จากไปแล้วดั่งลมลำเพย โอ้อกเอ๋ยไม่หวนกลับหลัง ดั่งราตรีที่ลืมรุ้งราง ดุจดาวที่ลืมฟ้ากว้างดั่งทางที่ร้างสัญจร ...จากไปแล้วหนอความหวังดี คอยจู๋จี๋ห่วงใยถ่ายถอน แว่นเสื้อผ้าหยูกยากระเซ้าเง้างอนอยู่ตรงไหนฟูกหมอน ไถ่ถามกับความคิดถึง...