ถ้าเปรียบความรักของมนุษย์เหมือนกล้องถ่ายรูป หรือไม่ก็โทรศัพท์มือถือที่ถ่ายรูปได้ ...นับตั้งแต่มีอุปกรณ์นี้แต่ละคนคงมีภาพแห่งความรักเก็บอยู่ในแกลเลอรี่จำนวนมากมาย

ภาพถ่ายเหล่านั้นหรือพูดง่ายๆก็คือความรักเหล่านั้น(จำได้มั้ยว่าเปรียบเทียบเอาไว้ก่อนหน้าแล้วว่าหากความรักเหมือกล้องถ่ายรูป?)ล้วนมีหลายภาพ หลายท่วงท่า หลายอารมณ์ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคนถ่ายภาพทุกคนต้องการให้ภาพถ่ายนั้นออกมาดูดีที่สุด สวยที่สุด หล่อที่สุดเสมอ

หากไม่พูดถึงกล้องถ่ายรูป หรือไม่สนใจภาพในกล้องถ่ายรูป  เราทุกคนต่างก็ต้องอยู่กับความเป็นจริง  อยู่กับตัวตนจริงๆที่ปราศจากการแต่งภาพ การใช้แอพฯใดๆ และบางทีเราก็ยอมรับว่าเวลาสบายๆที่สุด ในยามที่เราเป็นตัวของเราเองนั่นแหละคือโมเมนต์ที่ไม่ต้องดิ้นรนอะไรสักนิด

ภาพในกล้องถ่ายรูป หรือภาพในกล้องชีวิต ก็คือสิ่งที่เรามีประสบการณ์กับมัน เราพยายามสร้างภาพหรือทำภาพตัวเองให้ออกมาดูดีที่สุด แม้บางทีอาจจะต้องเฟคกันไปบ้าง แต่เราก็หวังลึกๆว่าสักวันคงมีคนที่รักเราจริงๆจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของเราได้

เหล่านั้นคือ “ความหวัง” ที่บางทีก็ “เกินจริง” เพราะขนาดตัวเราเองยัง “ต้องใช้แอพ”ในการแต่งภาพตัวเองเลย ในขณะเดียวกันเรากลับมองหา “รักที่แท้จริง” หรือ “ความจริงใจ” จากใครๆเสมอ

ไม่มีใครถูก หรือผิด จากสถานการณ์แบบนี้ เพราะทุกคนต้องการเสนอแต่สิ่งที่ “เป็นบวก” มากกว่า “เป็นลบ”  แต่นั่นก็เป็นเรื่องของกล้องถ่ายรูปหรือภาพลักษณ์ที่เราต้องการแสดงออก

แต่เรื่องของ “ความรัก” หรือ “สัมพันธภาพ”นั้น แม้เราจะตกแต่งให้มีหน้าตางดงามเพียงใด ท้ายที่สุดแล้ว เราก็ต้องกลับสู่โหมดแห่งความเป็นจริง หรือความเป็นธรรมชาติของตัวตนของเราในท้ายที่สุด และ หากมีใครสักคนสนใจเราจริงจังเขาหรือเธอคนนั้นก็ต้อง “รับรู้” ในความเป็นธรรมชาติของเราให้ได้

ดีหรือไม่ที่คนที่สนใจกันควรเห็นธรรมชาติของกันและกัน(ธรรมชาติทางอารมณ์ ความรัก ฯลฯ)เท่าที่ควรเป็นและเหมาะสม แต่สิ่งที่สัมพันธ์กันมากที่สุดคือ เราได้เจอ “คนที่เหมาะสม” พอกับคุณค่าทางธรรมชาติของเราหรือยัง รวมทั้งถ้าธรรมชาติขชองเรากับของเขามันเข้ากันได้จริงๆ เราน่าจะมีความสุขมาก เพราะหลุดจากสภาพของการเสแสร้งใส่กันแล้ว

ผู้หญิงหลายคน...สวยมาก ทั้งจิตใจ ร่างกาย และหน้าตา แต่พวกเธอกลับคิดว่า “ยังสวยไม่พอ” เพราะไม่เชื่อในธรรมชาติของตัวเอง ต้องรอคำยืนยันจากใครต่อใครมากมาย และบางทีการเสียเวลากับการให้คนอื่นมาเพิ่มความมั่นใจนั้นกลับกลายเป็น “การเสียโอกาส” บางอย่างไปอย่างน่าเสียดาย....กว่าจะรู้ว่าตัวเองสวยตามธรรมชาติอยู่แล้ว(กาย ใจ นิสัย) ก็ไม่มีคนที่ต้องการอยู่ในชีวิตอีกต่อไป

ถึงบรรทัดนี้แล้ว...แค่อยากบอกว่า...ผู้หญิงทุกคนสวยในแบบที่เป็นตัวของตัวเองอยู่แล้ว...ธรรมชาติของผู้หญิงมีอะไรหลายอย่างที่น่าค้นหา และไม่จำเป็นต้องเฟคตัวเองด้วยอะไรก็ตามที่ทำลายความเป็นธรรมชาติของเธอโดยไม่ตั้งใจ....

“เป็นคนน่ารักอย่างที่คุณเป็นนั่นแหละ  ดีที่สุดแล้ว”

Pete@(hand)somewhere