วันนี้ ถ้าเป็นเวลาปรกติ เหมือนสงกรานต์ในหลายปีที่ผ่านมา คงเป็นช่วงเวลา ที่ทุกคนกำลังมีความสุข บางบริษัทหยุดตั้งแต่วันนี้ ยาวไปเกือบอาทิตย์ เวลาที่พ่อเจอหน้าลูก แม่ ได้เจอหน้าหลานวันครอบครัวจริงๆ

หลายปีที่ผ่านมา ผมต้องลงไปสุราษฎร์ ไปตั้งแต่วานนี้ ลงเครื่องบิน เสร็จ

“จอดรถด้านหน้านะ” เสียงป้าเมืองใต้พูด

“ไหนไม่เห็นมีเลยมีแต่รถบัสพันทิพ” ผมตอบ

“ม้ายฉ่าย ม้ายฉ่าย หน้าหนามบิน เดินมาหน้าหนามบิน” ป้าตอบ

เออ ป้าแน่มาก ให้เดิน ไปหน้าสนามบินเลย ดีที่ห่างอาคารผู้โดยสารไม่มากถ้าให้ ไปถึงประตูสนามบินคงมีทุบกัน แล้วจากนั้น ผมก็รับหน้าที่เป็นคนขับรถพาป้าแก ขับรถขึ้น ราชบุรี

“แวะซื้อใบเหนียง ที่หลังสวนด้วย เพื่อนพี่ขายอยู่ข้างทาง” ป้าแกสั่งอีก

เวลาขับรถทางไกล เป็นอะไรที่ บอกได้ทุกคนเหนื่อยเมื่อย แล้วไม่ใช่รถตัวเอง ความถนัดมันจะน้อยแต่เดี๋ยวก็ชิน

“ไม่ต้องแถ” เสียงประจำของป้า

หรือ

“พรือมั้งหว่างนี้” (เป็นไงบ้างช่วงนี้)

“เฮ้ยอย่าเสียงในฟิล์มฟังไม่รู้เรื่อง” ผมต้องสวน กลับประจำ

เป็นการถามทุกข์สุข เวลาขับรถทางไกล เป็นเวลาที่ผม ชอบอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะขับรถกับลูก หรือ แฟน มันคือเวลาที่เงียบสงบที่จะได้นั่งคุย ไม่มีคนแทรกสอด เล่าเรื่องงาน สารพัดเรื่อง สำคัญคนนั่งด้วยอย่าหลับ พวกนิ่งเป็นหลับขยับเป็นแดก แยกเป็นหลง ลงเป็นซื้อนี่ไม่สนุกนะ

พักใหญ่ ขับรถมาถึง ชุมพร เลยแยกปฐมพรขึ้นมานิด

ชนิดารีสอร์ท รีสอร์ทเล็กๆ เงียบๆ ภาคใต้นี่ดีอย่าง ที่พัก โรงแรมเล็กๆ สำหรับคนเดินทางเยอะ ไม่นับม่านรูดนะครับ เอาว่าตามปั๊มน้ำมัน ก็มี ข้างทางเยอะแต่ก่อนไม่มากเท่านี้ เดี๋ยวนี้ แทบทุกปั๊มน้ำมัน

ทีนี่ ผมชอบตรงความเงียบ พักระหว่างทาง เพราะ จากสุราษฎร์มาถึง ชุมพร ก็ 3 ชั่วโมงคงได้

ถ้าเป็นเวลาปรกติ เช้าวันนี้คือเช้าของการเดินทาง ต่อ ขึ้นราชบุรี

ห้องพักสะอาด ราคา 500 บาท รุ่งเช้ามีอาหารเช้า ง่ายๆ ข้าวต้มหมูร้อนๆ เจ้าของรีสอร์ทลุกมาทำเอง ต้องยอมรับว่าเขาทำด้วยใจ ผมกับแฟนลุกมากินตอนเช้า เห็นแววตา เจ้าของรีสอร์ทมอง ด้วยความห่วงใยและภูมิใจ ที่เห็นเรากินกันเยอะ ตบท้ายด้วยกาแฟ คนละถ้วย

แค่นี้แหละ ไม่ต้อง American Breakfast ให้วุ่นวาย ท้องอิ่มแล้วอะไรก็ดี

ขับรถ ระหว่างภาคใต้และภาคกลางมันน่าเบื่อช่วง ไชยา ถึงสามร้อยยอด มันเป็นทางไกล ราวสองร้อยกว่ากิโลเมตร สมัยหนุ่มๆ เคยขับรถลงไปปัตตานี ก็เบื่อช่วงนี้ เช่นกันพอเห็นปั๊มปตท ที่ไชยา ก็รู้สึกโล่งนี่มาถึงแดนใต้แล้ว

นี่ผมยังวางแผน กันกับป้าแกไว้ว่า มีเวลาว่าง พ้นโควิด แล้ว เราขับรถจากสุราษฎร์ ลงไป หาดใหญ่ ที่นั่นมีพี่ชายและพี่สาว ที่น่ารักของเราแวะหาแล้ว เลยไปด่านนอก ซื้อของฝั่งมาเลย์ เที่ยว หาดใหญ่ เสียดายมากที่ ตอนนี้เรามีปัญหา สามจังหวัดภาคใต้ ไม่เช่นนั้น คงได้ขับรถยาว ลงไป ปัตตานี ไหว้เจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยว หรือเลยไปหาอาหารทะเลอร่อย ที่ยะลา กิน ยะลา เป็นเมืองใต้ที่เดียวที่ไม่ติดทะเล แต่อาหารทะเลอร่อย

โควิด ครั้งนี้ เป็นครั้งแรก ในโลก และขอให้เป็นครั้งสุดท้าย ของโลก ที่ทำให้เราไม่ได้พักผ่อน เราต้องทำงานกัน เหมือนวันปรกติ หมอพยาบาลต้องอยู่ประจำ โรงพยาบาล ไม่ได้ออกนอกพื้นที่

ผมนั่งทำงานเงียบๆ รีโมทไปยังลูกค้าที่มีปัญหา

หาดบางแสนต้องปิดตัว ลง อย่างที่ไม่เคยเจอมาในชีวิต

โควิดอาจจะเลวร้ายให้คนตาย มากมายทั่วโลก แต่ในข้อดี คนไม่ประมาท คนที่รักสันโดษ มักจะรอด และผมยังไม่รู้เลยว่า โควิดมันคือ ภูมิคุ้มกันโลก หรือไวรัส เพราะครั้งนี้ โลกกลับสวยงาม ขึ้นเครื่องบินบินน้อยลง หาดทรายสะอาดขึ้น ในหลายแห่งทั่วโลก

สุดท้ายแล้วหวังว่าปีหน้าผมคงได้ขับรถ จากใต้สู่ราชบุรี หรือชลบุรีกันอีกเหมือนที่เคย

ขอความสงบสุขมีให้กับโลกใบนี้