เมื่อทำได้ใจย่อมสงบ แต่ขอบอก หากอยู่ที่ อโคจร เช่นอยู่ใกล้คนที่คอยทำให้เราเดือดเนื้อร้อนใจ ถึงสงบได้ ก็ไม่นาน ถึงใจเราจะเป็นใหญ่ แต่สถานที่ก็มีผล ถ้าอยากสงบเร็วๆ ต้องหาที่สงบสงัดด้วย ขนาดพระยังต้องหนีเข้าป่า ประสาอะไรกับคนธรรมดาอย่างเรา

ใช้ปํญญาเข้าช่วยสิครับ ถ้าเราใช้สมถอย่างเดียวเอาแต่ต้องการความนิ่งกดใจไม่ให้มันไปไหน ไม่ให้มันคิด ไม่ให้มันฟรุ้งซร่าน มันทำยาก เพราะธรรมชาติของจิตใจมันไม่ยอมอยู่นิ่งครับ....เราต้องไปป่า ป่าช้า ถ้ำหรือ ซอกเขา แต่ถ้าอินทรีย์อ่อนเต็มไปด้วยนิวรณ์5ก็ทำไม่ได้อีก... ถ้าเราอยุ่ในเมืองหรือชุมชนคนเยอะมีเสียงดังต้องใช้ปัญญาคือเปลี่ยนมาใช้หลักวิปัสสนาเข้าช่วยครับ คือปล่อยให้ความคิดความฟรุ้งซร่านเรื่องรักเรื่องเกียด หรือเสียงอะไรรบกวนให้มันเข้ามาเลยไม่ต้องไปฝืนหรือห้ามมันให้มันเป็นอิสระไปเลยครับ แล้วเราก็ใช้สติไปทีลมหายใจ เวลาหายใจเข้าก็มีสติรู้ หายใจออกก็มีสติรู้ มันจะสลับกับความฟรุ้งซร่านที่เข้ามา มันจะผลัดกันเกิดดับกับลมหายใจเราครับ ทำซ้ำๆแบบนี้ไปเรื่อยๆครับเดี๋ยวความฟรุ๊งซร่านก็จะเริ่มอ่อนลง เราจะเรื่มรู้สึกตัวกับลมหายใจเรามากขึ้นตื้นขึ้นและเริ่มเบาลง และช้าลงนิวรณ์5ก็เริ่มหายไป เสียงรถวิ่ง เสียงคนคุยกันเอะอะ เสียงหมาเห่าหรือสัญญาเก่าๆความฟรุ้งซร่านในอดีตลอยเข้ามาในใจก็ไม่เปํ็นอุปสัคแล้ว เพราะถึงตอนนี้สติเราจะเป็นนายประตูอย่างดีเคยไล่สิ่งรบกวนเหล่านี้ออกไปโดยอัตโนมัติโดยที่เราไม่ต้องฝืนมัน ..เริ่มทำใหม่ๆวันละ1นาทีก็ได้นะครับแล้วค่อยขยับขึ้นไปเรื่อยๆ ศึกษาเพิ่มเติมได้ในยูทูปครับ พิมพ์คำว่า พุทธวจน ครับ