“เธอเจอพี่เขา ที่ไหน” เพื่อนรักถามผมถึง แฟนผม

“เจอในเนตในเวปหนึ่ง” ผมเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็ทำหน้างง เฮ้ย จะไว้ใจได้ไหม กลัวผมโดนหลอก แหมก็หน้าผมคงใสซื่อ แต่ไม่บื้อนะว้อย

“เฮ้ยคิดให้ดี ในเนต คนมันหลอกกันเยอะนะ” เพื่อนติง จะให้ ผม เจอกันแบบ เอา ปูนขาวหยอดให้ป้าแกโผล่ หน้ามาเจอผมหรือ

จุดเริ่มต้น ของ ลุงป้า อย่างผม ที่เจอกัน มันไม่มีอะไรมาก หรอก ก็เวปหาเพื่อนกันนี่แหละ คนทั่วไปเขาหาคนหน้าขาวๆ นมโตๆ แต่ ผมไม่ใช่ ผมหา คน ที่ เป็นผู้ใหญ่ 45 อัพ

แล้วก็เจอ ป้าแก โพส หาเพื่อนคุยเหมือนกัน ป้าใส่แว่นตา หนาเตอะ

ทักไปนิดหน่อยป้าก็เข้ามา ตอบ แนะนำตัว ว่าผมนี้เป็น กรรมกรไอที เขียนโปรแกรม เป็นงานหลัก

ป้าเป็นพยาบาล อยู่ พุนพินสุราษฎร์ จริงๆ แกเป็นคนราชบุรี ผิวคมเข้ม แบบ สาวมอญเมืองราชบุรี

คุยกันพักหนึ่ง

“อายุเท่าไรหรือครับ”

“53 ปีค่ะ”

ป้าแก่กว่าผม 4 ปี หลายคนอาจจะ ชอบสาวเด็กๆ ขาวๆ เล็กๆ บางๆ แต่ สำหรับ ที่เห็นโพสกัน ว่า แฟนแก่กว่า ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้

ผมเคยมี แฟนคนแรกแก่กว่าผม 1 ปี อดีตภรรยา แกกว่าผม 1 ปีเช่นกัน จริงอยู่ผมเคยคบกับ ผู้หญิงอายุอ่อน กว่า 5-10 ปี ก็เคย แต่สิ่งที่ คนเรา หลายคน มีและชอบไม่เหมือนกัน คือ

ปมในใจ ที่ เราต้องการไม่เหมือนกัน ผม เป็น คนที่โต มากับ รร ประจำ แห่งหนึ่งในชลบุรี พ่อแม่ไม่ได้เลี้ย งเล็กๆ ป้าย่าก็เลี้ยงมา สิ่งที่โหยหาคือความรักความอบอุ่น คนที่ไม่เคย เป็นอย่างผมไม่เข้าใจหรอก

มันเหมือนเอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่ง นิสัย ผู้ชาย เป็นเพศที่ชอบสนุกรัก ความบันเทิง การมีคน ห่วงหาอาทร เรา มันคืออะไรที่สุข มาก

เด็กๆ ผมไม่เข้าใจเห็นคน อายุมากแต่งงาน ผมก็ว่าแต่งทำไมดูเป็นเรื่องตลก

แต่วันนี้ ไม่ใช่เซ็กส์ แต่ มันคือความอบอุ่น ก่อนหน้านี้ มีพี่คนหนึ่ง แกเป็นทหาร เออรี่ออกมา แล้วแต่งงานกับเพื่อนผมเป็นพยาบาล ครอบครัวก็มีความสุข ดี ไม่มีลูก บำนาญ นายพล บวกกับ เงินเดือนพยาบาล ก็ร่วมแสนบาท บินไปเที่ยว ต่างประเทศกันมีความสุข

