ได้อ่านเรื่องราวน้องคนหนึ่ง อยากจะบอกว่าคน 2 คนกว่าจะได้มาพบกัน มันต้องมีกรรมนำพาให้มาพบกัน ซึ่งถ้าเป็นกรรมดีมันก็จะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ถ้าเป็นกรรมไม่ดีมันก็จะอยู่ด้วยกันอย่างมีความทุกข์ แต่ยังงัยมันก็ต้องอยู่ด้วยกัน หากหมดกรรมต่อกันมันจะจากกันไปเองตามกาลเวลาด้วยตายจากหรือจากลา
และด้วยกรรมนำพานี่แหละ ที่เราได้พบเจอพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูงและผู้คนอื่นๆ ได้พูดได้คุย ได้มีความรู้สึกแก่กัน จนมีความสัมพันธ์แบบสั้นๆยาวๆขึ้นอยู่กับกรรม ดังคำเล่าที่เคยได้ยินมาว่า
มีหญิงสาวคนหนึ่งนอนตายที่หาดชายหาด
คนแรกเห็น แต่เดินผ่านไป
คนที่ 2 เห็น ได้สวดมนต์ให้ไปสู่สุขคติ
คนที่ 3 เห็น แล้วจึงนำมาผ้ามาคลุมร่างกายให้
คนที่ 4 เห็น จึงขุดหลุมฝั่งศพให้แก่เธอคนนั้น
คนที่ 5 ผ่านมาแต่ไม่เห็นศพของเธอ
ในชาติภพถัดมา หญิงสาวได้ผ่านความรักมาทั้งสุขและเศร้า
กับคนที่ 1 ได้พบและผ่านไป เหมือนผู้คนที่เราเดินเจอตามท้องถนนทั่วไป
กับคนที่ 2 ได้พบและทักทายหรือพูดคุยกัน แล้วก็จากไป
กับคนที่ 3 ได้พบ ได้พูดคุยกัน ได้รู้จักกัน มีความรู้สึกที่ดีต่อกันในช่วงเวลาหนึ่งแล้วก็จากกันไป
กับคนที่ 4 คือคนที่เราได้พบ ได้พูดคุยกัน ได้รู้จักกัน มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ได้มีความรัก ได้อยู่ด้วยกัน ในช่วงเวลาหนึ่งแล้วก็จากกันไป
กับคนที่ 5 คือผู้คนร่วมโลกที่เราไม่อาจได้เจอะเจอกันเลย
มันจึงเกิดเหตุการณ์ที่พบเห็นทั่วไปคือ รักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ อยู่ด้วยกันแต่ไม่รักกัน อยู่ด้วยกันและรักกัน อยากจะรักแต่เขาไม่รัก รู้สึกดีๆแต่ทำได้แค่นั้น และอีกมากมายหลายอารมณ์
แล้วคุณคิดว่าคุณกำลังอยู่กับคนที่เท่าไร