สวัสดีครับ ทุกท่าน  ....วันนี้จะเล่าอะไรให้ฟัง...อาจจะดูไร้สาระที่มีสาระบ้าง  อ่านเล่นๆ แล้วกันนะครับ  จะคิดตามได้ก็ดี  จะมีคำถามบ้างก็ได้ ... มีคนเคยเปรียบเทียบกับชีวิต  และการศึกษาว่าสำคัญขนาดไหน ... มีบทความหนึ่งจำไม่ได้แล้วครับ ... เคยเขียนว่า  เด็กชายคนหนึ่งเรียนเก่ง จบ ป.ตรี ป.โท และคงต่อ ป.เอก  ด้วยซ้ำ  เมื่อสู่ชีวิตการทำงาน  อยู่ในองค์กรขนาดใหญ่รับผิดชอบอะไรหลายๆ อย่างเป็นคนที่น่านับหน้าถือตา  และฐานเงินเดือนที่ค่อนข้างสูง  นั่นก็คือความอุตสาหะพยายามกว่าจะมาถึงระดับนี้  กับเพื่อนเขาอีกคน  จบ ม.6  บ้านยากจน  ต้องออกมาขายข้าวมันไก่  ขายได้ 5 ปี  เช่าซื้อตึกของตนเอง  และก็เปิดสาขาอีกหลายสาขา  มีเงินเหลือกินเหลือใช้...  น่าคิดนะ  นาคิดตรงไหน นับตั้งแต่ ม.6 เรียน  ป.ตรี 4 ปี ป.โท 3 ปี  ป.เอก อีก 3 ปี  ก็รวมกัน 10 ปี พอดี  นี่แบบเร็วแล้วนะ  เมื่อจบแล้วก็เริ่มต้นสู่ชีวิตการทำงาน  หรืออาจจะเริ่มตั้งแต่ ป.ตรี  แล้วก็ได้ ... ใครเริ่มต้นชีวิตความเป็นจริงมาก่อนกัน  และคิดว่าใครน่าจะมีความสุขมากกว่ากัน  นั่นสิ....  แต่ถ้าถามวันนี้เราจะทำเหมือนเด็กที่ จบแค่ ม.6 ได้ไหม  คงยากขึ้นทุกวัน เพราะโลกไปเร็วเหลือเกิน  แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่ง  คนที่มีการศึกษาสูง  มีเครดิตในการใช้ชีวิตมาก  ใช้เงินล่วงหน้ากันเยอะมาก  และที่สำคัญต้องยอมรับนะ  ว่าวินัยทางการเงินสั่นคลอน  ....ไม่รู้สินะ  แต่ละเรื่องมีแง่คิดและมุมมองได้หลายด้าน ...  ที่สำคัญเรามาถึงเส้นนี้  เวลานี้แล้ว  ไม่ต้องเป็นคนที่จบสูง  ไม่ต้องเอาอย่างคนขายข้าวมันไก่  ... สำคัญที่ว่า  เราประคองชีวิตให้มีความสุขแบบที่เราเป็นและไม่เดือดร้อนได้ยังไง  นีต่างหาก  .... สำคัญสุด