เขาว่ากันว่า...ดวงตาคือ หน้าต่างของหัวใจ สามารถสื่อสารให้อีกฝั่งรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนึกคิด...รัก ชอบ เกลียด สงสัย อยากรู้ ตัดพ้อต่อว่า...ขอโทษ หรือ แสดงความเสียใจ แล้วเคยมั้ยคะที่บอกรักใครคนนึง โดยที่ไม่มีเสียง...แน่นอนต้องมีคำถามนี้ขึ้นแน่ ๆ "บ้าดิ...บอกรักไม่มีเสียงแล้วจะรู้ได้ไง"....เออนั่นดิจะรู้ได้ยังไง... เรื่องแบบนี้มันสัมผัสได้ด้วยความรู้สึกส่วนบุคคลจริง ๆ นะ...ไอ้ที่เรียกว่า มองตาก็รู้ใจ สงสัยจะจริงแฮะ...แต่ ณ บัด now ข้าพเจ้าก็ยังไม่มีใครที่จะมองตาแล้วทะลุถึงลำไส้เลยสักที...ฮ่า ๆ ๆ ไปละ ได้เวลาของอาหารมื้อค่ำ ยำปลาดุกฟู ต้มยำกุ้งมะพร้าวอ่อน ไข่เจียวฟู น้ำพริกผักต้ม...ฮ้าาา...ขอให้มีความสุขกับสันหยุด ทุก ๆ คนนะคะ ป.ล. ฝากถึงคุณชายสายน้ำ "คิดถึงเสมอแม้ไม่ได้เจอกันแล้วนะคะ"