สวัสดีครับเพื่อนๆ พี่ๆ ผมอยากเอาเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของชีวิตผมมาเล่าเป็นอุทาหรณ์ให้ฟังครับ เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงซึ่งได้มีโอกาสเจอผู้หญิงคนนึง น้องเค้านิสัยดีครับ น่ารัก เราสองคนมีโอกาสได้คุยกันแล้วรู้สึกว่าต่างคนต่างชอบ และได้ตกลงเป็นแฟนกัน ซึ่ง ณ ตอนนั้นเราสองคนต่างคนต่างเรียนอยู่ และพอเรียนจบเราสองคนได้หมั้นกันครับ และได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ซึ่ง ณ ตอนนั้นเรารักกันดีครับ ดูแลกันดี เหมือนคู่รักทั่วไปครับ จนกระทั่งเวลาผ่านไป ผมเริ่มไม่เทคแคร์ดูแลเธอเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆ ไม่ค่อยสนใจเธอมากเหมือนตอนคบกันใหม่ๆ คืออยู่ด้วยกันก็เพราะความเคยชินประมาณนั้นครับ จนวันนึง เราทั้งสองคนรู้สึกว่ารักมาถึงทางตัน ซึ่งตอนนั้นเราสองคนก็คุยกันแล้วรู้สึกเหมือนกัน ว่าเราทั้งสองคนอายุยังน้อย ควรเปิดโอกาสให้แก่กันในการที่จะคบกับคนอื่น จึงตัดสินใจเลิกกัน แต่เหมือนเรื่องจะจบลงด้วยดี แต่มันกลับไม่ใช่ พอได้ใช้ชีวิตคนเดียว ผมก็เพิ่งจะคิดได้ครับ ว่าผู้หญิงคนนึงยอมเรียนน้อยเพื่อมาใช้ชีวิตกับผู้ชายแย่ๆ แบบผม เวลาผมไม่สบายเธอก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างผม พอผมคิดได้แบบนั้นผมเลยไปส่องเฟสบุ๊คเธอ แต่สิ่งที่ผมเจอกลับทำให้ผมรุ้สึกแย่มากคือ เธอมีแฟนใหม่ละครับ ซึ่งระยะเวลาที่เลิกกันจนถึงวันที่ผมคิดอยากจะอยากคืนดีกับเธอนั้น เวลาไม่ถึง 1 เดือนด้วยซ้ำ ซึ่งในเฟสบุ๊คทีการโพสต์บอกว่ากำลังจะไปอยู่กับแฟนใหม่ ที่อยู่ต่างจังหวัด ตอนนั้นผมไม่รู้สึกโกรธเธอเลย แต่กลับเสียใจในวันที่สายไปแล้ว ซึ่งหลังจากนั้นผมก็หันมาดูแลตัวเองครับ เปลี่ยนตัวเองใหม่ ข้อเสียอะไรที่ผมคิดได้ว่าทำไมเธอถึงเลิกกับผมแล้วไปมีคนใหม่ ผมเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง จนทุกวันนี้ครับ ผมอยู่คนเดียวได้ มีคนเข้ามาจีบบ้าง แต่ก็ผ่านมาจะ 3 ปีแล้วครับ ผมยังไม่เจอคนที่ใช่เท่าเธอคนนั้นเลย สิ่งที่ผมทำได้คือดูแลตัวเองต่อไปครับ ฉะนั้นเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านผมก็อยากให้เป็นอุทาหรณ์ไว้นะครับ ถ้าตอนนี้เพื่อนๆมีคนที่รักคุณอยู่ รักษาเค้าคนนั้นไว้ให้ดีๆครับ เพราะถ้าวันนึงเพื่อนๆทำคนๆนั้นหายไป ต่อให้เพื่อนๆคิดได้ หรือปรับปรุงตัวเองยังไงก็อาจจะไม่มีทางหาเจอแบบผมก็ได้ครับ