“ครูครับ หวัดดีครับ”

เสียง เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ทักทายผมตอนเช้า ที่ผมไปออกกำลังวันนี้ เดินเร็วๆ ถนนเลียบทะเล เจ้าหนุ่มน้อยมาวิ่ง ก็เลยทักทายคุยกัน

“เป็นไงฟิต จังไม่เคยเห็นเด็ก อย่างเธอ ตื่นมาวิ่ง”

“ผมจะสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารครับ ต้องฟิตหน่อยเดี๋ยวพลาดอีก”

“อยากเป็นทหารหรือ แล้วหวังว่าจะเป็นทหารแบบไหน”

“เป็นนักรบอยู่หน่วยรบ อยากเป็น ผู้บัญชาการ.........” เจ้าหนุ่มตอบ

“เฮ้ยแล้วถ้า เข้าได้ชีวิตจริง จบโรงเรียนนายร้อย สงครามไม่มี งานหลัก เธอกับพลทหาร ตัดหญ้า พอแก่ๆ เดินเล่นร้านกาแฟ หรืออาจจะเป็น ผอ งานที่ไม่ค่อยมีคนเรียกใช้” ผมถาม

“โอย ครู เป็นทหารต้องรบซิ เป็นแบบนั้นผมตายแน่ ไม่เอาหรอกครู”

ทำให้นึกถึง ตัวเอง ตอน ม.ปลาย ก็เคยคิดเหมือน เจ้าศิษย์ตัวน้อย คนนี้ โลกมันเปลี่ยนไป สงคราม ไม่ใช่สมัย กวนอู เตียวหุยจูล่ง พอ อีตา เซอร์ไอแซคนิวตัน คิด เรื่องแรงโน้มถ่วง ความรู้ โปรเจตไตล์ เข้ามา ปืนใหญ่เข้ามา จรวดเข้ามา สงครามเปลี่ยนรูป พอมีเรื่องควอนตัม สงครามจะเปลี่ยนไปขนาดไหน

คนเราขลาด ขึ้น จะคว้าดาบไปรบ คงยาก กลายเป็นสงครามเศรษฐกิจ ทำลาย เศรษฐกิจ ทำลายเยาวชนด้วยยาเสพติด การศึกษาที่ห่วยแตก ยังไม่นับนโยบายกีดกันทางการค้าของฝรั่ง อีก การแทรกแซงการเมือง

ความเชื่อส่วนตัวของผม คือ แต่ละคนฟ้าดินลิขิต มาแล้ว ใครอาจจะบอก ว่า หนึ่งสมองสองมือ นี่ซิลิขิต แต่ชีวิตจริง ทำอะไรมันบวกดวงชะตาฟ้า ด้วย

ผมมีเพื่อน จบ รร นายร้อย หลายคน ปัจจุบัน เพื่อนเดินทาง ไปตามเส้นทาง ของตัวบางคนเดินตามรัฐมนตรี บางคนเปิดบริษัท รปภ บางคนใช้ชีวิตเป็นครูทหาร สอนวิชาทหาร ใน โรงเรียนนายร้อย

สามสิบปีก่อนเพื่อนผมคนหนึ่ง สอบเข้า แพทย์ มศว ได้ ผมก็ดีใจจะได้มีเพื่อนเป็นหมออีกคน แต่สุดท้ายเพื่อน ก็เลือกเส้นทางเป็นนักบินพาณิชย์ เป็นกัปตัน

สามปีก่อน ผมเสียเพื่อนตำรวจ ไปคนหนึ่ง เพื่อน คนนี้ นั่งเรียนกับผม มุ่งมั่นจะเป็นตำรวจให้ได้ จนผมเรียน ปีสอง เพื่อนยัง เดินเต่ เป็นนักเรียน ประจำ รร กวดวิชา อยู่เลย สิ้นปี สอบเข้า นรต.44 ได้ ผมจำได้ว่า เลิกเรียน เพื่อนคนนี้ ในเสื้อ รร นรต มาเดินเท่ห์ ในศูนย์การค้าที่ชลบุรี หน้าตาเขามีความสุข แล้วไม่เคยเห็นมาก่อน

แต่แล้ว กรรมหรืออะไรไม่รู้ ชีวิตราชการกำลังรุ่ง เตรียมจะเป็นผู้บังคับการ หมอบอกว่าเป็นมะเร็งตับ ระยะสุดท้าย ผมจำหน้า เพื่อนได้ วันที่ไปเยี่ยมที่ โรงพยาบาล

“ทำไมต้องเป็นกู” เขาพูดน้ำตาซึม

แม้แต่ผมเอง ก็เถอะ ขนาดเรียนปีหนึ่งแล้ว มาเรียน เคมีที่รามคำแหง กะว่าจบแล้ว อยากไป ทำงาน เป็น เจ้าหน้าที่ในโรงงาน แต่แล้ว อยู่ๆ แพ้สารเคมี มาจับคอมพิวเตอร์ กลายเป็นกรรมกรไอที

สามสิบปีก่อนถ้าผมไม่ทำโปรเจค เรื่อง ระบบ CCS ในโรงงานน้ำตาลพังผมคง ไม่รู้จัก Foxbase และ Foxpro วันนั้น ผมนั่งก้มหน้าน้ำตาตกใน หน้าโรงงานน้ำตาล ว่า

“โปรเจคแรกกูก็ล้มแล้วหรือ”

แต่ กูคือนักสู้ ล้มต้องลุก

ชีวิต 52 ปีของผม ผ่านร้อนหนาว มาเยอะ พอสมควร ต้องชิงไหวพริบ ตลอด ดังนั้น ทำให้ผมรู้ว่าไม่มีอะไรหรอกที่เลว ร้าย กับชีวิต ชีวิต เดินไปได้ นอกจากขยันพยายามแล้ว ต้องมี ดวงชะตา กำหนด

เหมือน บุญกรรม กำหนดไว้แล้วว่าเราต้องเป็นอะไรชดใช้อะไร หรือได้อะไร

อะไรที่เกิดกับเราวันนี้ มันคือ สิ่งที่ดีแล้ว เหมาะแล้วควรแล้ว หาข้อดีของมันให้เจอ แล้วเราจะสบายใจ