ทุกครั้งที่มองไปที่ต้นกาแฟในบริเวณร้านกาแฟเล็กๆที่ตั้งอยู่กลางทุ่งนั้น พิมรู้สึกเหมือน “เขา” ยังอยู่ใกล้ๆเสมอ

หลายปีก่อน...เธอเปลี่ยนสภาพส่วนหนึ่งของท้องทุ่งปลูกข้าวให้กลายเป็นร้านกาแฟที่เคยเป็น “ฝัน” ของเธอ และในที่สุดเธอก็ทำให้มันกลายเป็นร้านกาแฟกลางทุ่งได้สำเร็จ โดยมีจุดขายเป็นท้องทุ่งธรรมชาติ ที่มีร้านกาแฟแบบบ้านๆเอาไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยวหรือคนผ่านทางที่อยากได้บรรยากาศของทุ่งข้าว

ลมทุ่งพัดแรง บ่อยครั้งที่หอบเอากลิ่นฟางข้าว ระคนกลิ่นดินทุ่งที่เป็นเอกลักษณ์พิเศษที่คนเมืองไม่มีวันเข้าใจเข้าไปที่ร้านกาแฟเล็กๆนั้น ลูกค้าส่วนใหญ่ชอบนั่งที่โซนโล่งๆมีเพียงหลังคาคลุมง่ายๆ คงมีบางส่วนที่กลัวไอร้อนกลางทุ่งจึงเลี่ยงไปนั่งที่โซนติดแอร์

“เชน”...คนรักของพิมเป็นหนุ่มใหญ่จากเมืองกรุงที่ไม่คิดว่าจะอยู่ที่ไหนได้นานนอกจากวุ่นวายอยู่แต่ในเมืองหลวง เขาไม่เชื่อว่าจะนั่งทำงานที่เขารักในพื้นที่ไกลปืนเที่ยงเช่นที่ทุ่งอันเป็นอาณาจักรน้อยๆของพิมได้นานเท่าไหร่....

หลายปีก่อน...โรคระบาดร้ายแรงรุกรานไปทุกที่ทั่วโลก ไม่เว้นแม้แต่ในเมืองหลวงที่ได้ชื่อว่ามีระบบการดูแลสารพัดอย่างที่ดีที่สุด แต่ก็นั่นแหละ เมื่อโรคร้ายไม่มีทีท่าว่าจะลดราวาศอกลง ตรงข้ามกับทำให้หลายชีวิตต้องดับสูญภายใต้เงามรณะนั้น

“มาอยู่กับพิมสักระยะมั้ยคะ...มันอาจจะไม่สะดวกเหมือนเมืองกรุง แต่ที่นี่พี่จะพบสิ่งที่พี่ไม่เคยได้จากที่นั่น” สาวสวยพูดเรียบๆแต่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นบางอย่าง

เชนไม่ให้คำตอบกับคนรัก...เขามีภารกิจหลายอย่างที่ต้องสะสางให้สำเร็จ แต่นั่นอาจเป็นเพียงข้ออ้าง แท้ที่จริงแล้วเขารู้อยู่แก่ใจว่าที่ๆเขาอยู่นั้นไม่ปลอดภัยอย่างที่เขาเคยคิดเสียแล้ว และโดยไม่บอกกล่าวอะไรทั้งสิ้น เขาออกเดินทางเงียบๆโดยมีเส้นทางของหัวใจเป็นตัวกำหนด

เช้าวันรุ่งขึ้น...พิมใจลอยไปไกลแสนไกล...ควันกาแฟลอยนิ่งเบื้องหน้าขณะร่างสวยยืนชงกาแฟให้ตัวเอง มืออีกข้างแตะที่ริมฝีปากคล้ายครุ่นคิดขณะที่อีกมือชงกาแฟไปเรื่อยๆเหมือนคนใจลอย....เธอคิดถึงชายคนรักที่ได้ชื่อว่า “ปากแข็ง”ที่สุดคนหนึ่งในโลก เขาไม่ตอบเมล ไม่สื่อสารใดๆกับเธอในช่วงคืนที่ผ่านมาเหมือนเคย

น้ำตาเอ่อท้น เมื่อคิดว่า เขาอาจไม่ใยดีเธอเหมือนที่เขาเคยเงียบไปจากชีวิตของเธอในอดีต....

