่หน้าสำนัก..กำลังคิดว่าจะไปไหนดี รู้สึกสับสนคิดถึงสำนักตนอย่างรุนแรง สักครู่จอมยุทธ์จารชนคนหน้าเป็นเดินออกมาตามหา ไม่รู้เขาจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่ ไม่กล้าถาม."ข้าคิดว่าเจ้าหนีกลับสำนักเดียวดายแล้ว..ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม?"รู้ไหมเจ้าเป็นจอมใจจารชนอย่างข้านะ"ภารกิจของข้ามีมากมาย .เจ้าเองก็เช่นกัน "น้ำเสียงนั้นเตือนสติด้วยความห่วงใยและอบอุ่นเช่นเคย ตอบเสียงเครือ"ปละ..เปล่า"แล้วกลืนก้อนแข็งลงลำคอ..เดินตามหลังเขาเข้าไปในสำนัก..เหตุการณ์.เข้าสู่โหมดปกติทุกอย่าง(.อยากจะงอนจอมยุทธ์จารชนคนนี้นัก แต่มันเป็นเรื่องราวในอดีตจงอยู่กับปัจจุบัน พอมานึกถึงตัวเอง หลี่ซานรู้ดีว่า ไม่มีสิทธิ์จะไปคิดอะไรอย่างนั้น ในยุทธจักรย่อมมีหลายสำนัก วันหนึ่งอาจต้องไปจากที่นี่ หรือรักจะเป็นได้แค่จินตนาการ?. หลี่ซานไม่เคยเสียดายเวลาที่ผ่านมา ถ้า"รัก" ใครก็ให้ความรู้สึกเขาไปเต็มๆ และ ความไว้วางใจเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญ เชื่อในรัก ว่า"รักมากพอ"และคงจะมากขึ้นเรื่อยๆตามกาลเวลา..ความรู้สึกบังคับกันไม่ได้ ธรรมชาติจะสรรสร้างมาให้ส่วนหนึ่งอาจขึ้นกับโชคชะตา ฟ้าลิขิต รักไม่ใช่การครอบครอง อย่าเสียน้ำตา.คืนความสดใสร่าเริงกลับมา ตั้งหน้าฝึกวิทยายุทธต่อไป ดำรงชีวิตอยู่ด้วยตนเอง ....บางทีเขาอาจเขียนบทกวีบทใหม่ให้เจ้าก็ได้ (หลี่ซานบอกกับตัวเอง) ####จอมยุทธ์ ยังคงชวนคุยและถามสารทุกข์ ทุกวัน..หลี่ซานแอบมองเขาห่างๆในเวลาที่เขาเผลอ พลางรำพีงในหัวใจ"เกือบไปแล้วไหมล่ะ"หลี่ซาน"เกือบได้เปลี่ยนชื่อเป็น"ฉุนเฉียว..จอมใจชราชน"แล้วไหมล่ะ..... !! The end.######################ความรู้สึกที่ดี คือมิตรภาพที่ยั่งยืน หากมีให้ใครโดยไม่คาดหวัง ก็จะไม่ผิดหวัง (แต่ก็ยังหวังใช่ไหมคะ ทุกคน) Borderless heart good luck./Lee