ผมเป็นคนชอบขับรถทางไกล ถามว่าขับรถ 500 กิโลเมตรขึ้นไป คนเดียวได้ไหม ก็ได้นะ แต่การ ไปแล้วมีคนไปด้วยนั่งคุยกัน กินขนมไปด้วยกัน ไปขอนแก่น ขับรถ แวะกิน หมี่โคราชที่ไทรงาม แวะเที่ยวปราสาทหินพิมาย แล้วขับต่อ ก็สุขดี หรือจะแวะซื้อไหม ชนบท ก็ยังไหว

คนสองคน ที่ผ่านการมีครอบครัว ป้า แกสามี รถคว่ำตายไปสิบกว่าปี ส่วนผมหย่ากับอดีตภรรยา ไปสิบกว่าปี แล้ว พันธะไม่มี ลูกป้า เขา จบแล้ว ทำงาน ด้านโบราณคดี ลูกผมจบแล้ว ป้ายังเหลือลูกสาวเรียนสวนสุนันทา อีกคน ไม่นานก็จบ

คนเรา มักจะมีคำว่าศีลเสมอกัน ไม่ใช่บุญบาป อย่างเดียว ผมคิดว่าต้อง ความชอบ ด้วย ผมชอบแม่น้ำ จะไปคบกับผู้หญิงชอบ ทะเล คงไม่ไหว แต่ผมใจร้อน อยู่กับคนใจเย็น นี่ไปกันได้ ร้อนกับร้อนเจอกันคงไม่ไหว

เจรจา ต้าห่วยกัน พักใหญ่ มันต้องนัดเจอ การนัดเจอ นี่แหละครับ ทำให้เห็นตัวต้นไม่เสแสร้างแกล้งบ้า

“เจอที่ไหน เอาที่ ที่เราได้คุยกันได้นะ” ป้าบอก

“แหมจะคุยกัน ยอดตึก ยัน ลานจอดรถใต้ดินมันก็คุยกันได้แหละ ป้าเอ้ย” ผม ชักหงุดหงิด

การเจอสาว(สูงวัย) มันต้องคิดเยอะ ขนาดนี้เลยหรือวะ

สุดท้าย แฟชั่นไอร์แลนด์

“เฮ้ย ถ้า เธอมาแบบไอ้เท่ง ฉันไม่คบด้วยนะ เป็นผู้ชายต้องดูดีหน่อย” แหม พยาบาลนี่มันเรื่องเยอะจริงๆๆ

“แล้วถ้าถูกใจ ลาออกจากพยาบาลมาอยู่บ้านผมเลยไหม จะให้ลูกไปขอ” ฮาาาาาาา

“ไม่ย่ะ ฉันรักชุดสีขาวของฉัน” ป้าเถียงตลอด

“กินเจ ดิ หรือไม่ก็ รอเชงเม้ง แต่งชุดขาวเลย”

“อ้ายบ้า เดี๋ยวแม่ด่าเปิง เดี๋ยวไม่ให้เจอเลย”

สุดท้าย ตกลงเจอกันที่แฟชั่นฯ ป้าบินขึ้นมา อบรม งานของ สาธารณสุข อะไรไม่รู้ เลยได้เจอกัน

ทำให้ รู้สึก ว่า ได้เจอตัวเป็นๆ การเจอคนซึ่งหน้าทำให้เราได้เห็นตัวตนของอีกคนและ เขาได้เห็น ตัวเราด้วย โลกสมัยนี้ดีเนอะ ถ้าเป็นสมัยก่อน คงยากเจอกันเพราะ ปี 2538 ผม ขับรถผ่านพุนพิน เพื่อลงไปปัตตานี ตอนนั้นลูกสาว สองเดือนเอง ขับรถ ผ่านบ้านป้า แกแถวโคออฟด้วย แต่ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะต้องเจอคนแถวนี้

ไม่นึกว่า อีกยี่สิบสองปี ต่อไปผมต้องใช้สนามบิน สุราษฏร์ เป็นว่าเล่น

ขอบคุณอินเตอร์เนตที่เป็นสื่อรักให้ ลุงป้ามาเจอกัน