“คนใจร้าย” เธอคิดในใจซ้ำๆ

ลมทุ่งพัดแรง ม้วนเอาฝุ่นลอยขึ้นเหนือดินเป็นวงกลม ก่อนจะวนเป็นเกลียวเข้าไปทีร้านตรงใกล้ชายคาที่พิมยืนอยู่ แม้มันพัดเฉียดหลังคาไปแต่ทำให้สาวสวยยกมือปิดบังสายตาเพราะกลัวฝุ่นเข้าตาทันที เมื่อถอยหลบปลายลมนั้นเผลอก้าวถอยหลังไม่ระวังจนร่างเซ

ก่อนจะล้ม...แข็งใหญ่แข็งแรงรวบร่างเธอไว้ แม้ยังไม่ลืมตาขึ้นมาเธอกลับรู้สึกไม่พอใจที่มีใครก็ไม่รู้มารวบร่างไว้ พอหันกลับไปเผชิญหน้ากะว่าจะตบหน้าสักเพี้ยะ....เพราะอุตส่าห์ถนอมตัวไว้ให้ชายที่เธอรักเพียงผู้เดียวนั้นเธอก็ต้องเผชิญกับเรื่องไม่คาดคิด

“ไอ้...บ้า..”มือเงื้อสูง ปากกะจะด่าต่อ.. แต่แล้วก็อ่อนระทวยไปทันที

เธอสิ้นเรี่ยวแรง...น้ำตาเอ่อท้นเมื่อครู่ไหลท่วมหน้า ปากคอสั่นเมื่อหลุดคำว่า “พี่....” ต่อด้วย “เชน”  ช้าๆคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นเบื้องหน้าที่อยู่แค่ระยะกอดกันเท่านั้น

เขามาเงียบๆ มาถึงก็ขโมยกอด แต่ก็มาได้จังหวะพอดีจนพอรับร่างเธอไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น

หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก เธอสะอื้นอยู่กับอกเขาเนิ่นนานโดยไม่สนใจใครต่อใครในร้านกาแฟนั้น เธอไม่คิดว่าเขาจะบุกมาหาเธอถึงที่ร้านได้แบบนั้น เมื่อลมทุ่งพัดแรงๆเข้ามาที่ร้านอีกทีทั้งสองจึงคลายกอดกัน

....................

นั่นเป็นภาพจำเมื่อหลายปีก่อนที่เชนโผล่มาเซอร์ไพร้ส์สาวคนรักโดยไม่บอกกล่าว...เขาขับรถคู่ใจมาช่วงกลางคืน โดยทิ้งหลายสิ่งไว้เบื้องหลัง มีเพียงของที่จำเป็น และ “ต้นกล้ากาแฟ” ติดท้ายรถมาด้วยเท่านั้น

ทั้งสองช่วยกันปลูกต้นกาแฟไว้ที่มุมสวยๆไม่ห่างจากร้านเท่าไหร่นัก

“ดูแลมันให้ดีนะพิม มันก็เหมือนพี่นั่นละ อีกหน่อยมันจะให้เม็ดกาแฟสายพันธุ์ดี”เชนว่าแบบนั้นขณะที่ดูหน้าขมุกขมอมของแฟนสาวที่แทบไม่ต่างจากหน้าของเขาจนต่างฝ่ายต่างหัวเราะให้กัน

หลายวัน กลายเป็นหลายเดือน และกลายเป็นปีแห่งความทรงจำ...เช่นใช้มุมหนึ่งของร้านกาแฟเป็นจุดที่เขาทำงาน บางทีก็เขียนเรื่องต่างๆ บางทีก็ให้คำปรึกษากับต้นสังกัดที่อยู่ห่างไกล

ช่วงเวลาแสนสุขที่ร้านกาแฟกลางทุ่งนั้น...เชนช่วยพิมตกแต่งร้าน โดยนำ บทพูดหวานๆจากนิยายรักโรแมนติก ทั้งจาก ต่างประเทศ และของไทย ตัดต่อ ตกแต่ง เป็นถ้อยคำเก๋ๆติดไปอย่างเหมาะสมในร้าน....ของตกแต่งเพิ่มเติมคือหนังสือหลายเล่มที่เชนเขียนเอาไว้นานมาแล้ว ผสมผสานกับหนังสืออีกนับไม่ถ้วนที่พิมเอามาวางให้อ่านในร้าน ตกลงร้านกาแฟนั้นกลายเป็นร้านกาแฟที่มีแคปชั่นเก๋ๆจากหนังสือรักเป็นหลักมากมาย  ปนเปไปกับหนังสือวิชาการ หรือหนังสือผจญภัย และอีกหลายแนวที่เชนทั้งเขียน ทั้งสะสม รวมๆกันไป

...........

โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน..ต้นกาแฟที่ได้ชื่อว่า “แสนรัก” นั้นเติบโตขึ้น และมีกลุ่มพวกพ้องของมันที่พิมกับเชนปลูกขึ้นมาอีกไม่น้อย....แต่ต้นที่พิมรักมากที่สุดคือเจ้าแสนรักที่ทั้งคู่ลงมือปลูกด้วยกันจนหน้าตามอมแมนในช่วงแรกๆ ตอนนี้มันให้ผลผลิตที่มีรสชาติดี และกลายเป็นตัวชูโรงสำคัญในร้านกาแฟของพิม

“พี่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศหลายปี....”เชนพูดสั้นๆแค่นั้นในคืนที่พิมสำลักความสุข...เธอร้องไห้กระซิกๆ กล้ำกลืนความรู้สึกหลายอย่างที่ทั้งอยากบอก อยากห้าม และรั้งเขาไว้ให้อยู่กับเธอที่ไร่แสนอบอุ่นตลอดไป

เช้าวันที่เชนขับรถออกไปจากไร่แสนรักนั้น  พิมเก็บภาพทุกช็อตเอาไว้ในหัวใจ เธอไม่รู้ว่าไปหลายปีของเขามันเป็นเวลากี่ปีกันแน่ แต่...รักย่อมต้องเสียสละ และยอมอดทนเพื่อเวลาแห่งความหอมหวานเสมอ  เธอแทบหมดเรี่ยวแรงจะบริหารร้านกาแฟนั้นต่อไป

ช่วงบ่าย....เธอยังทำใจไม่ได้กับการจากกันนาน...เธอเดินไปที่ต้นกาแฟแสนรักนั้น...ยืนมองมันนิ่งๆเหมือนเป็นตัวแทนแห่งความรักของเชน  ตอนนั้นคล้ายหายไปจากกาลเวลา เธอไม่อยากรู้ ไม่อยากคิดอะไรทั้งสิ้น มีความรู้สึกเศร้าเหมือนเสียของรัก

เธอเหนื่อย สูญเสีย และรู้สึกเหมือนจะเป็นลม มือที่จับต้นกาแฟนั้นอ่อนแรง

พลันมีแขนแข็งแรงโอบร่างเธอไว้ไม่ให้ร่วงหล่น เธอลืมตามอง และอยากจะต่อว่าใครที่มาถือวิสาสะแตะต้องเนื้อตัวเธอ

พอหันกลับไปประจันหน้าคนฉวยโอกาสนั้น ก็อดร้องไห้อีกไม่ได้

“คนบ้า.....”เธอร้องลั่นพลางทุบอกชายหนุ่มจอมหลอกลวง

“แกล้งเขาทำไม...ไหนบอกจะไปต่างประเทศ แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้”เธอถามรัว น้ำตาไหลพราก

“ลองใจไง...ไม่ง้นจะรู้เหรอว่าจะดูแลต้นกาแฟนี้หรือเปล่า?”เชนจอมแกล้งพูดบ้าง

“.................................”สาวสวยพูดต่อว่าเป็นภาษาถิ่นยาวเหยียด

ชายหนุ่มบดปากจูบตัดตอนการต่อว่าของหญิงสาวจนลืมหายใจกันไปนาน

“พี่บ้า....ทำไมไม่ถามว่าเขาว่าพี่ว่าอะไรบ้าง” สาวสงสัย

“ขืนต่อว่าพี่อีกจะจูบให้เข็ดอย่างตอนนี้อีก” พูดจบก็อุ้มเจ้าของร้านสาวเข้าไปที่ห้องพักหลังร้านกาแฟ

“พี่...กลางวันแสกๆเลยนะ”

“แล้วไม่ไปแล้วเหรอเมืองนอกน่ะ”

“หลอกน้องทำไม....”

“ว้าย....โธ่....หมดกัน”เธอพูดได้ไม่กี่คำ จากนั้นก็ครางล้วนๆ

ลมทุ่งพัดแรง บางคราวพัดกรรโชกหนักๆ ต้นกาแฟแสนรักโยกโยนไปมา คงพอๆกับเชนและพิมที่ไม่รับรู้เรื่องราวของโลกภายนอกสักพัก  ส่วนร้านกาแฟนั้นก็ปล่อยให้ลูกจ้างทำงานไปก่อน  เพราะลูกน้องทุกคนรู้ดีว่าไม่ควรยุ่งเรื่องของเจ้านาย

จบ

Pete@(hand)somewhere